این دریاچه که سی و هفتمین دریاچه بزرگ جهان به شمار می‌رود، از اواسط دهه 1980 به طور مداوم در حال خشک شدن بوده و در سال 2022 میلادی آب این دریاچه به کمترین حد خود در تاریخ رسید بود.

پیش‌بینی می‌شود که این دریاچه تا 4 سال آینده به طور کامل خشک شود و این خشکی، توفان‌های گرد و غبار شدیدی را متوجه مناطق افراد کرده و خطرات جدی برای سلامتی شهرهای اطراف به وجود می‌آورد.

به تازگی یک تحقیق جدید توسط دانشگاه یوتا نشان می‌دهد که گرد و غبار ناشی از خشک شدن این دریاچه، عامل اصلی تشدید ذرات آلاینده کمتر از PM 2.5 در منطقه است.

محققان در این تحقیق سطوح گرد و غبار را در سه شهرستان اطراف دریاچه اندازه‌گیری و آن‌ها را با داده‌های جمعیتی سرشماری سال 2020 ایالات متحده مقایسه کرده تا میزان دربرگیری توفان گرد وغبار نسبت به جمعیت را تجزیه و تحلیل کند.

نتایج این تحقیق نشان داد که در طول توفان‌های گرد و غبار معمولی، ساکنان 3 شهرستان اطراف به طور متوسط در معرض 26 میکروگرم بر متر مکعب گرد و غبار PM 2.5 قرار می‌گیرند که حدود 2 برابر بالاتر از حد مجاز 15 میکروگرم بر متر مکعبی است که سازمان بهداشت جهانی اعلام کرده است. حال اگر دریاچه به طور کامل خشک شود، میزان مواجهه می‌تواند به 32 میکروگرم بر متر مکعب برسد که این عدد فاجعه‌آفرین خواهد بود! از طرفی احیای دریاچه می‌تواند میزان مواجهه را به 24 میکروگرم بر متر مکعب کاهش دهد.

سارا گرینسکی، جامعه‌شناس و محقق ارشد این مطالعه از دانشگاه یوتا، می‌گوید: «مردم یوتا به دلایل مختلفی ازجمله ازبین رفتن صنعت اسکی، توقف پرورش میگوی آب شور، نابودی پرندگان مهاجر، تفریح و...نگران دریاچه هستند و اکنون فاجعه‌ای که توفان‌های گرد و غبار می‌تواند برای سلامت مردم منطقه رقم بزند، تبدیل به نگرانی اصلی شده است.»

دانشمندان شرایط دریاچه نمک یوتا را به 84 درصد از دریاچه‌های جهان که درحال خشک شدن بوده تعمیم داده و هشدار می‌دهند؛ خشک شدن دریاچه‌های نمک، یک فاجعه اکولوژیکی بزرگ در قرن بیست و یکم است و بستر این دریاچه‌ها با خشک شدن به منابعی از گرد و غبار ریز تبدیل می‌شوند که سلامت انسان را به خطر می‌اندازند.

آنها علت اصلی خشک شدن دریاچه‌‌ها را به دلیل کاهش ورودی آب ناشی از فعالیت‌های انسانی و در مرحله بعد تغییرات آب و هوایی می‌دانند.