در مناظره‌های انتخاباتی، سعید جلیلی با طرح ادعا‌هایی درباره پرونده کرسنت، بیژن زنگنه، وزیر پیشین نفت را متهم کرد که به ایران خیانت کرده است. زنگنه نیز اعلام کرد ۲.۵ نیم سال است که جلیلی را به مناظره دعوت کرده، ولی او نیامده است. جلیلی هم گفت که جای متهم دادگاه است، نه مناظره.
البته که جلیلی در جایگاه متهم کردن افراد نیست و این، کار دادستان و دادگاه است، ولی اگر بخواهیم فارغ از این بحث حقوقی به موضوع بنگریم خود او و جریانش نیز متهم دیگر پرونده اند که با جلوگیری از اجرای قرارداد، باعث شده اند هم پولی که قرار بود بابت فروش گاز به ایران برسد، نرسد و هم کشورمان به ۱۸ میلیارد دلار جریمه نقدی به نفع شرکت اماراتی محکوم شود؛ بنابراین بهتر آن است که کار دادگاه را به دادگاه بسپاریم و درباره این موضوع که با طرح مجدد در مناظره‌ها بار دیگر در افکار عمومی مطرح شده است، روشنگری کنیم.

البته دو طرف به زعم خودشان روشنگری کرده اند و در رسانه هایشان طرف مقابل را مقصر دانسته اند که برای روشن شدن موضوع کفایت نمی‌کند؛ بنابراین بهتر است زنگنه و جلیلی در یک برنامه زنده تلویزیونی یا اینترنتی بدون محدودیت زمانی و با داشتن اسناد و مدارک و نه صرفا بر اساس ادعا، مناظره رو در رو داشته باشند و حرف هایشان را بگویند و سندهایشان در محضر مردم ایران ارائه کنند تا سیه روی شود هر که در او غش باشد.
‌
نمی‌شود که مدام کرسنت کرسنت کرد و دیگران را متهم ساخت، ولی وقتی صحبت از مناظره و سند و مدرک هست، فرار کرد و چیزی نگفت.

مردم ایران حق دارند بدانند چرا باید در یک قرارداد صادرات گاز، به جای آن که پول در بیاوریم، هم گازمان روی فلر‌ها سوخت و دود هوا شد و هم به پرداخت میلیارد‌ها دلار محکوم شدیم. طرف طفره رونده از این مناظره، قطعاً متهم ردیف اول نزد افکار عمومی خواهد بود.