به گزارش گروه علم و آموزش ایرنا از وبگاه سی‌اِن‌اِن، دانشمندانی که برای مأموریت در مریخ برنامه‌ریزی می‌کنند ممکن است از مطالبی استفاده کنند که در یکی از مأموریت‌های قبلی ناسا (اداره کل ملی هوانوردی و فضای آمریکا) جمع‌آوری شده بود تا مشخص کند مأموریت‌های روباتیک آینده در کجا انجام شود و فضانوردان در کدام قسمت سیاره سرخ فرود بیایند.

مأموریت اینسایت ( InSight) ناسا در دسامبر (آذر، دی) ۲۰۲۲ میلادی که غبار مریخی بر روی صفحات خورشیدی فرودگر ثابت این فضاپیما انباشته شد، به پایان رسید؛ اما انبوه داده‌های جمع‌آوری‌شده توسط این فضاپیما چراغی است که راه پژوهش‌ها را روشن می‌کند.

فرودگر فضاپیمای اینسایت، اولین لرزه‌سنج را به مریخ حمل کرد؛ لرزه‌سنجی حساس که قادر بود امواج لرزه‌ای را که هزاران مایل دورتر از محل اینسایت در هامونه الیسیوم (Elysium Planitia)، دومین منطقه بزرگ آتشفشانی در مریخ که دشتی صاف است و در شمال استوای سیاره واقع شده است، تشخیص دهد.

فضاپیمای اینسایت در مدت حضور در مریخ، از لرزه‌سنج خود برای شناسایی بیش از هزار و سیصد مریخ‌لرزه استفاده کرد؛ مریخ‌لرزه زمانی رخ می‌دهد که زیر سطح مریخ در اثر فشار و گرما ترک می‌خورد.

نقطه آبی یک دهانه برخوردی است که در اثر برخورد شهاب‌سنگ ایجاد شده است.

اینسایت همچنین شواهدی از برخورد شهاب‌سنگ‌ها با مریخ به‌دست آورد.

بنا به تعریف ناسا، شهاب‌سنگ‌ها سنگ‌های فضایی هستند که از اجسام سنگی بزرگ‌تر جدا شده‌اند و اندازه‌ آن‌ها از دانه‌های غبار گرفته تا سیارک‌های کوچک متغیر است. شهاب‌سنگ‌ها از جَو زمین یا سیارات دیگر عبور می‌کنند.

پژوهشگران ۸ دهانه برخوردی جدید ایجادشده توسط شهاب‌سنگ‌ها را از اطلاعات جمع‌آوری‌شده فضاپیمای اینسایت شناسایی کردند که مدارگردهایی که قبلاً در حال چرخش سیاره بودند، آن‌ها را شناسایی کرده بودند.

بر اساس این پژوهش، از این دهانه‌ها، شش دهانه در نزدیکی محل فرود فضاپیمای اینسایت قرار داشتند و دو دهانه که دورتر واقع شده بودند، حاصل بزرگ‌ترین برخوردهایی بودند که دانشمندان سیاره سرخ تا به حال آن‌ها را مشاهده کرده‌اند.

دهانه برخوردی به فرورفتگی، حفره یا گودالی در خاک اجرام آسمانی گفته می‌شود که در اثر برخورد شهاب‌سنگ ایجاد شده باشد.

هر دو برخورد بزرگ یادشده، دهانه‌هایی به اندازه زمین‌های فوتبال را بر جای گذاشته و به فاصله ۹۷ روز از هم رخ داده بودند.