یکی از راههای وفاق ملی، گفتگو و مفاهمه بین طرفین و یا گروههای موثر در تغییر مسیر کشور است.

در کشور تعارف زده ما که حرف زدن جلوی دوربین، پشت میکروفن، و یا دور میز جلسات رسمی با حرفهای دل و باور قلبی همان آدم ها گاه تا  ۱۸۰ درجه اختلاف زاویه دارد، تا گفتگوی راستینی شکل بگیرد، چندین نسل قربانی می شوند و منابع بسیاری به هدر می رود و مشکلات حل نشده انباشته شده برای آیندگان پیش فرستاده می شوند.( ذالک بما قدمت ایدیکم!)

حالا پس از قرن ها بالا و پایین و بدبختی...فرصتی پیش آمده که دو رکن اصلی قدرت در کشور سخن یکدیگر را بشنوند و تعارفات را کنار بگذارند!!

آقای پزشکیان در انتخابات اخیر بعنوان یک فرد نسبتا مرضی الطرفین نقش و وظیفه سنگین و تاریخی بعهده گرفتند و آمدند تا این گفتگو مجرای قانونی داشته باشه و کم هزینه انجام بگیرد.

خیلی هم خوب....

ایفای درست این نقش می تواند تاریخ ساز باشد و برای اولین بار  ایران را از چرخه شوم هرج و مرج- استبداد  رها کند. (شخصا سخت به تحقق این امر چشم امید دوخته ام و سخت بیمناکم که از دست برود)

برای تحقق آن یک گام سنگین  ولی قابل دستیابی  وجود دارد و آن: متقاعد سازی و واداشتن طرف قدرتمند به تمکین و همسویی با اراده عمومی است! 

غیر از این هیچ اتفاقی به ایران رنگ تازه ای نخواهد زد.

چرا اینطور فکر می کنم؟ :

مراجع قدرت همیشه  از تریبون هایی که در اختیار داشته اند هر چه خواسته اند گفته اند. در مقابل مردم امکان انتقال اراده و خواست خود را بطور مسالمت آمیز نداشته اند با این همه از هر طریقی که امکانش را داشته اند حرفشان را زده اند که با آسیب های شخصی و ملی هم همراه بوده.

ولی دو طرف در فقدان ساز و کار  گفتگوی مستقیم،  هیچگاه به مخاطب خود توجه نکرده اند. در نتیجه گفتگو شکل نگرفته است. البته به طور پیش فرض این حاکمان هستند که باید مرتب با افکار سنجی به مردمشان بازخورد بدهند که اراده آنها  را  درک کرده اند یا خیر!

اکنون پزشکیان باید این توجه را جلب کند. پزشکیان در مناظره ها گفت خدا و مردم یک طرفند. پس باید بر اساس باورهای قلبی خود در طرف مردم بماند و آنها را که در طرف دیگرند، متقاعد کند به این سو بیایند یا در برابر خواست این سو، مقاومت نکنند. باید بتواند این "متقاعد سازی" را به انجام برساند. این اتفاقی است که کم داریم.

متقاعد سازی قدرت حاکم،  وظیفه تاریخی پزشکیان است. تقلیل این وظیفه به حرکت در چارچوب منویات رهبر و یا رعایت نداشتن ذره ای زاویه و از این دست تعارفات به نابودی همه طرفین می انجامد و شوربختانه کاری برای ایران صورت نمی دهد! 

این سرانجام،  تقدیر ما نیست. بعید است  خواست رهبری هم باشد. پس "متقاعدسازی" ممکن است.

قماری که پزشکیان با عمر و آبروی خود کرده بر سرِ این کار است. وگر نه ما مردم در همان سو که بودیم، هستیم و انگار که هنوز انتخابات زودهنگامی پیش نیامده و صاعقه امیدی هم بر ما نزده!

هر گونه تعریفِ جعلی از مردم ممکن است به میان بیاید،  ولی نتیجه در عمل معلوم خواهد شد.

روزگار، با تعارفات و مفاهیم جعلی کار نمی کند. زبان روزگار چیزی نیست جز صدق و یکرنگی!   "النجاه فی الصدق"، شوخی، شعار و نصیحت نیست. مکانیزم روزگار است. چه خوشمان بیاید چه نیاید! هزار راه و توجیه و تفسیر و تأویل،  در نهایت حاصلی جز خستگی،  اتلاف وقت و عمر، به هدر دادن سرمایه های مادی و معنوی، نداشته و نهایتا چاره ای جز  بازگشت به نقطه اول و تن دادن به مکانیزم "صدق" نداریم.

پزشکیان مسیر میانبر تاریخی ایران را پیش رو دارد. می تواند و در دست های اوست و خواست مردمِ همراه او همین است. نباید به استمرار  شیوه های گذشته تن دهد. نباید کناره گیری کند نباید ببازد.

آمین!