دو روز دیگر در شهر ژیانگمن سپری شد و دختران جوان صبح و بعدازظهر تمرین کردند تا برای حضور شایسته در مسابقات قهرمانی زیر 20  سال آسیا آماده‌تر شوند.

تیم‌ها یک به یک از راه رسیدند، استرالیا و نیوزیلند زودتر و بعدتر هم ژاپن، کره‌جنوبی، تایلند و … جوان‌هایی با قیافه و رنگ پوست‎‌هایی متفاوت که به قول ملی‌پوشان برخی بسیار بلندقد و برخی هم با قامتی کوتاه و کمی چاق در این مسابقات شرکت کرده‌اند.

هرچند هم سن و سال هستند و هدفشان ارائه بهترین عملکرد در این رقابت‌هاست اما در افکار و عقاید بسیار متفاوتند. هنگام صبحانه و ناهار نگاهی به هم می‌اندازند و از توانمندی‌های تیم مقابل وقتی یک رده سنی کوچک‌تر بوده و در رقابت‌های قهرمانی زیر 18 سال شرکت کرده بودند، می‌گویند. یکی از توپ‌های سرعتی بازیکنی می‌گوید که یک تنه نتایج را به نفع تیمشان تغییر می‌داد و دیگری از دست‌های بزرگ بازیکن دیگر که چگونه توپ را گرفتار می‌کند.

در این میان برخی خاطرات هم گفته می‌شود که بامزه‌تر از چیزی است که بشود به سادگی از آن عبور کرد. همچون خاطره یکی از بازیکنان تیم ایران که از علاقه فراوانش به استفن کری بازیکن حرفه‌ای بسکتبال اهل آمریکا می‌گوید، علاقه‌ای چنان وافر که باعث شده تصویری از او روی قاب گوشی‌اش نقش ببندد. می‌گوید درست زمانی که از موفق شدن در والیبال ناامید شده بود، علاقه‌اش به این بازیکن باعث ادامه کارش شده و حالا یکی از بازیکنان خوب تیم است.

تمرین، تمرین، تمرین. این سه کلمه بخش بزرگی از لحظات تیم ملی جوانان دختر را در روزهای ابتدایی حضور در ژیانگمن پر کرده است. های بال، سرویس و دریافت، دفاع روی تور و برطرف کردن خطاهایی که در دیدار دوستانه با نیوزیلند وجود داشت، دستور کار تمرینات والیبالیست‌های جوان است و دختران در اوقاتی که تمرین نمی‌کنند با روانشناس گپ می‌زنند یا برای درمان گرفتگی‌هایشان راهی اتاق فیزیوتراپ تیم می‌شوند.

پدیده بلوری‌زاده هم که در این چند روز حضوری معنوی در کنار تیم داشت و تلفنی در جریان امور قرار می‌گرفت و دستورات لازم را به کمک مربیان خود می‌داد، امشب راهی شده تا بعدازظهر فردا شاهد تمرین توپی شاگردانش باشد.

اما از سختی‌های زندگی حرفه‌ای همین بس که علاوه بر دقت بر کالری غذاها و یکسان نگاه داشتن وزن، ساعت 9 شب تلفن‌های همراه جمع می‌شود و بازیکنان باید استراحت کنند تا پرانرژی در تمرینات روز بعد حاضر شوند.

این جا دیگر خبری از نوازش‌های خانواده نیست و باید چون یک سرباز برای پرچم تا آخرین نفس جنگید.