جوان آنلاین: سیروس خلوتی، اهل شهرستان فیروزآباد استان فارس، مهندس جوان رشته برق بود که در جریان سقوط از بلندی دچار مرگ شد مغزی و چراغ زندگی‌اش برای همیشه خاموش شد، اما این پایان راه نبود، بلکه بخشش اعضای بدن او به بیماران نیازمند چراغ زندگی بیماران زیادی را روشن کرد. خانواده مهندس جوان با اینکه در فراغ از دست دادن وی سوگوار هستند با این حال از بخشش اعضای بدن فرزندشان که منجر به بخشش زندگی به بیماران نیازمند شده‌است، احساس آرامش دارند که این موضوع را با روزبه خلوتی پدر او در میان گذاشتیم.
فرزندتان سیروس چند ساله و به چه شغلی مشغول بود؟
پسرم متولد دی‌ماه سال ۱۳۷۴، یعنی ۲۹ ساله و مهندس برق بود. او فرزند دوم خانواده و یک خواهر بزرگ‌تر و یک برادر کوچک‌تر از خود داشت و به عنوان مهندس برق در یکی از شرکت‌های فعال در عسلویه مشغول کار بود. بعد از فارغ‌التحصیلی از دانشگاه و سپری کردن دوران خدمت سربازی، خیلی زود مشغول کار شد. در مدت پنج سال گذشته در چند شرکت مهندسی گاز و پتروشیمی از جمله در فاز ۱۲ و ۱۴ در عسلویه فعال بود تا اینکه حادثه اتفاق افتاد.
شما ساکن شهرستان فیروزآباد استان فارس هستید، اما حادثه‌ای که برای فرزندتان رقم خورده در شهرستان تالش روی داده‌است. در‌باره این حادثه توضیح دهید.
شنبه هفته گذشته بود که سیروس و همکارانش تصمیم گرفتند برای تفریح چند روزی راهی سفر شوند. آن‌ها بعد از انجام مقدمات کار راهی تالش شدند. سیروس در این سفر برادر کوچک‌ترش را هم با خود برده بود و از آن زمان با او در ارتباط و جویای حالشان بودیم. همه چیز به خوبی در حال سپری‌شدن بود تا اینکه چهارشنبه هفته قبل حادثه سقوط اتفاق افتاد.
آخرین‌بار چه زمانی با او حرف زدید؟
نیم‌ساعت قبل از حادثه بود که با سیروس حرف زدم. گفت همه چیز خوب پیش می‌رود و همراه دوستانش روی یک بلندی نشسته‌اند. آن گونه که دوستانش برایمان شرح دادند بعد از تماسی که با او داشتم تلفنش زنگ خورد و سیروس برای جواب دادن از جمع دوستانش جدا می‌شود که به یک‌باره به دلیل لغزنده بودن محل از روی بلندی به پایین سقوط می‌کند و دچار حادثه می‌شود. بعد از سقوط سیروس، حادثه به اورژانس گزارش می‌شود و او به بیمارستان شهید نورانی تالش منتقل و مشخص می‌شود ضربه مغزی شده‌است. با اینکه تلاش برای درمان او به کار گرفته می‌شود، اما امکانات بیمارستانی برای درمان کافی نبود برای همین سیروس به بیمارستان پورسینای رشت منتقل می‌شود و تحت عمل جراحی قرار می‌گیرد. هنوز عمل جراحی تمام نشده‌بود که خودمان را به بیمارستان رساندیم. بعد از عمل جراحی او به آی‌سی‌یو منتقل شد. آن زمان بیمارستان تلاش خودش را برای نجات جان پسرمان صورت داده‌بود، اما دو روز بعد، کادر درمان به ما خبر دادند امکان احیای او وجود ندارد تا اینکه موضوع اهدای عضو مطرح شد.
آیا فرزندتان کارت اهدای عضو داشت؟
بله. او چند سال قبل کارت اهدای عضو گرفته و به ما گفته‌بود که اگر دچار حادثه شد، اعضای بدنش به بیماران اهدا شود. بعد از اینکه موضوع اهدای عضو مطرح شد، با خانواده مشورت کردیم و به این نتیجه رسیدیم به تصمیم سیروس احترام بگذاریم، چراکه هیچ کاری از دست کادر درمان ساخته نبود. در آن شرایط تصمیم‌مان را با دکتر هاشمی، معاونت بیمارستان مطرح و رضایت خودمان را اعلام کردیم تا هر تعداد اعضا امکان پیوند داشت، برداشت شود. اوراق لازم را هم امضا کردیم تا مراحل قانونی صورت گیرد. برداشت اعضا هم در بیمارستان سینای تهران انجام شد. امیدواریم اعضا به هر فردی پیوند شد، نتیجه‌ای مفید داشته‌باشد. ما با رضایت قلبی و بدون هیچ چشمداشتی اعضای بدن فرزندمان را اهدا کردیم.
آیا هنگام برداشت اعضا در بیمارستان سینا حضور داشتید؟
خیر. ما بعد از وداع با فرزندمان در بیمارستان پورسینای رشت راهی فیروزآباد شدیم. پیکر فرزندم به بیمارستان سینای تهران منتقل شد و بعد از برداشت اعضا، پیکرش دو روز قبل در فیروزآباد به خاک سپرده شد.
آیا اطلاع دارید چند عضو اهدا شده‌است؟
خیر. ما درخواست کردیم هر چند عضو امکان پیوند بود، برداشت و به بیماران نیازمند بدون هیچ چشمداشتی پیوند شود. پسرم خوش‌قلب و خوش‌نیت بود. این تصمیم خودش بود و پایبند تصمیم او هستیم.
از اینکه اعضای بدن فرزندتان پیوند شده چه احساسی دارید؟
احساس آرامش داریم. بخشش، توصیه اخلاقی است و باید برای امید بخشیدن به زندگی هموطنانمان انجام شود و امیدواریم اگر شهروندان در این موقعیت قرار گرفتند، بتوانند در خانواده این تصمیم را بگیرند. همواره بیماران زیادی هستند که نیازمند عضو هستند و به دلیل نبودن اهدا کننده جانشان را ا زدست می‌دهند، برای همین با دید باز به دنبال این مسائل باشیم.
آیا کسی از دریافت‌کنندگان عضو تماس گرفته‌اند.
ما شماره تماس‌مان را در اختیار بیمارستان گذاشته‌ایم و اگر خانواده‌های دریافت‌کننده تماس بگیرند با آغوش باز از آن‌ها استقبال می‌کنیم و امیدواریم که با امید به زندگی‌شان ادامه دهند.
نظر شما