به گزارش مشرق، موضوع سفر و علاقه زیاد به انجام آن، یک قصه تکراری در مورد برخی از روسای فدراسیون ها است که به ویژه در بازه زمانی برگزاری بازی های آسیایی - پاراآسیایی و المپیک - پارالمپیک پُرتکرار می شود اینگونه که با وجود فاصله کم میان بازی های آسیایی با پاراآسیایی و المپیک با پارالمپیک، این دسته مدیران دست رد به سینه سفر دوباره به محل برگزاری آنها نمی زنند.

این شاهکار بالقوه روسا و مدیران، سال گذشته کارون های اعزامی به بازی های ۲۰۲۲ هانگژو را بی نصیب نگذاشت چرا که برخی از روسای فدراسیون ها با همین لقب یعنی «رییس» تیم خود را در بازی های آسیایی همراهی کردند و دو هفته پس از اتمام این بازی ها به عنوان ـ«سرپرست»، کنار تیم قرار گرفتند تا دوباره راهی هانگژو شوند.

همین رفت و آمد یک ماهه به هانگژو بهانه شد برای اینکه رییس کمیته ملی المپیک به «عشق سفر بودن» برخی از روسا اعتراف کند. او در نشست هم اندیشی که با خبرنگاران اعزامی به بازی های آسیایی داشت، به صراحت گفت: «فدراسیون‌های ما سه دسته هستند. یک دسته آنهایی هستند که شبانه‌روز دارند تلاش می‌کنند و با تمام وجود مایه گذاشتند و خب موفق هم می‌شوند. دسته دوم دارند تلاش می‌کنند، اگرچه ضعف‌هایی دارند ولی دارند تلاششان را می‌کنند. ولی متأسفانه دسته سومی هست که رؤسای آنها بیشتر دوست دارند سفر بروند. اما در مجموع گروه اول و دوم خیلی تلاش می‌کنند که اکثریت فدراسیون‌ها از این دو گروه هستند».

حتی خسروی وفا در بخشی از صحبت هایش با اشاره به نتیجه ضعیف در برخی از رشته های اعزامی به بازی های آسیایی کنایه ای به انگیزه سفر برخی روسا داشت و گفت: «من از جانب برخی مسئولین فدراسیون ها که انگیزه سفر رفتنشان خیلی قویتر است و مسئولیت خود را نمی پذیرند عذر خواهی می کنم».

محمودخسروی وفا یک سال پیش اعتراف کرد که انگیزه سفر در برخی از روسا قویتر از مسوولیت شان است

حالا فهرست مسافران بازی های پاریس دوباره از علاقمندی برخی مدیران به سفر پرده برداشته است، گویا پای «قحط الرجالی» که سال هاست انتصاب ها و انتخاب های ورزشی را زخمی کرده، به سفرهای خارجی هم باز شده است و برخی را پای ثابت سفرهای فدراسیون ها کرده است چون فقط یک تعداد محدود از افراد می توانند تیم و ورزشکار خود را در سفر همراهی کنند.

هادی ساعی و علیرضا سهرابیان دو مدیری هستند که تا هفته پیش به خاطر بازی های المپیک در پاریس حضور داشتند و تا چند روز دیگر دوباره راهی فرانسه می شوند تا در بازی های پارالمپیک کنار ورزشکاران شان باشند. دو مدیری که اتفاقا سفرشان به هانگژو برای بازی های آسیایی و پاراآسیایی هم انتقادات زیادی را متوجه آنها کرد اما به نظر می رسد انصاف نیست اگر انتقاد به آنها برای سفر به پاریس در یک وزن و سطح باشد.

تیم ملی تکواندو طی روزهای ۱۲ تا ۲۳ مرداد در پاریس بود و با مدال آوری صد درصدی توسط چهار ورزشکارش، موفق ترین تیم کاروان ایران بود. هادی ساعی به عنوان رییس در راس چنین تیمی قرار داشت و حالا قرار است به عنوان سرپرست تیم ملی پاراتکواندو را هم در سفر به پاریس همراهی کند، تیمی که ورزشکارانش شانس کسب قطعی مدال به حساب می آیند. این تیم همراه با کل کاروان فرزندان ایران اعزام می شود و با توجه به برنامه مسابقات پاراتکواندو (برگزاری در سه روز نخست) در قالب گروه اول هم به ایران باز می گردد.

موضوع در مورد علیرضا سهرابیان اما کاملا متفات است؛ رییسی که در راس یک تیم ۹ نفره از فدراسیون قایقرانی به پاریس سفر کرد، ورزشکارانش نه تنها نتیجه خاص و درخور توجهی نگرفتند بلکه از همان روز اول پررنگ ترین و عمیق ترین حاشیه ها را هم متوجه کاروان خادم الرضا کردند اما هیچ یک از اینها خللی به سفر حدودا یک ماهه سهرابیان به پاریس وارد نکرد. او همراه با اولین گروه قایقرانی عازم پاریس شد (۲۹ تیر) و با آخرین گروه هم به ایران بازگشت (۲۳ مرداد).

حالا قرار است رییس فدراسیون قایقرانی سفر دوباره ای به پاریس داشته باشد چون سرپرست تیم دو نفره پاراکانو در بازی های پارالمپیک است. گویی در این فدراسیون فرد دیگری نیست که بتواند از عهده مدیریت یک تیم جمع و جور برآید.

علیرضا سهرابیان بعد از سفر حدودا یک ماهه پاریس دوباره راهی فرانسه می شود

شاید اگر انگیزه نتیجه گیری سهرابیان و امثال او به اندازه سفر قوی بود، نتایج بهتری متوجه تیم اعزامی قایقرانی می شد. پاروزنان در بازی های آسیایی هانگژو نسبت به دو دوره قبلی این بازی ها عملکرد کاملا ضعیف تری داشتند در حالیکه سهرابیان پیش از بازی های هانگژو وعده ۱۰ مدال را داده و گفته بود: «پنج سال پیش گفتم که تعداد مدال‌های ما در هانگژو از ۱۰ به بالا خواهد بود. هنوز هم روی حرفم هستم. قول‌دادن سخت است، اما برنامه‌ریزی صورت گرفته و باید به نتیجه برسیم».

با این حال سهرابیان بدون توجه به افت مدال تیمش در بازی های آسیایی، بار سفر به بازی های پاراآسیایی را هم بست. اقدامی که دوباره آن را برای بازی های پاریس انجام خواهد داد بدون توجه به اینکه حضور یا عدم حضورش تاثیری روی عملکرد تیم پاراکانو ندارد و قطعا بهتر بود وی بعد از یک ماه، حداقل ظاهری روی صندلی ریاستش بنشید و به رتق و فتق فدراسیون بپردازد نه اینکه دوباره بار سفر ببندد.

در هر صورت به نظر می رسد این داستان همیشگی سفرهای خارجی برخی روسا، هیچ پایان بندی قانونی و منطقی نمی تواند داشته باشد در حالیکه ورزش ایران از همین سفر ها کم آسیب ندیده است، نمونه آن سفر دو سال پیش حسین ثوری رییس وقت فدراسیون بوکس به اسپانیا است که بازگشتی نداشت.