به گزارش خبرنگار ایلنا، محمدعلی صفورا استاد دانشگاه درباره شرایط کنونی اوضاع انیمیشن توضیح داد: باتوجه به سابقه طولانی انیمیشن در ایران، در دو دهه گذشته آموزش، تولید و پژوهش با رشد صعودی و رو به جلو همراه بوده است و در سه بخش کوتاه تجربی، تلویزیونی و سینمایی شاهد اتفاقات مثبت بوده و هستیم و در بین این سه نیز انیمیشن‌های کوتاه از رشد بهتری برخوردار بودند و در ارتباط با مخاطبان داخلی و جشنواره‌های بین المللی به یک جایگاهی شناسنامه دار و باهویت رسیده اند. تا جایی که طی سال‌های گذشته در هر جشنواره‌ای از انسی گرفته تا جشنواره‌های مختلف حداقل یک اثر از ایران حضور داشته است.

وی ادامه داد: بخش تلویزیونی هنوز جای کار دارد تا خود را به یک مدیای گسترده و مستقل برساند. در بحث سینمایی هم طی پنج سال گذشته باعث شناخت بیشتر مخاطب شده‌اند و مخاطب را تا حدی به سینما هم کشیده اند. در این بخش هم همچنان جای کار داریم و باید مخاطب‌شناسی انجام بدهیم. این‌ها نکات مثبت اوضاع کنونی انیمیشن است.

صفورا با اشاره به اهمیت آسیب‌شناسی مطرح کرد: باید در این حوزه آسیب‌شناسی و مخاطب‌شناسی شکل بگیرد. باید به این پرسش پاسخ بدهیم که چرا باتوجه به نیروی جوان و خلاق هنوز به یک ساختار منسجم و صنعتی نرسیده ایم؟ چرا نباید تولید انبوه و صادرات داشته باشیم؟ این نکته بسیار مهم است که در برخی کشورها مانند آمریکا فروش انیمیشن بسیار بالا است و ما از این بازار هیچ سهمی نداریم.

وی افزود: اینکه ما نتوانستیم سهمی داشته باشیم و نتوانستیم زیرساخت‌های خود را ارتقا بدهیم به سیاستگذاری‌ها برمیگردد. متاسفانه سازمان‌های سیاستگذار از حمایت و هدایت انیمیشن به دور هستند و هیچ نگاه عمیق و استراتژیکی در مدیریت انیمیشن ایران وجود ندارد. درصورتی که باید این بستر آماده به سمت صنعتی شدن برود تا به جایی برسیم که دیگر نیروهای متخصص ما به خارج نروند.

صفورا با اشاره به نتیجه نگرفتن از عمل کردن به صورت جزیره‌ای بیان کرد: واقعیت امر این است که جزیره‌ای رفتار و عمل کردن فایده‌ای به همراه ندارد. باتوجه به تاسیس بنیاد ملی پویانمایی امیدوارم یک بار برای همیشه به یک سیاستگذاری و برنامه ریزی درستی برسیم تا بهترین بهره را از پتانسیل موجود ببریم.

محمدعلی صفورا در پایان گفت: سال ۱۳۸۶ به عنوان مسئول بخش انیمیشن مرکز گسترش انتخاب شدم و بعدها در شورای آن بودم. در آن زمان‌ها مرکز گسترش یک نگاه و عزم جدی در تولید آثار هنری و تجربی داشت و نتیجه آن هم آثار بسیار درخشانی بود که در جشنواره‌های متعددی هم درخشیدند. این اتفاق بیشتر از سوی مرکز شکل گرفت و کانون پرورش فکری هم فعالیت‌هایی داشت. اما متاسفانه در دولت باتوجه به دستوری سازی، جنبه‌های محتوایی از فضای خلاقانه و موثر در خارج و داخل فاصله گرفته و تا جایی پیش رفته است که برخی ترجیح می‌دهند به صورت مستقل کار خود را پیش ببرند. باید با آسیب‌شناسی بتوان مسیر روشن و درستی را ایجاد کرد تا مراکزی مانند مرکز گسترش که از جایگاه خوبی برخوردار بودند به جایگاه اصلی خود بازگردند.