به گزارش خبرگزاری ایمنا، کاروان المپیک ایران با کسب ۱۲ مدال رنگارنگ (سه طلا، شش نقره و سه برنز) در جایگاه بیست‌ویکم قرار گرفت، جایگاهی که به زعم کارشناسان می‌توانست بهتر باشد. کارشناسان معتقدند که اگر ورزشکاران حرفه‌ای با تمرکز بیشتری به تمرین ادامه دهند و از مشغله‌های غیرورزشی دور بمانند، نه‌تنها سهمیه بیشتری برای المپیک آینده کسب خواهند کرد، بلکه می‌توانند افتخارات بیشتری برای کشور عزیزمان به ارمغان آورند.

سال‌ها از آخرین طلای تکواندوی ایران در المپیک می‌گذشت؛ آخرین مدالی که هادی ساعی در سال ۲۰۰۸ در پکن کسب کرد. پس از آن، ایران موفق به کسب مدال طلای دیگری در این رشته نشد و حتی گاهی اوقات نتایج مطلوبی هم در این میدان بزرگ به دست نیامد.

کسب چهار طلا برای تکواندو غیرممکن نبود

فریبرز عسکری، سرمربی سابق تیم ملی تکواندو با اشاره به عملکرد تیم ملی در المپیک پاریس به خبرنگار ایمنا می‌گوید: با توجه به نتایج شایسته‌ای که تکواندوکاران در مقاطع قبلی کسب کرده بودند، مثل طلای جهان ناهید کیانی و طلای فینال گرندپری مهران برخورداری نتایج المپیک پاریس به خانواده تکواندو نشان داد که هر چهار شرکت‌کننده شایستگی کسب مدال را داشتند.

وی افزود: هر چهار تکواندوکار ایران لایق مدال طلا بودند، هرچند از قبل با توجه به عملکرد مطلوب بچه‌ها، کسب چهار طلا غیرممکن نبود، اما به نظرم بهتر است به جای رویا پردازی از نتایج به دست آمده لذت ببریم.

این کارشناس تکواندو اضافه می‌کند: بدون شک، اگر یک ورزشکار از لحاظ فنی، جسمانی و روانی به آمادگی مطلوب رسیده باشد، می‌تواند مدال المپیک کسب کند. در تمام مسابقات، نمایندگان کشورمان با حداکثر تلاش خود برای موفقیت مبارزه کردند.

عسکری تأکید می‌کند: آمادگی جسمانی و روانی از مدت‌ها قبل از مسابقات المپیک شروع می‌شود. در بحث جسمانی همیشه تلاش در اردوها وجود داشته، اما بحث روانی که فاکتور بسیار مهمی است متأسفانه چندان جدی گرفته نشده بود، البته در این دوره با حضور روانشناس در کنار تیم‌ها، توجه به این مهم مشخص بود که امیدوارم در آینده جدی‌تر گرفته شود.

بررسی وضعیت تکواندو ایران نیازمند نظرات و دیدگاه‌های متعدد از افراد مختلف در این حوزه است. در ادامه، جلال خدامی، مربی تیم‌ملی نوجوانان، با تحلیل‌هایی دقیق‌تر و از زاویه‌ای دیگر، به بررسی عملکرد و شرایط تکواندو ایران می‌پردازد.

جلال خدامی، مربی تیم ملی تکواندو نوجوانان نیز با تحلیل‌هایی دقیق‌تر و از زاویه‌ای دیگر به بررسی عملکرد و شرایط تکواندو ایران می‌پردازدو در این باره به خبرنگار ایمنا می‌گوید: به تیم ملی بزرگسالان و ورزشکاران حاضر در المپیک تبریک می‌گویم. امیدوارم این موفقیت‌ها در المپیک ۲۰۲۸ لس‌آنجلس هم ادامه داشته باشد. تکواندوی ایران پتانسیل آن را دارد که در دوره بعد با سهمیه بیشتری پا به این عرصه بگذارد و مدال‌های خوش‌رنگ‌تر و بیشتری کسب کند.

وی می‌افزاید: ما چهار ورزشکار در این رشته داشتیم و چهار مدال هم کسب کردیم. فکر نمی‌کنم فدراسیونی در تاریخ تکواندو توانسته باشد با چهار ورزشکار به چهار مدال برسد؛ این یک عملکرد فوق‌العاده در تاریخ تکواندو و ورزش ایران است.

مربی تیم ملی تکواندو نوجوانان تصریح می‌کند: تلاش‌های زیادی برای این تیم انجام شد و قطعاً یک «کار تیمی» قوی باعث شد تا ورزشکاران ایرانی بتوانند این موفقیت را به دست بیاورند.

خدامی درباره استقبال مردم از این موفقیت‌ها می‌گوید: بنده شخصاً بازخوردهای خوبی از مردم دریافت کرده‌ام. شور و نشاط خاصی پس از این موفقیت‌ها بین مردم رواج پیدا کرده است؛ برخی از افراد که تکواندو را کنار گذاشته بودند، اکنون مجدداً به دنبال از سرگیری فعالیت در این رشته هستند.

وی افزود: در رشته‌های فردی مثل تکواندو و کشتی که در المپیک مدال می‌گیرند، هرچقدر سرمایه‌گذاری انجام شود، باز هم کم است. با سوق دادن جوانان به سمت ورزش، می‌توان آن‌ها را از مخاطرات و تهدیدهای اجتماعی دور نگه داشت.

جلال خدامی، مربی تیم ملی تکواندو نوجوانان تصریح می‌کند: اگر ورزشکاران از نظر روحی، روانی، عاطفی و مالی حمایت شوند، خانواده‌ها بیشتر تمایل پیدا می‌کنند که فرزندانشان را به سمت ورزش سوق دهند. با توجه به اینکه چند سالی نتوانستیم در المپیک نتیجه بگیریم، خانواده‌ها از رشته ما دلسرد شده بودند؛ اما خوشبختانه با مدیریت خوب و هدفمندسازی مناسب توانستیم خانواده‌ها و جوانان را مجدداً به سمت تکواندو جذب کنیم.

به گزارش ایمنا، در مجموع، موفقیت‌های اخیر تکواندو ایران در المپیک نشان‌دهنده تلاش‌های همه‌جانبه و کار تیمی قوی است که نه تنها باعث افتخارآفرینی برای کشور شده، بلکه انگیزه و امیدواری بیشتری را در جامعه برای ادامه و گسترش این رشته ورزشی به وجود آورده است. اگرچه هنوز جا برای بهبود و رشد وجود دارد، اما با سرمایه‌گذاری مستمر و توجه بیشتر به آمادگی روانی و جسمانی ورزشکاران، می‌توان امیدوار بود که در المپیک‌های آینده نیز شاهد موفقیت‌های بیشتری باشیم و جایگاه ایران در سطح جهانی مستحکم‌تر شود.

از سوی دیگر، افزایش تعامل بین فدراسیون‌ها، مربیان و متخصصان روان‌شناسی ورزشی می‌تواند نقشی حیاتی در ارتقای سطح آمادگی ورزشکاران ایفا کند. توجه به جنبه‌های روانی و عاطفی ورزشکاران، در کنار حمایت‌های مالی و امکانات مناسب، می‌تواند مسیر موفقیت‌های آینده را هموارتر کند؛ با این نگرش، نه تنها ورزشکاران با انگیزه بیشتری به تمرینات خود ادامه خواهند داد، بلکه جوانان و خانواده‌ها نیز با اعتماد بیشتری به این مسیر خواهند پیوست و در نتیجه، آینده‌ای روشن‌تر برای ورزش کشور رقم خواهد خورد.