"سعید سهیلی" ذاتاً فیلمساز عمیق، متفکر وبا اندیشه‌ای متفاوت است مثل" مردی شبیه باران" و یا "مردی از جنس بلور" اما در مسیر خلق آثار خود، یا به دلیل اقتصادی و یا به دلیل جذب بیشتر مخاطب در انتقال مفاهیم آن‌هم با زبان ساده و مردمی، تغییر مسیر فیلمسازی داده و به ساخت آثار کمدی‌ای روی آورده که ضمن جذب بیشتر تماشاگر، طعنه و نقدهایش به شیوه مدیریت و اوضاع نابسامان کشور بسیار شدید و مشهود است مثل "گشت ارشادهای ۱ و ۲ و ۳" که البته برخی دیگر آثارش ضعیف از آب درآمده؛ اما بدون استثنا با صراحت و بی‌پروا، هم پشت پرده برخی تخلف‌های مسئولین را افشا می‌کند و هم برخی عقاید خرافی دینی و یا قوانین غلط را بر ملا می‌سازد.

 "پول و پارتی" روایتی کمدی، عاشقانه در بیان معضلات اکثریت زیر خط فقر جامعه امروز ایران است که اجباراً در تنگنا و فلاکت زندگی می‌کنند، آن‌هم با کارگردانی و تسلط سنجیده در ایجاد موقعیت‌های کمدی خنده‌دار اما تلخ و تأسف‌برانگیز! همراه با بهره‌برداری از سایر عوامل همچون بازیگران و یا موسیقی که تماشاگر را بخصوص در نیمه دوم فیلم مجذوب‌تر می‌کند.

 "ساعد سهیلی" مثل همیشه جذاب، خوش‌فرم و دوست‌داشتنی است بخصوص در لحظه‌های عاشقانه و "پردیس احمدیه " هم با ایجاد موقعیت‌های شیرین و نمکین محبوبیت دلنشینی را برای تماشاگر فراهم می‌آورد، فقط ای‌کاش "سعید سهیلی" همان‌گونه که در لحظات دراماتیک عاشقانه جوانان، از آنان خوب بازی گرفت، از مسن‌ترهای فیلم مثل " امیر جعفری" و بخصوص" مهدی هاشمی"هم بهتر بهره‌برداری می‌کرد و یا از استفاده موقعیت برخی لحظات به‌ظاهر خنده‌دار ولی تهوع‌آور مثل آزمایشگاه ادرار پرهیز می‌کرد و همچنین برخی مشکلات دیگر که چون قرار است یک صرفاً یک فیلم سرگرم‌کننده، اجتماعی، سینمایی ببینیم می‌توان چشم‌پوشی کرد و کام را تلخ نکرد!