به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، «باز استفاده» یا بازآفرینی Upcycling اقدامی برای تغییر کاربری اقلام قدیمی و بازگرداندن آن‌ها به چرخه حیات به‌منظور جلوگیری از هدر رفتن آن‌ها و فرآیندی است که در آن اقلام قابل بازیافت قدیمی ساخته‌شده از فلز، شیشه یا چوب به اقلامی جدید تبدیل می‌شود. این فرایند به مواد جان تازه‌ای می‌بخشد.

تاریخچه معرفی «باز استفاده»

اصطلاح «باز استفاده» سال ۱۹۹۴ توسط دو مهندس آلمانی به نام‌های ویلیام مک‌دوناف و مایکل برانگارت ابداع شد تا اصلاحات و مهندسی مجدد اقلام قدیمی را توصیف کنند که می‌توان از آن‌ها استفاده مجدد کرد. این ایده با بازیافت که از قبل وجود داشت و ضایعات فلز، شیشه و کاغذ را بازیابی می‌کند، متفاوت است.

تفاوت «باز استفاده» و بازیافت

بازیافت فرایند از بین بردن پسماندها و تغییر کاربری آن برای ساختن اقلامی جدید از آن‌ها است؛ به‌عنوان مثال ضایعات فلزی ذوب، پردازش و برای ساخت یک اشیا جدید استفاده می‌شود.

«باز استفاده» از این جهت منحصربه‌فرد است که از ضایعات در وضعیت فعلی خود برای ایجاد اقلام جدیدی مانند گلدان ساخته‌شده از یک بطری خالی نوشیدنی استفاده می‌شود و مزیت آن این است که می‌توان بدون صرف هزینه زیادی برای بازیافت، به یک ماده خام زندگی دومی بخشید و نیاز فعلی را برطرف کرد.

فرایند «باز استفاده» از زمان معرفی گسترش بسیاری داشته است. بزرگ‌ترین روند شکل‌گرفته در این زمینه نیز سال ۲۰۰۲ مشاهده شد که این شیوه به‌عنوان یک ابتکار آگاهی عمومی برای تشویق حفاظت از فلز، شیشه، کاغذ و هر شیء دیگری به‌کار رفت که می‌توان دوباره از آن استفاده کرد.

با ظهور رسانه‌های اجتماعی، تعداد زیادی از پلت‌فرم‌های این شبکه‌ها از جمله یوتیوب ایده‌هایی را برای استفاده مجدد از ضایعات رایج ارائه کردند تا اقلام بازیافتی را با به‌کارگیری عنصر خلاقیت و حفظ مواد اولیه گران‌بها، به اقلام مفید تبدیل کرد.

«باز استفاده» هزینه کمتری نسبت به بازیافت دارد. بازیافت فرآیندی جامع است که در آن یک ماده قبل از استفاده مجدد، مجموعه‌ای از مراحل را طی می‌کند تا به حالت طبیعی خود بازگردد، اما «باز استفاده» فرآیند بازآفرینی، تزئین مجدد و صیقل دادن زباله‌ها برای یک هدف خوب است.