زمانی به ما گفتند: هر وقت از مشکلات جیگرتان کباب شد دندان رو جیگر بگذارید و مقاومت کنید و برای نگهداشتن ستون زندگی‌تان از تکنیک «این ستون به اون ستون» استفاده کنید! بر همین اساس ما هم گاه چپ کردیم و گاه راست... برای نشان دادن اعتراض‌مان به وضع موجود، گاه همگی رفتیم پای صندوق‌ها و تمامی رکوردهای جوامع دموکراسی را در مشارکت مردمی شکستیم و به «این یکی‌ها» رای دادیم تا «آن یکی‌ها» رای نیاورند! همان داستان بد و بدتر! اما بعد که «این یکی‌ها» آمدند؛ به خاطر کارشکنی‌ها یا بهتر بگوییم دشمنی‌هایی که «آن یکی‌ها» (در داخل بدنه سیستم) با آنها داشتند نتوانستند کاری از پیش ببرند.
چون سیستم حکومت در سایه با صرف کلی هزینه و برای تکمیل کلکسیونش (بدست آوردن قوه مجریه) می خواست به اکثریت مردم نشان دهد به اینهایی که رای دادید آش‌دهن‌سوزی نبودند و این جناح موافق ماست که (بلانسبت) خداست! خلاصه ملت همیشه هوشیار تصمیم گرفتند برای حذف قدرت‌طلبی و بازی‌های سیاسی «آن یکی‌ها» و البته کاهش هزینه‌های چوب لای چرخ کردن‌های شان و.... قدرت را بسپارند دست «آن یکی‌ها» تا بلکه با این یکدستی، فرجی در کار کشور حاصل شود. چون مردم ما نه چپی هستند، نه راستی آنها هر کاری که کردند و می‌کنند فقط برای این بوده که زنده بمانند و اگر هم شد کمی زندگی کنند!
خب؛ دادن قدرت بدست «آن یکی‌ها» کار خیلی سختی نبود فقط کافی بود مردم با صندوق‌ها قهر کنند تا «آن یکی‌ها» بطور خودکار بر اسب مراد سوار شوند! اما این یکدستی هم نه تنها نتیجه نداد بلکه اوضاع دقیقا به همین خاطر بد و بدتر شد و حاصلش شد دم کردن «چای دبش‌ها»! خلاصه اینکه هر که با کلی پوشه و برنامه و ادعای آبادانی آینده بر سر کار آمد مردم را گذاشت بر سر کار و حتی مردم محکوم به این هم شدند که اگر خوشبخت نشدیم بخاطر این بوده که ملت نیامدند پای کار! مثلا اگه فشار گاز کم است تب مصرف گاز مردم بالای استانداردهاست و چون مردم به گاز خیلی فشار می‌آورند آمار تصادفات و آلودگی هوا تا این حد زده بالا! و باز هم ؛ چون مردم به گوشت و مرغ زیادی گاز می‌زنند آنها شدند کیمیا و... بعبارتی به ما فهماندند از شماست که بر شماست! حتی مردم نمی توانستند کاری به کار مسئولین نداشته باشند به شرط آنکه مسئولین هم توقعی از آنها نداشته باشند! بگذریم ...
خلاصه آنکه سیستم از هر دو واکنش مردم (آمدن و نیامدن بر سر صندوق‌ها) متوجه چیزی نشد و یا شاید هم نخواست بشود و بدتر آنکه تمامی این اتفاقات انتخاباتی را به نفع خود مصادره به مطلوب کرد و آنها را بعنوان افتخار و حماسه‌آفرینی قلمداد کرد! اما... تجربه نشان داده که نشنیدن پیام مردم معمولا نتایج بدی را بدنبال داشته و البته این بار هم داشت بله؛ در این مرحله مردم همیشه در صحنه‌ای که بعد از انتخابات هیچ تریبونی (از نمایندگان محافظه کار مجلس گرفته تا صدا و سیما) نداشتند تصمیم گرفتند در کف خیابان‌ها مطالبه‌گری کنند تا بلکه صدای‌شان را اینگونه به گوش مسئولین برسانند و به آنها بفهمانند اگر ازدواج و جمعیت کم شده و مهاجرت و طلاق زیاد شده اگر عرض و طول سفره مردم کوتاه شده اگر استفاده از یک تفریح معمولی تبدیل به یک رویا شده بخاطر مدیران ناکارآمد، بیسواد و بعضا فاسد و خصوصا متظاهری است که بر سر کارند!
مردم دیگر از فیلم بازی کردن و جانماز کشیدن‌های الکی بقدری خسته شده بودند و جان‌شان به لب رسیده بود که حتی حاضر شدند یک مجری زن جوان را هم در این راه قربانی کنند تا بلکه درس عبرتی باشد برای همه کسانی که به مردم پیشنهاد خوردن روزی یک وعده غذا و استفاده از اجناس ملی را می‌دهند اما بعد؛ برای تهیه سیسمونی به خارج کشور سفر می‌کنند و بدتر آنکه بعد هم دخترانشان را می‌آورند در تلویزیون تا مردم را بدهکار کند! مسئولینی دوتابعیتی که تابعیت دوم‌شان به هیچ عنوان از کشورهای دوست و برادر نیست و بیشتر از دشمنان است! مسئولینی که خودشان تحمل کشوری را که ساختند ندارند و مشتاقانه دوستدار سفر به خارج و فرستادن فرزندان‌شان برای تحصیل در آن کشورها هستند! مسئولینی که هیچگاه این سوال برایشان پیش نمی‌آید که چرا هیچ خارج نشینی مثل خودشان مشتاق سفر خارجی به ایرانی با اینهمه جاذبه های توریستی را نیست؟! مسئولینی که کک شان هم برای اینهمه خروج ارز و مغز از کشور و عدم توریست در کشور نمی‌گزد! مسئولینی که دنیا را دشمن می‌بینند و خودشان را راکی و رمبو؛ برای گرفتن حق مردم جهان! چرا کشورهای اطراف ما اینقدر پیشرفت کرده‌اند که رفتن یک ایرانی به آن کشورها برایش نوعی ژست و تفاخر شده؟! آخه شما چه دلسوزانی هستید که دلتان اصلا نمی‌سوزد؟! راستی از شایسته سالاری چه خبر؟ چرا تصادفا همه شایسته‌ها دامادها و اطرافیان‌اند؟! اما باز هم سر و ته این داستان با ربط دادن به بیگانگان «هم» آورده شد و هر چه مردم پالس دادند؛ یا خودشان را گرفتند یا ایستگاه‌شان را! در ادامه هم، آن وعده سرخرمنی که قرار بود جایی برای اعتراضات مردمی تعیین شود؛ مانند همه همان همیشگی‌ها، رفت قاطی باقالی‌ها؟!
حالا دوباره رسیدیم به آزمودنی که هر چند، دوباره آزمودنش خطاست اما می‌توان شرطی را برای اصول‌گراهای تمامیت‌خواه مطرح کرد تا بلکه این غائله ختم به خیر شود! ما در این انتخابات شرکت می‌کنیم و خواهشا...
اگر قدرت را بدست گرفتید نوش جانتان اما اگر قدرت را بدست نیاوردید تا حد امکان همکاری کنید و لااقل اگر ایمان به سازندگی و آبادانی کشور ندارید کمی آزاده و دلسوز مردم باشید و چوب لای چرخ کشور نکنید و اینهمه هزینه برای بدنام کردن جناح مخالف‌تان خرج نکنید. ترو به خدایی که می‌پرستید اندکی بخاطر سرنوشت ملت کوتاه بیایید و به تمامی قدرت‌هایی که در بدنه نظامی؛ اقتصادی، مذهبی، مقننه، قضایی و رسانه‌ای دارید اکتفا کنید و بگذارید جناح مخالف‌تان بدون تنش‌های داخلی به کارشان برسند. بخدا چیزی که از شما می‌ماند همین خدمت به ملت است و این قدرت‌ها ارزش پایمال کردن حقوق ملت را ندارد. اگر هم به هر دلیلی نمی‌خواهید همکاری کنید لااقل موش‌دوانی نکنید و داستان ورود واکسن‌ها را و تسخیر سفارت ها را و... تکرار نکنید. اصلا می‌دانیم که این شما بودید که ورود بانوان را به استادیوم‌ها آزاد کردید و خیلی کارهای عمرانی خوب دیگر اما شاید رقیب‌تان هم توانست با ایجاد فضایی کم تنش کاری برای ما و حتی خود شما هم بکند. در پایان با ذکر مثالی از رسانه ملی این متن را پایان می‌دهم.
رسانه ملی که شورش را درآورده!
خیلی مایلم بدانم چه کسانی در اتاق فکر رسانه ملی نشستند و مرتبا این سناریوهای نخ‌نما شده را تکرار می‌کنند؟ دیگر کار از نشان دادن زنان کم حجاب در زمان انتخابات گذشته است(یعنی همان هایی که اگر در زمان خارج از انتخابات دیده شوند بلافاصله جریمه می‌شوند!)رسانه ملی به یک رسانه میلی و باب میل یک گروه خاص تبدیل گردیده! بعبارتی؛ جام جم شده شهر قشنگ و ویترین و تریبونی برای مسئولینی(آنهم از یک جناح خاص) که نشان دهند «ما اینیم»! گویا رسانه ملی قرار بود صدای انعکاس غر زدن ملت باشد نه بازتاب پز دادن دولت! هم اکنون بیشتر انرژی رسانه ملی صرف تکذیب خواست‌های مردمی در فضای مجازی می‌شود. آنهم در غالب برنامه‌های یخ و بی‌مزه (با مجریان بی‌مزه‌تر و خنده‌های هیستریک‌شان) همچون «پاورقی» که وظیفه‌اش خندیدن به ریش اعتراضات و مطالبات مردم است و باید ثابت کند باغ اروپا و آمریکا و اصولا همه عالم، اوضاع شان خیلی بدتر از ماست! و خلاصه همینی است که هست و اگر نمی‌خواهید جمع کنید و بروید!
حالا فردوسی‌پور یه چیزی گفت که: «ما چقدر خوبیم» فکر کنم هیچ کسی به اندازه مجری این برنامه قضیه را جدی نگرفته! حالا همین صدا و سیما در زمان دولت گذشته برنامه «دورهمی» مهران مدیری و جناب‌خان خندوانه را می‌ساخت و تا می‌توانست توسط آنها از دولت وقت انتقاد می‌کرد! اما بعد از روی کار آمدن دولت جدید «دورهمی» منتقد دولت تبدیل به یک مسابقه خنثی و معمولی شد و انتقادهای جناب خان و خندوانه هم به کل قطع شد!
خداوکیلی چرا مسئولین صدا وسیما اینقدر ملت را گاگول و اسکل فرض می‌کنند؟ انعکاس صدای مردم پیشکش چرا حتی ملت را از دیدن یک سریال خوب و برنامه‌های سرگرم کننده و تفریحی محروم کرده‌اند و بیشتر آنجا را تبدیل به بنگاه تبلیغاتی عقایدشان کرده‌اند!؟ حتی سریال‌های‌شان شده با سوژه‌های امنیتی و طنرهای مبتذل! آخر چقدر برنامه‌های مناسبتی و عقیدتی و سیاسی؟ چقدر پخش فیلم های ضد آمریکایی آنهم ساخت خود آمریکا! به خدا قسم ما بیشتر از شما، از براندازها، خاک‌اندازها؛ منافقین، ربع پهلوی‌ها و مسیح و صهیونیسم و آمریکا و اروپا و... بدمان می‌آید؟ راحت شدید؟ پس لطفا ما را هم راحت بگذارید! به قول نقی چرا می‌خواهید همه چی رو عادی جلوه بدید؟!
چرا در انتخابات هم تا این حد برای جناح موافق‌تان تبلیغ می‌کنید؟ شمایی که هر رئیس جمهور آمده بعد از رفتنش ممنوع التصویرش کردید(شرح اقداماتش پیشکش) چه شده که هر روز از اقدامات دولت جناح موافق‌تان اینقدر فیلم پخش می‌کنید و بعد هم بلافاصله مدام جلسه دو نفره رئیس آن دولت را با کاندیدای موافق‌تان پخش می‌کنید؟ که مثلا می‌خواهید این را به آن ربط دهید! آخر طرفداری تا این حد آشکار و تابلو؟! زبان مان لال نکند از دید شما یک رئیس جمهور خوب یک رئیس جمهور مرده است؟! خدا وکیلی این نانی را که به نام بی‌طرفی از بودجه ملت می‌کنید و با نام رسانه ملی می‌خورید و به زن و بچه‌تان می‌دهید حلال است؟
ترو هر که را که دوست دارید در صورت روی کار آمدن دولت مخالف‌تان دست از این لجاجت های بچگانه بردارید و بگذارید ملت دور از بازی های سیاسی شماها کمی نفس بکشد!
نظر شما