تا پایان قرن بیستم، در بسیاری از جوامع بحث درباره گرایش‌های جنسی غیرمتعارف قدغن‌ بود. از قوانین سخت‌گیرانه در ایالت متحده گرفته تا "قانون بند ۲۸" بریتانیا که مطرح کردن مثبت همجنس‌گرایی در مدارس و رسانه‌های دولتی را ممنوع کرده بود. اما تقریبا از سال ۱۹۷۰ به بعد رسانه‌های امریکایی با نگاه حمله به هویت جمعی، سرمایه‌داری و ایجاد بازارهای مالی، تغییر در بنیان خانواده، تحت تاثیر قراردادن فرهنگ کشورهای اسلامی و تسلط روی انسان‌ها، انحراف در مسیر ازدواج و باروری برای کنترل جمعیت و ... با انتشار یک فیلم به طور جدی به زندگی و تجربیات همجنس‌بازان پرداخت و از آن به بعد رسانه‌ها، سینما و تلویزیون بین‌المللی تمرکز بیشتری روی رواج این انحراف گذاشت که همواره با انتقادات زیادی در سراسر جهان روبرو است.

اخیرا در برنامه پادکست علی ضیا که این روزها هم جنجالی شده، مهمان برنامه در اظهاراتی عجیب درباره همجنس‌بازی می‌گوید: «چرا همجنس‌گرایی بد است؟ چرا انسان نباید با همجنس خودش در رابطه باشد؟ او گرایشش چیز دیگری است. ما چه حقی داریم به کسی بگوییم جور دیگر باش!»

این اظهارات در حالی مطرح می‌شود که از نظر علمی در مورد بزرگ‌ترین مشاهداتی که تاکنون در زمینه ژنتیک تمایلات جنسی انجام شده و در مجله Science (یک نشریه هفتگی جامع علمی آمریکایی و یکی از برترین مجلات دانشگاهی جهان) منتشر شده، ژنی به نام ژن همجنس‌گرایی وجود ندارد، و این گزارش تاثیر DNA روی گرایش به همجنس را کاملا رد میکنه.

این مطالعه معتبر می‌گوید فاکتورهای بیرونی مانند مصرف سیگار و ماریجوانا، الکل، ریسک‌پذیری بالا و داشتن روابط بدون چارچوب روی تمایلات انسان‌ها به همجنس اثر دارد.

سازندگان این برنامه باید بدانند در معرض قرار گرفتن نوجوان با اینگونه محتوای همجنس‌بازی باعث وارد کردن ضربات سنگینی به افراد و جامعه خواهد شد. سردرگمی جنسی و مشکلات شدید روانشناختی، افسردگی و اضطراب، کمبود عزت نفس و مشکلات در روابط حتی در بزرگسالی، روی آوردن به رفتارات پرخطر مانند خودکشی، مصرف الکل و مواد مخدر و کاهش عزت نفس، از کمترین تاثیرات آن است. از طرفی باعث ایجاد و تشدید مشکلات خودپذیری می‌شود که فرد به رفتارهای خطرناک مانند خودکشی یا خودآزاری روی می‌آورد تا با احساسات منفی خود کنار بیایند.