به گزارش خبرنگار خبرگزاری کتاب ایران (ایبنا) در بندرعباس، تقریباً بلافاصله پس از نبرد کربلا در ۱۰ محرم در سال ۶۱ هجری مرثیه‌های مردمی توسط شاعران برای بزرگداشت نبرد کربلا در دوران امویان و عباسیان سروده شد و ادبیات آیینی از ۱۴۰۰ سال پیش تاکنون برای زنده نگاه داشتن نام شهدای کربلا به همین مناسبت به خلق اثر می‌پردازد.

شاعران هرمزگانی نیز از قافله مرثیه‌سرایان جانمانده و نام خویش را در این فهرست ثبت کرده‌اند.

لیلا سالاری- شاعر و مولف:

هر بند بند این تنم یک بید مجنون

بانگ جرس از کاروان عاشقی خاست
بند دلم شد پاره و ترسم هویداست
یک قافله راهی شده منزل به منزل
دنیایی از دلواپسی‌ها در مقابل
باز از لهوف و محتشم الهام گیرم
جام بلای عاشقی، من کام گیرم
دل می‌شود نی، می‌سراید نی نوایش
یک لاله ی زخمی به دشت لاله‌هایش
از دجله ی چشمم چکد خون، می‌چکد خون
هر بند بند این تنم یک بید مجنون
در خیمه ی جان می‌کشد آتش زبانه
یک خنجر کوفی دلم کرده نشانه
شمعم که می‌سوزم به شام کربلایش
از شام می‌نوشم طلوع آیه‌هایش.

حیدر رضائی گشوئیه- شاعر آئینی:

دویده ازحرم تا تل، از آنجا تا به مقتل عشق

دویده ازحرم تا تل، از آنجا تا به مقتل عشق
و دیده تشنه‌ای را یکسره درخون مُرمّل عشق

تنی بی سر، سری بر نی، لبی خشکیده، پر از خون
غمی دربی نهایت غم، ولیکن دیده اجمل عشق

گلویِ بس تکیده، رویِ دست و آن سه شعبه، وای
به چشم خویش دیده، مجمل من را مفصّل عشق

هنوز از سوز می‌بارد، فرات از آسمانش شرم
ولی ترفند دشمن را به اجمل خواند، مهمل عشق

از آن بارانِ چشم وغم، از آن سرهایِ بر نیزه
هرآنچه مختصر گفتم، ولی دیده مُطّوَل عشق.