بخشنامه تعطیلی‌های روزهای اخیر و به طور مشخص، تعطیلی سراسری کشور در هفتم مرداد، مختص نیروهای دولت بوده و کارگران را دربرنگرفت. این در حالی‌ست که کارگران بیش از سایر گروه‌ها به دلیل ماهیت سخت کارشان در معرض گرمای هوا و بعضاً اشعه تند خورشید هستند و بیش از دیگران آسیب می‌بینند.
«پرویز زعیمی» فعال صنفی کارگران ایران پوپلین رشت در این رابطه به ایلنا می‌گوید: جای سوال است که چرا هیات دولت و مسئولان که به دلیل گرمای هوا و کمبود برق، بخشنامه صادر می‌کنند و ادارات و بانک‌ها را تعطیل می‌کنند، کارگران را نمی‌بینند؟ آیا کارگران تافته جدابافته ملت هستند و جزو جمعیت کشور به حساب نمی‌آیند؟
او ادامه می‌دهد: در کشور ما هر اتفاقی که می‌افتد، کارمندان مشمول حمایت می‌شوند و کارگران نادیده انگاشته می‌شوند. در دوران کرونا، کارمندان را دورکار کردند، در ماه مبارک رمضان ساعت کار ادارات را کاهش دادند، در مناسبت‌های مختلف همیشه کارمندان را می‌بینند در حالی‌که اکثریت شاغلان کشور مشمول قانون کار و کارگر هستند.
زعیمی با بیان اینکه «اگر هدف کاهش مصرف برق است که بیشترین مصرف برق در صنایع و کارخانجات است و ادارات برق کمتری مصرف می‌کنند»، می‌افزاید: چرا برعکس عمل می‌شود و صنایع و کارخانجات تعطیل نمی‌شوند؟
این فعال صنفی ادامه می‌دهد: چرا شاغلان را دسته دسته کرده‌اند و گروهی عظیم به اسم کارگر را شهروند درجه دوم می‌دانند و فرمان می‌دهند که کارگر در هر شرایطی باید کار کند و سلامتی‌اش اصلاً مهم نیست! مرتب می‌گویند اشعه نور خورشید این روزها برای سلامت انسان مضر است و نباید در معرض آن قرار گرفت. مگر این اشعه خطرناک برای کارگران مضر نیست؟ انتظار ما به عنوان فعالان صنفی این است که عدالت برقرار شود. با کمال تاسف باید بگویم، برای هر رخداد و اتفاقی، کشور را تعطیل می‌کنند و کارمندان و بدنه دولت را به خانه می‌فرستند اما به کارگر می‌گویند شما کار کن و صدایت هم درنیاید!
زعیمی ادامه می‌دهد: گویا منافع و زندگی کارگران برای مسئولان اهمیت ندارد، در حالی‌که این کارگران هستند که چرخ‌های صنعت کشور را با هزار زحمت و نداری می‌گردانند و وجود آنها برای پیشرفت کشور ضروری‌ست.
زعیمی معتقد است فقط یک روز در سال (روز جهانی کارگر) از کارگران تجلیل و ستایش می‌کنند و مثلاً مقام و جایگاه این گروه را گرامی می‌دارند ولی در بقیه ایام سال، یادی از کارگر نمی‌کنند. کارگری که امروز حقوق معوقه دارد، کارگری که معیشتش در خطر است، کارگری که امنیت شغلی ندارد و هر ماه در ترس بیکاری‌ست، باید به کجا پناه ببرد؟
این فعال صنفی تاکید می‌کند: کارگران با این همه مشکلات و مصیبت هنوز کار می‌کنند. بارهای سنگینی که بر دوش دارند را با مشقت بسیار به مقصد می‌رسانند ولی بازهم به کارگر ظلم می‌شود و تبعیض قائل می‌شوند.
او خطاب به دولت جدید می‌گوید: کارگران را ببینید. نگاه کنید به کشورهای توسعه‌یافته و ببینید کارگران در آن کشورها چه جایگاهی دارند. از نمونه‌های موفق جهان الگوبرداری کنید و تامین رفاه و معیشت کارگران را در سرلوحه برنامه‌های خود قرار دهید. دولت باید ناعدالتی را از میان بردارد. دستمزد کارگران ایرانی کمترین میزان در منطقه و جزو پایین‌ترین دستمزدهای جهان است. این چرخه معیوب باید بشکند و مقام و جایگاه کارگر را به او برگردانده شود. قرار نیست کارگران همیشه سنگ زیرین آسیاب باشند و مزایا و امتیازات نصیب دیگران شود.