چهارباغ به زاینده‌رود منتهی می‌شود، زاینده‌رودی که بسترش اغلب روزهای سال خشک است. مردم اصفهان زاینده‌رود را اول از خدا و دوم از مسئولان مطالبه می‌کنند و معتقدند صنایع در اصفهان جز رنج و شلوغی و آلودگی و بیماری آورده‌ای برای آنان نداشته و زاینده‌رود را نیز به خشکی کشانده است.

مردم بازاری و اقتصادشناس اصفهان، صنعتی جایگزین را برای صنایع بزرگ یافته‌اند؛ صنعت گردشگری. مردم اصفهان می‌خواهند که میزبان توریست‌های متمکن به این شهر صنایع‌دستی باشند. تولید صنایع دستی و مشاغل توریستی، هتلداری و هزاران شغل دیگر، با ورود توریست‌ها به اصفهان جان می‌گیرند و گسترش می‌یابند. کارکنان صنایع سنگین می‌توانند در مشاغل فرهنگی متناسب با هویت شهریِ شهر اصفهان، مشغول به کار شوند. مردم اصفهان توقع دارند که بودجه‌ای که به بازسازی و حفظ میراث فرهنگی این شهر اختصاص می‌یابد، از بودجه‌های صنایع بزرگ بیشتر باشد.

آلودگی، نفس شهر تاریخی اصفهان را تنگ کرده و خشکسالی طبیعت آن را به هدف قرار داده است. اگر از تمام ظرفیت‌های میراث فرهنگی اصفهان به درستی استفاده و فعالیت صنایع سنگین محدود و کنترل شود، اصفهان نفس تازه می‌کند، آلودگی‌ها را می‌زداید، طبیعتش جان می‌گیرد و صنعت گردشگری مشاغل جدیدی برایش می‌آفریند.

داستان مترو، مطالبه دیگر مردم اصفهان است. حمل‌ونقل در اصفهان به هم تنیده با سرویس‌های حمل‌ونقل عمومی آسان می‌شود و مترو یکی از شریان‌های بزرگ حمل‌ونقل هر کلان‌شهری در جهان است. مطالبه‌ای که اکنون ۲۵ سال از کلنگ‌زنی آن گذشته است.

خط یک متروی اصفهان در سال ۱۳۹۴ به بهره‌برداری رسید و اکنون فازهای دیگر آن در دست اجراست. تسریع ساخت و ساز و راه‌اندازی دیگر خطوط مترو در سومین شهر بزرگ کشور که هویتی گردشگری دارد، مطالبۀ دیگر مردم اصفهان است. البته باید توجه داشت که مردم اصفهان با حساسیت ویژه‌ای عملکرد دولت‌ را در ساخت مترو زیر نظر دارند و به هر نوع بی‌توجهی به میراث فرهنگی در حین خاکبرداری واکنش‌های سریع و منفی نشان می‌دهند. اصفهان مترو را بدون آسیب به میراث کهنش می‌خواهد. مردم اصفهان، نیرو و انرژی را طلب می‌کنند.

در تابستان گاهی آب، کام لوله‌ها را تشنه و گاهی برق، چشم مردم را بی‌نور می‌کند. مردم، انرژی پاک را در اصفهان مطالبه می‌کنند. آری، راه‌حل تمام مسائل اصفهان، تمرکز بر میراث فرهنگی.

انتهای پیام