به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ صادق مالواجرد پیش از این به عنوان دبیر شورای عالی شهرسازی و معماری ایران و معاون معماری و شهرسازی وزارت راه و شهرسازی در این وزارتخانه فعالیت داشته است.

بنا به گزارش ایرنا، وزیر پیشنهادی راه و شهرسازی متولد ۲۱ شهریور سال ۱۳۵۵، متاهل و دارای یک فرزند است. وی دارای مدرک کارشناسی ارشد پیوسته معماری از دانشگاه تهران و دکترای شهرسازی از دانشگاه آزاد اسلامی واحد علوم و تحقیقات است که دارای ۲۸ سال سابقه کار بوده و به جز مدت کوتاهی که در شهرداری تهران اشتغال به کار داشت، بخش عمده سوابق خدمتی وی در وزارت راه و شهرسازی بوده است.

وی از بدو استخدام به عنوان کارشناس دفتر معماری، معاون دفتر نظارت بر طرح‌های توسعه و عمران شهری، معاون شهرسازی اداره کل مسکن استان همدان، مدیر کل دفتر معماری و طراحی شهری و بافت‌های واجد ارزش و پس از آن به مدت کوتاهی مدیر کل شهرسازی شهرداری تهران مشغول به فعالیت بوده است و آخرین سمت اجرایی وی معاونت معماری و شهرسازی وزارت راه و شهرسازی بوده است.

بنا به گزارش خبرگزاری دانشجو، صادق مالواجرد از ابتدا تا کنون در حوزه‌های مدیریت شهری و سیاست‌گذاری مرتبط با معماری و شهرسازی فعالیت داشته است و همچنین با توجه به سوابق کاری که داشته او را بیشتر به عنوان معمار و شهرساز می‌شناسند.

از سمت‌های مهم وی می‌توان به دبیر شورای عالی شهرسازی و معماری ایران اشاره کرد. علاوه بر آن در ۲۷ دی ماه سال ۱۳۹۷ توسط محمد اسلامی وزیر وقت راه و شهرسازی به سمت معاون شهرسازی و معماری منصوب شد و در دو سال ابتدایی دولت سیزدهم نیز به فعالیت خود ادامه داد.

سال گذشته خبرگزاری دانشجو میزبان وی بود و خانم صادق مالواجرد اظهاراتی در خصوص جمعیت شهر تهران و سند آمایش سرزمینی مطرح کرد که با واکنش منفی افکار عمومی مواجه شد. در نهایت مرداد ماه سال قبل توسط مهرداد بذرپاش وزیر راه و شهرسازی خانم صادق مالواجرد از سمت معاون شهرسازی و معماری برکنار شد و در جایگاه نمایشی مشاور امور شهرسازی و معماری وزیر راه و شهرسازی قرار گرفت.

گذشته از فعالیت‌های اجرایی که تاکنون داشته وی استاد دانشگاه در رشته‌های مرتبط با معماری و شهرسازی به تدریس و پژوهش نیز پرداخته است.

خانم صادق مالواجرد جزو افراد اصلی‌ مخالف توسعه افقی شهرها در وزارت راه و شهرسازی بود و همواره مصوبات افزایش حریم شهرها توسط وی وتو می‌شد. این در حالی بود که بار بخش عمده‌ای از نهضت ملی مسکن بر دوش تخصیص زمین قرار گرفته بود و عملا تا زمان حضور وی در دولت سیزدهم این موضوع غیر ممکن شده بود.