به گزارش ایسنا، هفته گذشته زمین در معرض یک رویداد نادر قرار گرفت و نه یک، بلکه دو سیارک بزرگ در فاصله ای نزدیک از کنار زمین گذشتند.

این دو سیارک به نام های «MK 2024» و« UL21 2011» به اندازه کافی نزدیک نبودند که خطری برای زمین و ساکنانش ایجاد کنند، ولی هر دو در محدوده دید سیستم های تصویربرداری راداری قرار داشتند. بنابراین ناسا چند عکس از آنها ثبت کرد.

این عکسها چیزی بیش از چند عکس یادگاری هستند، چرا که دانشمندان میتوانند این تصاویر را مطالعه کنند تا خواص این سنگ هایی را که در مجاورت زمین یافت میشوند، بشناسند. اطلاعاتی که میتواند به ما کمک کند تا استراتژی هایی برای هر سیارک در آینده که ممکن است روزی سیاره ما را تهدید کند، جمع آوری کنیم.

منطقه کوچکی که زمین از منظومه شمسی اشغال کرده است، عمدتاً خالی است، اما نه به طور کامل. دنباله دارها یا سیارک ها گاه به گاه در حین چرخش مداری خود به دور خورشید به زمین نزدیک می شوند.

اکثریت قریب به اتفاق این سیارک ها مشکلی ایجاد نمی کنند، اما هر چیزی که از فاصله معینی از زمین عبور کند درخشش آن بالاتر از مقداری مشخص باشد، به عنوان «بالقوه خطرناک» طبقه بندی می شود، چرا که حتی اگر مسیر فعلی آن ها بی خطر باشد، ممکن است اتفاق غیرمنتظره ای مانند برخورد با جسم دیگری رخ دهد که آنرا به مسیر برخورد با زمین هدایت کند.

هر دو سیارک MK 2024 و UL21 2011 در دسته بالقوه خطرناک قرار داشتند و خوشبختانه تاکنون هیچ اتفاق ناگوار و پیش بینی نشده ای آن ها را از مسیرشان منحرف نکرده است.

سیارک UL21 2011 در تاریخ ۲۷ ژوئن از فاصله ۶.۶ میلیون کیلومتری زمین عبور کرد که حدود ۱۷ برابر فاصله زمین و ماه بود.

سپس کم تر از دو روز بعد، سیارک MK 2024 در آسمان زمین ظاهر شد و در تاریخ ۲۹ ژوئن با فاصله ۲۹۵ هزار کیلومتر از کنار زمین گذشت. فاصله این سیارک‌ (Asteroid) با زمین بسیار نزدیکتر از سیارک UL21 2011 و تنها حدود سه چهارم فاصله زمین تا ماه بود.

تصویربرداری از چنین اجرامی آسان نیست، حتی هنگامی که نسبتاً نزدیک هستند و به عنوان سیارک های بزرگ طبقه بندی می شوند. آن ها با وجود بزرگ بودن در دسته سیارک ها، همچنان در مقیاس کهکشانی کوچک هستند و چندان هم درخشان و روشن نیستند.

به همین دلیل است که ناسا از تلسکوپ راداری بزرگ برای ارسال امواج رادیویی به فضا و دریافت سیگنال بازگشتی که دانشمندان می توانند از آن تصویر بسازند، استفاده می کند.

از آنجایی که MK 2024 بسیار نزدیک تر بود، این نزدیکی برای یک سیارک فقط هر چند دهه یک بار اتفاق می افتد و سازمان ناسا توانست تصاویر بسیار دقیق تری ثبت کند.

ناسا از یک تلسکوپ برای ارسال امواج رادیویی و یک تلسکوپ دوم برای دریافت آن ها استفاده کرد که در نتیجه تصاویری از MK 2024 به دست آمد که نه تنها شکل این سیارک، بلکه برجستگی ها و شکاف های آنرا نیز شامل می شود.

عرض این سیارک تقریبا ۱۵۰ متر است و شمایلی کشیده با قسمت های مسطح زیاد دارد.

این سیارک در تاریخ ۱۶ ژوئن کشف شد و مسیر مداری آن توسط گرانش زمین تغییر کرد، بنابراین مشاهدات از آن به دانشمندان اجازه داد تا بفهمند MK 2024 در آینده چه رفتاری خواهد داشت. آن ها گفتند که این سیارک در آینده قابل پیش بینی با خیال راحت از سر راه دور خواهد ماند.

لنس بنر اخترشناس آزمایشگاه پیشرانش جت ناسا می گوید: این یک فرصت فوق العاده برای بررسی ویژگی های فیزیکی و به دست آوردن تصاویر دقیق از یک سیارک نزدیک به زمین بود.

سیارک UL21 2011 در فاصله ای بسیار دورتر قرار داشت و تصاویری را که جزییات زیادی را نشان دهد از آن شکار نشد، اما تصاویر آن نیز شگفت انگیز بودند، چرا که اخترشناسان همراه با این سیارک ۱.۵ کیلومتری، یک قمر کوچک را در فاصله مداری حدود سه کیلومتری آن نیز مشاهده کردند. این چیزی است که ما در واقع در اغلب سیارک های بزرگ می بینیم.

سال گذشته، سیارک دینکینش (Dinkinesh) که در کمربند سیارکی قرار دارد، توسط کاوشگر لوسی (Lucy) ناسا مورد بازدید قرار گرفت و کشف شد که یک قمر کوچک دارد. همچنین آزمایش معروف تغییر جهت سیارک ناسا که در آن یک فضاپیما به یک سیارک کوبیده شد، روی سیارکی به نام دیمورفوس (Dimorphos) از یک جفت سیارک انجام شد که دیمورفوس سیارک کوچک تر در این جفت سیارکی است.

ما در حال یافتن سیارک های دوتایی بیشتری هستیم، زیرا قابلیت های تصویربرداری ما در حال بهبود است و این خبری عالی برای موضوع دفاع سیاره ای و درک ما از تکامل منظومه شمسی (Solar System) است.

بنر می گوید: تصور می شود که حدود دو سوم سیارک هایی با این اندازه ، دوتایی باشند و کشف آنها اهمیت ویژه ای دارد، زیرا می توانیم از اندازه گیری موقعیت نسبی آن ها برای تخمین مدار، جرم و چگالی متقابل آنها استفاده کنیم که اطلاعاتی کلیدی در مورد چگونگی شکل گیری خود ارائه می دهند.

بیوگرافی یاشار سلطانی