دولت پزشكيان در بستر تحولات سخت و دشوار سياسي اجتماعي و اقتصادي آماده ايفاي نقش مي‌شود دولتي كه بر آمده از بغض‌هاي فرو خورده و دغدغه‌هاي مردماني است كه سال‌هاي سخت پس از خروج امريكا از برجام را تجربه كردند. دولتي كه بر‌اي مرهم و ارائه راهكار مناسب براي دردهاي ناشي از جراحي اقتصادي بر پيكر مردمانش آماده مي‌شود. دولتي كه بر آمده از دغدغه‌ها و مطالبات زناني است كه در اعتراض به ناديده شدن و بي‌پاسخي پس از اعتراضات سال 1401، پا به ميدان گذاشته است. دولتي كه رفع تبعيض را به عنوان اصلي‌ترين دغدغه‌اش بر پيشاني بايد داشته باشد؛ دولتي كه صداي دختران اين سرزمين باشد. دولتي كه گوش شنواي رنج‌ها و دردهاي اجتماعي و سياسي و اقتصادي باشد و در نهايت دولتي باشد كه با شعار عدالت و انصاف و حق‌گرايي توانست اعتماد مردم را به خود جلب كند، بايد شنونده نقدها و ارائه راهكارهاي مناسب براي ترميم و اصلاح باشد.   دولتي كه آرای خود را از زنان و مردان اين سرزمين به دست آورده نيازمند ايجاد فرصت‌هاي برابر براي تصميم‌گيري و تصميم‌سازي است. زنان اين سرزمين با بالندگي و توانمندي و دانش كسب شده اكنون آماده تصميم‌گيري هستند.  اين دولت كه در بستر چنين مطالباتي توانسته راه خود را بگشايد باید با نگاهي ديگر تدارك لازم براي مشاركت را فراهم كند، بي‌توجهي به هر يك از موارد ذكر شده، يعني ناكامي مردماني كه با اميد صندوق راي را به اميد مأمني مطمئن و دور از خشونت براي بيان نظرات و خواسته‌های‌شان انتخاب كرده‌اند؛ از اين رو حضور زنان در بالاترين رده‌هاي سياستگذاري و كابينه اين دولت يعني باور به نقش موثر زنان در ايجاد دولت ترميم و اصلاح است.  دولت اول پزشكيان باید در نمايندگي نيمي از جامعه يعني زنان پرچمدار باشد چرا كه اگر نبود تلاش‌هاي زنان و مردان براي موفقيت ايشان در انتخابات چهاردهم رياست‌جمهوري چه در عرصه راي دهندگي و چه در عرصه آماده‌سازي جامعه براي ارائه راي و چه در تبليغ براي اقبال به سوي پزشكيان   شايد امروز روزي متفاوت از امروز بود. دولت اول پزشكيان باید در بستري شكل بگيرد كه اميد را نااميد نكند؛ اين دولت برآمده از بغض‌هاي فرو خفته است و يقينا مي‌د‌اند كه طي سه سال گذشته چه رنجي بر زنان اين سرزمين وارد آمده است. از تحمل فشار اقتصادي و گسترش فقر گرفته تا نبود امنيت اجتماعي به بهانه‌هاي مختلف نظير گشت ارشاد كه منجر به نوعي فروخفتگي رنج‌ها شده است؛ از زنانه شدن فقر گرفته تا نداشتن نمايندگاني پويا و موثر براي طرح مسائل مبتلابه  در عرصه تصميم‌گيري، از ناكامي‌هاي جست‌وجوي شغل براي دختران و زنان جوان گرفته تا نداشتن فرصت‌هاي اميد به آينده. از فيلترينگ گرفته كه فرصت‌هاي خوداشتغالي را نيز از آنها سلب كرده تا بي‌توجهي به ايجاد امكانات لازم براي حضور موثر اجتماعي و سياسي.  در چنين شرايطي كابينه وي نيازمند مشاركت موثر و چشمگير زنان است. زناني كه دوشادوش مردان در عرصه راي دهندگي و راي گيرندگي فعاليت كردند تا دولت عدالت و انصاف را روي كار بیاورند و يقينا نگاه منصفانه نخستين تصوير اين دولت خواهد بود و آن شكل نمي‌گيرد مگر با مشاركت همه نمايندگان جامعه در نسبتي متناسب. امروز چشم‌هاي اميد نزديك به 50 درصد افراد واجد شرايط براي راي دهندگي كه پاي صندوق‌هاي راي حاضر شدند و نزديك به 17 ميليون نفر آنها به پزشكيان راي دادند در اين است كه تصوير كابينه را برآيند مطالبات خود ببينند. اين مهم به معناي آن است كه حدود 50  درصد از اين واجدان شرايط به صندوق نيامدند، اگر چه مطالبات بر زمين مانده‌شان همچنان باقي است. نيمي از جمعيت حضور نيافته به ‌طور تقريب زنان هستند پس دولت پزشكيان بايد پاسخگوي آنان نيز باشد حتي پاسخگوي زناني كه به رقيب ايشان راي دادند. عيني كردن عدالت جنسيتي و انصاف نخستين نشانه‌اش در تركيب كابينه است وگرنه بي پاسخي به آرا يقينا اميد‌ها را با رگه‌هايي از نااميدي همراه مي‌كند.

اميد حاصل شده نخستين نشانه‌اش بهبود در تركيب كابينه است؛ يقينا پزشكيان با علم به اين مهم نگاه متفاوتي در تركيب كابينه دارد و مي‌داند پاسخگويي به مطالبات زنان اولين تصويرش در تعداد زناني است كه دراين بستر شكل مي‌گيرد. اميدها را نااميد نكنيم!