ارث گزارش کرد تنهایی تقریباً یک سوم کانادایی‌ها را تحت تأثیر قرار می‌دهد و نتایج تحقیقات اخیر دانشگاه واترلو نشان می‌دهد که این وضعیت می‌تواند عواقب بسیار شدیدتری از آنچه ما تصور می‌کنیم داشته باشد.

تنهایی فقط حالت عاطفی نیست، بلکه عامل استرس‌زای قوی است که می‌تواند به‌طور قابل‌توجهی حافظه ما را به خصوص با افزایش سن مختل کند.

نتایج این تحقیق توضیح داد ممکن است که یک فرد حتی زمانی که فعالانه در فعالیت‌های اجتماعی شرکت می‌کند احساس انزوا کند. اغلب با افسردگی همراه است و این احساس می‌تواند باعث افزایش هورمون‌های استرس شود که می‌تواند توانایی‌های حافظه ما را خراب کند.

محققان تحقیقی را در دوره ۶ ساله انجام دادند تا تأثیر انزوای اجتماعی و تنهایی بر حافظه افراد میانسال و مسن را بررسی کنند.

جی وون کانگ، محقق ارشد این تحقیق خاطرنشان کرد همانطور که انتظار داشتیم، افرادی که از نظر اجتماعی منزوی و هم تنها بودند، بیشترین کاهش حافظه را داشتند و طی ۶ سال تشدید شد. به‌طور شگفت‌انگیزی، محققان دریافتند که خود تنهایی، دومین تأثیر بزرگ را بر حافظه دارد.

فعالیت‌هایی مانند خواندن، بازی کردن، و دنبال کردن سرگرمی‌ها می‌تواند حافظه را بهبود بخشد و مغز را تحریک و در نتیجه اثرات منفی انزوای اجتماعی را خنثی کند. این فعالیت‌ها نه تنها درگیری ذهنی را فراهم می‌کنند، بلکه انعطاف‌پذیری شناختی را نیز ارتقا می‌دهند و به حفظ عملکرد حافظه و سلامت کلی مغز با افزایش سن کمک می‌کنند.

در عصر دیجیتال امروزی، فناوری می‌تواند نقش مهمی در کاهش اثرات تنهایی و انزوای اجتماعی ایفا کند.

نتایج کنونی پیام مهمی را بیان کرد که تنهایی تأثیر ملموسی بر سلامت شناختی دارد و بر حافظه و عملکرد کلی شناختی ما تأثیر می‌گذارد.

در حال حاضر، بیش از ۵۵ میلیون نفر در سراسر جهان با اختلالات عصبی شناختی زندگی می‌کنند و انتظار می‌رود این تعداد تا سال ۲۰۵۰ به ۱۳۹ میلیون نفر برسد.

نتایج تحقیق در مجله Archives of Gerontology and Geriatrics منتشر شده است.

انتهای پیام