به گزارش ایسنا، یکی از مواردی که در روایات بر روی آن تاکید شده است ارتداد پس از دوران غیبت امام زمان(عج) است. همان‌گونه که ارتدادی عظیم پس از شهادت رسول خدا صلی ﷲ علیه و آله در جریان سقیفه صورت پذیرفت: اِرْتَدَّ اَلنَّاسُ إِلاَّ ثَلاَثَةً أَبُو ذَرٍّ وَ سَلْمَانُ وَ اَلْمِقْدَادُ... (رجال الکشی، ج ۱، ص ۸)

همچنین ارتداد دیگری پس از شهادت امام حسین علیه السلام محقق گشت: اِرْتَدَّ اَلنَّاسُ بَعْدَ اَلْحُسَیْنِ عَلَیْهِ اَلسَّلاَمُ إِلاَّ ثَلاَثَةً أَبُو خَالِدٍ اَلْکَابُلِیُّ وَ یَحْیَی اِبْنُ أُمِّ اَلطَّوِیلِ وَ جُبَیْرُ بْنُ مُطْعِمٍ... (الإختصاص، ص ۶۴)

در زمان سخت غیبت حضرت ولی عصر عجل ﷲ فرجه نیز ارتداد سومی پدید خواهد آمد به گونه‌ای که ... حَتَّی یَقُولَ اَلْجَاهِلُ مَا لِلَّهِ فِی آلِ مُحَمَّدٍ مِنْ حَاجَةٍ. تا جایی که نادان بگوید: خدا را در آل محمّد نیازی نیست. (غیبت نعمانی، ص ۱۴۰، ب ۱٠، ح ۱)

مصیبت آن جاست که آتش چنین ارتدادی دامن اکثر شیعیان را می‌گیرد؛ آن هم نه زیدیه و اسماعیلیه و ... بلکه این شیعیان دوازده امامی و قائلین به امامت حضرت بقیة الله الأعظم هستند که اکثر آنان از مسیر مستقیم الهی و خطّ امامت آن حضرت منحرف می‌شوند.

این مدعا علاوه بر روایاتی که در ذیل خواهد آمد، به وسیله واژگانی چون «غربال» و «تمییز» و «تمحیص» که در روایات مورد ادعا ذکر شده قابل اثبات است، زیرا چنین عناوینی زمانی معنا دارد که گروهی بر محور حق و در صراط مستقیم قدم بردارند؛ وگرنه روشن است که عامّه مخالفین و یا زیدیه و اسماعیلیه و... از ابتدا مشمول این روایات نمی‌شوند.

برخی از نمونه روایاتی که بر مطلب فوق دلالت دارد را در زیر بخوانید:

از امام جواد علیه السلام سوال شد:

یا ابن رسول اللّٰه! چرا او (مهدی موعود) را قائم می‌نامند؟ حضرت فرمودند: زیرا او پس از آنکه یادش از بین برود و اکثر معتقدین به امامتش مرتدّ شوند، قیام می‌کند.

فَقُلْتُ لَهُ یَا اِبْنَ رَسُولِ اَللَّهِ لِمَ سُمِّیَ اَلْقَائِمَ قَالَ لِأَنَّهُ یَقُومُ بَعْدَ مَوْتِ ذِکْرِهِ وَ اِرْتِدَادِ أَکْثَرِ اَلْقَائِلِینَ بِإِمَامَتِهِ. (کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۷۸)

امام سجاد علیه السلام:

غیبت کبری طول کشد تا بیشتر قائلین به آن از آن برگردند.

فَیَطُولُ أَمَدُهَا حَتَّی یَرْجِعَ عَنْ هَذَا اَلْأَمْرِ  أَکْثَرُ مَنْ یَقُولُ بِهِ. (کمال الدین و تمام النعمة، ج ۱، ص ۳۲۳)

امام صادق علیه السلام:

گرفتاری مؤمنان در آن زمان و شکوکی که از طول غیبت در دلشان پدید آید و بیشترشان از دین برگردند.

وَ بَلْوَی اَلْمُؤْمِنِینَ فِی ذَلِکَ اَلزَّمَانِ وَ تَوَلُّدَ  اَلشُّکُوکِ فِی قُلُوبِهِمْ مِنْ طُولِ غَیْبَتِهِ وَ اِرْتِدَادَ أَکْثَرِهِمْ عَنْ دِینِهِمْ. (کمال الدین و تمام النعمة، ج ۲، ص ۳۵۲)

امام صادق علیه السلام:

باید مردم امتحان و آزمایش گردند و غربال شوند و در غربال افراد بسیاری بیرون ریزند.

لاَ بُدَّ لِلنَّاسِ مِنْ أَنْ یُمَحَّصُوا وَ یُمَیَّزُوا وَ یُغَرْبَلُوا وَ یُسْتَخْرَجُ فِی اَلْغِرْبَالِ خَلْقٌ کَثِیرٌ.(الکافی، ج ۱، ص ۳۷۰)

امام حسن عسکری علیه السلام:

بدانید فرزندم غیبتی خواهد داشت که گروهی در وی دچار شک و تردید خواهند شد، مگر کسی که خداوند او را نگهداری کند.

إِنَّ لِوَلَدِی غَیْبَةً یَرْتَابُ فِیهَا اَلنَّاسُ إِلاَّ مَنْ عَصَمَهُ اَللَّهُ. (کفایة الأثر ، ص ۲۹۵)

انتهای پیام