صاحب‌خبر - به گزارش جهان نيوز به نقل از روزنامه جوان، سهم خواهی اصلاح‌طلبان از کابینه دولت مسعود پزشکیان موضوعی است که در هفته گذشته مورد توجه رسانه‌ها قرار گرفت و روزنامه جوان هم در همین ستون به آن پرداخت. اصلاح‌طلبان که فضا را علیه خود دیدند، در صدد رفع اتهام برآمدند، اما نه به این شکل که بگویند دنبال سهم خواهی نیستیم و آن را تکذیب کنند، بلکه می‌گویند سهم‌خواهی یک امر مرسوم و طبیعی است.
روزنامه اعتماد ضمن بیان مرسوم بودن سهم‌خواهی، تأکید کرده که اصلاً پزشکیان راهی برای شناخت همه ظرفیت‌های کشور و استفاده از آن ندارد!
اعتماد نوشته که پزشکیان از دو سو با فشار مواجه است؛ اول از سوی «جریان‌های سیاسی و مراکز قدرت» که در تلاش هستند «با رایزنی‌های گسترده نیرو‌های موردنظر خود را به دولت معرفی و با لابی‌های سیاسی، برای ایشان جایگاهی در دولت تثبیت کنند.» و دوم هم از سوی مردمی که به او رأی داده‌اند و «چشم انتظارند تا بروز عینی شعار‌های رئیس‌جمهور منتخب را در باب بهره‌گیری از همه ظرفیت‌های انسانی و مدیریتی کشور، شایسته‌سالاری و قطع چرخه بدسالاری و رویکرد فراجناحی را در همین گام اول و معرفی کابینه مشاهده کنند.»
البته در ادامه، روزنامه اعتماد آب پاکی را روی دست مردم ریخته و این استفهام انکاری را طرح کرده که «اگر پزشکیان بخواهد همه ظرفیت‌های انسانی و مدیریتی کشور را شناسایی کرده و مورد بررسی و ارزیابی قرار دهد و از بین آن‌ها شایسته‌ترین‌ها را برگزیند آیا ابزار و امکانات آن را دراختیار دارد؟»
اعتماد سهم‌خواهی را هم عادی‌سازی کرده و نوشته: «پدیده سهم‌خواهی سیاسی در چینش کابینه و برخی مسئولیت‌های اصلی دولت کمابیش در همه دولت‌ها وجود دارد و همه روسای جمهور نیز تا حدی به این سهم‌خواهی‌ها تن می‌دهند.»
در واقع با دو گزاره عادی‌سازی سهم‌خواهی سیاسی و نبود امکانات برای شناسایی ظرفیت‌های مدیریتی کشور، روزنامه اعتماد خیال مخاطبان را از شایسته سالاری در دولت آینده راحت کرده و گفته که، چون نظام حزبی نداریم، امکان شایسته سالاری هم نیست و «چنین آشفته‌بازاری راه را بر انتصابات محفلی و گعده‌ای می‌گشاید.»
گرچه کارگروه‌هایی برای انتخاب وزرای کابینه آینده شکل گرفته، اما روزنامه اعتماد این مسیر را هم با طرح سؤالاتی در مورد چگونگی و چیستی ابزار‌ها و مدل‌ها و شاخص‌های این کارگروه‌ها به چالش می‌کشد: «با اینکه طبق رویه مرسوم رئیس‌جمهور منتخب نیز کارگروه‌هایی برای ارزیابی نامزد‌های تصدی پست‌های وزارت و ریاست سازمان‌های مستقل زیرنظر رئیس‌جمهور و سازمان‌های کلیدی کشور تشکیل داده است، اما نگارنده و احتمالا بسیاری از خوانندگان اطلاع ندارند این کارگروه‌ها با چه ابزار و مدل و شاخص‌هایی داوطلبان تصدی این جایگاه‌ها را ارزیابی و رتبه‌بندی می‌کنند؟ از آن مهم‌تر اینکه داوطلبان تصدی مدیریت‌های ارشد با چه مکانیزمی توسط این کارگروه‌ها انتخاب یا به آن‌ها معرفی می‌شوند و اگر استعداد‌های مدیریتی در اقصی نقاط ایران باشند که مشاوران و اعضای کارگروه‌ها آن‌ها را نشناسند چه مکانیزمی برای معرفی آن‌ها وجود دارد...»
و در ادامه نتیجه‌گیری خود را به نحوی انجام می‌دهد که گویی هیچ راهی جز تقسیم بندی کابینه پزشکیان بین جریان‌های مختلف اصلاح‌طلب وجود ندارد: «اینجاست که تصمیم‌گیرندگان ناگزیرند به واسطه کمبود اطلاعات یا کمبود زمان و منابع به سراغ روش‌هایی همچون عقلایی محدود یا ائتلافی در تصمیم‌گیری بروند.»
واقعیت این است که اصلاح‌طلبان سهم‌شان در کابینه دولت آینده را می‌خواهند، باقی مطالب همه توجیه این سهم‌خواهی و مشروعیت بخشی به آن است.∎
نظر شما