به گزارش مفدا، روز دوم کاروان ششم دوره آموزشی- فرهنگی« همراه با حکیمان ۳» روز شنبه ۱۶ تیرماه با حضور مدیران فرهنگی بیمارستانها در مجتمع شهدای سلامت مشهد با سخنرانی حجت الاسلام علی رضاییان استاد حوزه و دانشگاه آغاز شد.

حجت الاسلام علی رضاییان در جمع مدیران آموزشی و فرهنگی بیمارستانها به موضوع تقابل ذهنیت و واقعیت در متغیرها و همچنین نقش مهم تبلیغات و رسانه نسبت به باورها و ارزشهای دینی و اجتماعی پرداخت.

وی در خصوص مفهوم آزادی در دین یادآور شد: آزادی نسبت به محدوده انتخاب‌های ما تعریف می‌شود و نسبت به عمل ماست نه افکار ما، چراکه هیچ نوع فکری قابل تحمیل نیست. امور فکری و قلبی به هیچ وجه قابل تحمیل کردن نیست، شما هم اگر به من تحمیل کنید من اگر نخواهم آن طور فکر نمی‌کنم، در مورد عمل این طور نیست، عمل را می‌توان تحمیل کرد، اما به زور نمی‌توان گفت چیزی را دوست داشته باش، ولی اگر شما یک فکر یا عقیده‌ای را پذیرفتید باید شرایط آن را هم قبول کنید.

رضاییان در ادامه با طرح این سؤال که «ما چه چیزهایی را انتخاب می‌کنیم»، عنوان کرد: قطعا ما چیزهایی را انتخاب می‌کنیم که برای‌مان خوب است، حالا بعضی را می‌شناسیم و بعضی را نمی‌شناسیم، حالا اگر جایی خوب را نمی‌شناختیم و متخصصی گفت این خوب است قبول نمی‌کنید؟ اگر دکتر گفت اگر می‌خواهی خوب شوی این کار را بکن، قبول نمی‌کنید؟ همه بایدها و نبایدها، واجب و حرام خدا قالبش همین است.
این استاد حوزه و دانشگاه اضافه کرد: اگر می‌خواهیم بهترین را پیدا کنیم بایدها و نبایدها لازم است، خدای خالق مهربان می‌گوید «بنده من اگر می‌خواهی حبیب شوی این راهش است»، در خداشناسی باید به این برسیم که خدا عالم مطلق و بهترین است. یکی که می‌خواهد ماهواره به مدار بفرستد آنجا دنبال بهترین متخصص می‌گردد که به طور دقیق محاسبات کند یا کسی که خیلی سخت نگیرد؟ انسان هم به دنیا آمده تا رها شود کسی که می‌خواهد رها شود و در مدار بالا قرار بگیرد، در پیدا کردن متخصص دین می‌رود کسی را پیدا کند که آسان بگیرد یا می‌رود سراغ کسی که عالم‌تر و باتقواتر است.
رضائیان با اشاره به اینکه این فرد نمازش را چنان با لذت می‌خواند که در اوج قرار بگیرد، اظهار کرد: چون نماز برایش معراج است و قرار است او را در مدار بالا قرار دهد، چون او دیگر خوف ندارد، می‌شود آدمی که یک دنیا به احترامش می‌ایستند مثل حاج قاسم سلیمانی، چون رها شده و عاشق‌ترین است.

وی در خصوص جمله لا اکراه فی الدین نیز توضیح داد: اساسا در امور فکری و قلبی اجبار امکان‌پذیر نیست، اما از طرفی معنا ندارد اگر چیزی را خودم با عقل پذیرفتم و با تحقیق وارد دین شدم بگویم این بخش آن را نمی‌خواهم، چون می‌دانم خدای رحمان می‌خواهد مرا در آن مدار بالا قرار دهد، پس من با شوق آن مسیر را طی می‌کنم، خدا می‌فرماید «آنانکه بعضی احکام دین را قبول می‌کنند و بعضی را نه، به معنای واقعی خسران کردند» چون مجموعه دین قرار است ما را به هدف برساند و اگر بگوئیم این را می‌خواهیم آن را نه از رسیدن به آن بهترین جا مانده‌ایم، لذا اگر انسان عاقل بهترین را بشناسد حتما قبول می‌کند و ادیان الهی هم برای همین آمده‌اند.
وی با اشاره به اینکه پس با این حساب هر محدودیتی لزوما بد نیست، تصریح کرد: محدودیت در شریعت عین آن چیزی است که انسان دوست دارد چون برای ما لذت‌بخش است، انسانی که دوست دارد به بهترین برسد، کسی که می‌خواهد در مدار اوج قرار گیرد خدا می‌گوید از این پلکان بالا بیا این لذتش بیشتر می‌شود. انسانی که کمال‌طلب است دنبال گزینه‌ای می‌گردد که او را رها کند، اگر خدای متعال ۱۰ گزینه جلوی من گذاشت چرا من بگویم آن بد است، آن عین همان چیزی است که من دوست دارم، محدودیت به معنای انتخاب عقلانی است.