به گزارش ایسنا، «آژمان» در زبان پارسی باستان به معنای «بی زمان» و بی نهایت است و ویژگی مشترک تمامی این مجسمه‌ها، عنصر بی زمانی در آن‌هاست. این مجسمه‌ها بیننده را با نوعی بی زمانی یا تعلق به همه زمان‌ها روبرو می‌کند؛ شرایطی که امکان جستجویی فراتر از مرزهای زمان و مکان را برای بیننده فراهم خواهد کرد.
افتتاحیه این نمایشگاه گروهی با آثار ۱۴ هنرمند مجسمه‌ساز در گالری سهراب برگزار شد. ۲۱ اثر از دوره‌های مختلف کاری ۱۴ هنرمند مجسمه ساز روی دیوار گالری سهراب رفته است.
«آژمان» تا ۲۲ مرداد ادامه دارد.
متریال مورد استفاده هنرمندان در این نمایشگاه نیز متنوع است؛ از گرانیت سفید، چوب، برنز، پاپیه ماشه، فایبر گلاس و..؛ آثاری از فرزانه اسعدی، سیمین اکرامی، پرویز تناولی، بهمن دادخواه، پانته‌آ رحمانی، مجتبی رمزی، هادی روشن‌ضمیر، ایرج زند، مهدی سحابی، سعید شهلاپور، آذر شیخ بهاءالدین، رضا لواسانی، پریدخت مشکزاد و رضا امیر یاراحمدی؛ هنرمندانی هستند در این نمایشگاه قابل بازدید است.
به دنبال اکسیر زندگی
مجتبی رمزی مجسمه‌سازی که به ویژه با مجسمه‌های جغدش در ایران شناخته می‌شود، یکی از هنرمندان شرکت‌کننده در نمایشگاه «آژمان» است. او درباره حضور خود در این رویداد گفت: زمانی که گالری تصمیم به گردآوری این مجموعه با موضوع بی زمانی گرفت، من مجسمه‌ای را ارائه کردم که به این مضمون نزدیک بود و برای همین مجسمه برنزی خروس‌هایم را با مضمون جاودانگی برای این نمایشگاه انتخاب کردم.
این هنرمند مجسمه‌ساز درباره تمرکز این نمایشگاه بر مفهوم بی زمانی ادامه داد: برخی ایده‌ها هستند که تاریخ مصرف ندارند. شما می‌توانید آن ایده را هم در قالب امروز ببینید هم در قالب چند هزار سال قبل. این مفاهیم زمان مند نیستند و دل مشغولی آدم‌ها طی تاریخ بوده‌اند.
رمزی درباره اثر خود در نمایشگاه نیز اظهار کرد: کار من الهام گرفته از حماسه گیلگمش است. یکی از کارکترهای اصلی کارهای من این حماسه است. موضوع این اثر، جاودانگی است و ترس از مرگ و گشتن به دنبال اکسیر زندگی. با اینکه چند هزار سال از سرایش این منظومه می‌گذرد هنوز مردم این درگیری‌ها را دارند. با وجود پیشرفت تکنولوژی، مضامین عوض نشده و درگیری ذهنی آدم‌ها همین بی زمانی است.
او افزود: اکثر موادی را که می‌توان در مدیاهای مختلف برای مجسمه‌سازی به کار گرفت، در این نمایشگاه شاهد بودیم. این نمایشگاه می‌تواند نماینده‌ای از مجسمه سازی معاصر ایران باشد؛ چرا که شاهد تنوع گرایش‌ها، متریال، تکنیک‌ها و دوره‌های مختلف هستیم؛ به طوری که شاید نیم قرن مجسمه سازی معاصر ایران را بتوان در این نمایشگاه مرور کرد. در این نمایشگاه مجموعه کارهای فیگوراتیو محوریت داشت و برخورد آبستره در کارها دیده نمی‌شد، حتی آثاری مثل مجسمه هادی روشن ضمیر با این که موضوع اش خط است اما نگاهی فیگوراتیو دارد و در آن می‌توان بدن را دید. برخی آثار این نمایشگاه را دوست داشتم؛ از جمله مجسمه سرامیک پرنده پرویز تناولی و همچنین اثری از مرحوم ایرج زند.
یک ریشه‌یابی از مشکلات در حوزه مجسمه‌سازی شهری
عباس مجیدی، مجسمه‌ساز و عضو انجمن مجسمه‌سازان، از دیگر بازدیدکنندگان این نمایشگاه است. او معتقد است که هر یک از آثار نمایشگاه زمینه‌ای دارند و بسیاری از آن‌ها متناسب با نوع تفکری که هنرمند ارائه کرده به گذشته تاریخیِ دو سه دهه گذشته بر می‌گردد، گذشته‌ای که برای زمان خودش ساختار بسیار قدرتمند و خوبی داشته و امروز هم جایگاه ویژه خود رادارد.
این مجسمه‌ساز درباره چیدمان آثار این نمایشگاه گفت: انتظار بر این است که در چیدمان قدری دقت بیشتری صورت بگیرد، زیرا برخی کارها یک مقدار از فضای مدرن خارج می‌شوند و نیاز به فضایی برای نفس کشیدن بیشتر دارند در مجموع تماشای کارهای پیشکسوت‌ها در کنار هنرمندان جوان‌تر برای خود من جذابیت داشت.
او ادامه داد: بدون شک هر اتفاقی که در حوزه مجسمه‌سازی بیافتد در بدنه مجسمه سازی تأثیرگذار خواهد بود و می‌تواند برای آینده این رشته مؤثر باشد، اما اگر بخواهیم این حرکت‌ها استمرار داشته باشد باید قدری با تأمل بیشتری با آن برخورد کنیم، در این حالت می‌توان نتایج خیلی بهتری را گرفت. در مجموع معتقدم کارهای خوبی در این نمایشگاه گردآوری شده است.
مجیدی افزود: متاسفانه ما هم در حوزه مجسمه سازی شهری هم در حوزه نمایشگاه‌ها شاهد مشکلات و چالش‌هایی هستیم. این امر، دلایل مختلفی دارد. یک دلیل اصلی این است که به هنر مجسمه‌سازی توجه لازم نمی‌شود و انتظار می‌رود مسئولان حمایت جدّی‌تری صورت دهند و البته از هنرمندان نیز انتظار همکاری بیشتری می‌رود تا فضای مجسمه سازی پویاتر از چیزی که هست باشد. با توجه به پتانسیل‌های بسیاری که وجود دارد، اگر فضا آماده شود می‌توان شاهد بالندگی بیشتر این هنر بود.
خاطره‌ای از پرویز تناولی
شهداد فاضلی مجموعه‌دار و فعال فرهنگی نیز درباره این نمایشگاه گفت: آنچه که من در این نمایشگاه شاهد بودم واقعاً تاثیرگذار بود و و بسیار از تماشای این بیست و یک اثر لذت بردم. کارهایی بسیار نفیس و سرشار از هنر از چند نسل از هنرمندان مجسمه ساز ایرانی انتخاب شده است؛ هنرمندانی که هر یک جزو سرآمدان مجسمه سازی بوده و هستند. من در کشورهای زیادی خصوصاً در کانادا از گالری‌ها و موزه‌های متعدّدی دیدن کرده‌ام، ولی باید بگویم واقعاً این کارها با آثار ارزشمند موزه‌های دنیا برابری می‌کند. تشکیلات ارزنده و منسجمی می‌خواهد که چنین آثاری را در چنین مجموعه‌ای جمع آوری کند.
فاضلی در ارزیابی بیشتر این نمایشگاه ادامه داد: در مجموع این نمایشگاه عرضه‌ی سالم و دلپذیری از هنر هنرمندان مجسمه سازی ایران است. این تنوع متریال در این نمایشگاه خیلی مهم است. در این مجموعه شاهد تنوع متریال از جمله سنگ، برنز، پاپیه ماشه و چوب بودیم. برخی کارها را برای اولین بار می‌دیدم، مانند مجسمه پریدخت مُشک‌زاد که خیلی تحت تأثیر آن قرار گرفتم. هنرمندانی شناخته شده و بعضاً کمتر شناخته شده در کنار هم قرار گرفته‌اند که در واقع این روال معمول و متداول برای معرفی هنرمندان جوان‌تر است.
او گفت: انجام کار فرهنگی دشواری‌های خاص خود را دارد. فارغ از مسائل فروش و بازار، نفس برگزاری این نمایشگاه‌ها بسیار ارزنده است. من خود قدری در این کار دست دارم و بدون چشم داشتی دنبال مناسبت می‌گردم تا در شهر خوانسار در گالری‌ای که تأسیس کرده‌ام هنرمندان بیایند و نمایشگاه بگذارند؛ چون معتقدم بارِ فرهنگی این برنامه‌ها بالاست. در شهر خوانسار هنرمندی را ندیدم که در حوزه مجسمه سازی فعالیت کند یا لااقل من تا حالا برخورد نکرده‌ام. هنرمندان این شهر بیشتر در حوزه مینیاتور، نقاشی و خوشنویسی فعال هستند. خوانساری‌ها عموماً به خوش خطی شهره‌اند و هنرمندان خوشنویس نظیر استاد کابلی خوانساری برآمده از این شهر هستند و زیر نظر ایشان تشکیلات انجمن خوشنویسان در آن جا فعال است. ما چندین نمایشگاه برای جوانان خوشنویس ترتیب داده‌ایم و چند نمایشگاه هم برای استاد کابلی گذاشته‌ایم.
او با اشاره به ارائه اثری سرامیکی از پرویز تناولی، به ذکر خاطره‌ای درباره این هنرمند پرداخت و گفت: بیست و اندی سال قبل، استاد تناولی قبل از مهاجرت به کانادا یک روز من و همسرم را به بازدید خصوصی از موزه‌شان در تهران دعوت کردند. در آن دیدار به ایشان گفتم می‌توانید در خوانسار نمایشگاه بگذارید؟! ایشان خیلی استقبال کردند و من واقعاً تحت تأثیر قرار گرفتم که یک هنرمند با آن عظمت و سوابق پذیرفتند که در شهرستان نمایشگاه بگذارند. ما واقعاً هنرمندان بزرگی داریم که شهرت و اعتبار جهانی دارند و بسیار هم متواضع و فروتن هستند. دهه سی و چهل یک جنبش و جهش بزرگ در هنر ایران اتفاق افتاد و هنرمندان برجسته‌ای مانند استاد کلانتری ظهور کردند که صرف نظر از هنرشان شخصیت‌های برجسته و قابل احترامی بودند و آثارشان از لحاظ جهانی حرفی برای گفتن دارد و قابل رقابت با کار هنرمندان برجسته دنیاست.
مراسم افتتاحیه این نمایشگاه روز جمعه، پنجم مرداد با حضور حمید پازوکی، رضا لواسانی، فرزانه اسعدی، مجتبی رمزی، علی خسروی، شهداد فاضلی، هادی روشن ضمیر، هایده زرین بال، مجید احمدی، مهرداد فلاح، محمد عسگری، ایرج میرزا علیخانی، اسدالله امرایی، محتشم مهدوی، جاوید رمضانی، سیف الله صمدیان، پری دخت مشکزاد و... برگزار شد.
برای رفتن به گالری سهراب باید به نشانی خیابان سمیه، بین مفتح و رامسر شماره ۱۴۲ مراجعه کرد. ساعت بازدید، همه روزه از ساعت ۱۱ تا ۲۰ و جمعه‌ها از ساعت ۱۶ تا ۲۰ است. این گالری یکشنبه‌ها تعطیل است.
انتهای پیام
نظر شما