به گزارش تین نیوز به نقل از ایمنا، اتوبوس قدیمی ترین نوع حمل و نقل عمومی لندن است. جورج شیلیبر، سازنده کالسکه، خدمات خود را از منطقه پدینگتون به بانک مرکز شهر لندن در ۱۸۲۹ آغاز کرد که مسافران نیازی به رزرو از قبل نداشتند و می توانستند در هر نقطه از مسیر سوار وسیله نقلیه شوند. شیلیبر خدمات خود را Omnibus نامید که در لاتین به معنی «برای همه» است، هرچند در آن زمان برای اکثر کارگران مقرون به صرفه نبود. کلمه اختصاری bus با معنی اتوبوس از همین جا آمده است و اکنون یک اصطلاح بین المللی شناخته شده است.

این ایده بسیار مورد توجه قرار گرفت و تا سال ۱۸۳۲، ۴۰۰ «اتوبوس » به اصطلاح اسب دار در لندن خدمات ارائه می داد. این وسایل نقلیه از همان اتاق هایی استفاده می کردند که برای کالسکه های شخصی و وسایل نقلیه کشاورزی استفاده می شد؛ آن ها از چوب ساخته و به صورت دستی و با طرح های مختلف رنگ آمیزی می شد. نخستین اتوبوس های بدون اسب اتاق های مشابهی داشتند که به شاسی های کارخانه ای و موتور متصل شده بود.

برای چندین دهه اتوبوس های لندن برای شرایط منحصربه فرد شهر طراحی و ساخته می شدند. اپراتور پیشرو در دهه ۱۸۵۰، شرکت London General Omnibus (LGOC) بود که به سرعت به بزرگترین شرکت اتوبوسرانی در جهان تبدیل شد. این سازمان طرح اتوبوس های موتوری خود را در دهه ۱۹۰۰ توسعه داد و تجارت موفق دیگری را ایجاد کرد که اتوبوس ها، کامیون ها و ون ها را برای لندن و شهرهای دیگر در داخل و خارج از کشور می ساخت. اتوبوس ها با روند روبه رشدی در طراحی، ساخت و تعمیر و نگهداری استاندارد می شدند و هر پیشرفت بر این اساس صورت می گرفت که بتواند ناوگان اتوبوسرانی عظیم و قابل اعتمادی ارائه دهد.

آخرین omnibus با اسب در سال ۱۹۱۴ دیده شد و سپس در ۱۹۱۹ اتوبوس های بخار ظهور کردند که به دلیل پیشرفت های تکنولوژی که داشتند، گزینه حمل ونقل مدرن آن زمان به شمار می آمدند. برای نخستین بار در سال ۱۹۰۶ برای متمایز کردن اتوبوس ها و مسیرهایی که معمولاً طی می کردند، از اعداد در اسم اتوبوس ها استفاده شد. هر شرکت اتوبوسرانی مستقل از یک عدد و حرف برای اتوبوس های خود استفاده می کرد و در ۱۹۲۴ این اختیار به پلیس داده شد که برای هر اتوبوس شماره انتخاب کند.

ایده حمل و نقل دوطبقه برای نخستین بار در اواخر قرن نوزدهم، حتی قبل از ایجاد وسایل نقلیه موتوری مطرح شد. در سال ۱۸۲۷، جورج شیلیبر، یک مربی انگلیسی، توسط یک تاجر پاریسی مأمور شد تا وسیله نقلیه ای را طراحی کند که به اندازه کافی پایدار باشد و بتواند تعداد زیادی مسافر را حمل کند. اواخر دهه ۱۸۴۰، همه اتوبوس ها شروع به ساخت یک عرشه اضافی کردند تا مسافران بیشتری را در خود جای دهند، زیرا خیابان های باریک لندن برای تردد اتوبوس های عادی مناسب نبود.

حال چرا اتوبوس های دوطبقه لندن قرمز رنگ شدند؟ پاسخ به اوایل دهه ۱۹۰۰ برمی گردد، زمانی که سیستم حمل و نقل شهر توسط شرکت های مختلف اداره می شد. برای متمایز شدن از رقبای خود، شرکت جنرال Omnibus لندن تصمیم گرفت کل ناوگان خود را قرمزرنگ کند. هنگامی که حمل و نقل عمومی لندن مسئولیت را بر عهده گرفت، ترجیح داد همان رنگ نمادین را حفظ کند که تا امروز نیز باقی مانده است.

نمادین ترین اتوبوس دوطبقه در سال ۱۹۵۴ معرفی شد. Routemaster مشهورترین اتوبوس لندن است که در صدها فیلم و موزیک ویدئو حضور دارد و همه گردشگرانی که از لندن بازدید می کنند تلاش می کنند که عکسی از Routemaster نیز معروف بگیرند.

اگرچه اتوبوس های لندن به طور سنتی قرمز هستند، اما رنگ های خاصی برای مناطق مختلف نیز در نظر گرفته شده است. در گذشته اتوبوس هایی که در حومه شهر تردد می کردند به رنگ سبز رنگ آمیزی می شدند تا متناسب با محیط طبیعی بریتانیا باشند.

امروزه اتوبوس ها از وسایل نقلیه چوبی با سقف باز به وسایل بسیار پیچیده با سطح بالایی از فناوری رایانه ای تبدیل شده اند که به جای کشیده شدن توسط اسب ها با نیروی بخار، برق، بنزین و سلول های سوختی هیدروژنی بدون آلودگی کار می کنند و به نمادی بین المللی از لندن تبدیل شده اند. اتوبوس ها لندن را در میان همه دوران همچون جنگ ها و بیماری های همه گیر همواره پویا نگه داشته اند. هرچند مالکیت اتوبوس ها که در ابتدا خصوصی بود، پس از مدتی به بخش دولتی واگذار شد و دوباره خصوصی سازی شد، اما اتوبوس بزرگ قرمز دوطبقه همواره نماد لندن بود و باقی ماند زیرا درست همچون متروی لندن، یکی از راه های بسیار سریع و البته کارآمدتر برای سفر در شلوغی این کلان شهر پررونق است.

شبکه حمل و نقل لندن به قدری وسیع است که شامل انواع مختلفی از خدمات اتوبوسرانی می شود تا طیف گسترده ای از خدمات را برای مطابقت با نیازهای همه شهروندان ارائه دهد. اتوبوس های محلی رایج ترین نوع اتوبوس هستند که روزانه در مرکز و اطراف شهر لندن، از طریق مسیرهای تعیین شده مردم را به مکان های مختلف می برند. اتوبوس های شبانه که برای نخستین بار در سال ۱۹۱۳ آغاز به کار کردند، در ساعات شب و در صورت خارج از سرویس بودن اتوبوس های معمولی فعالیت می کنند.

اتوبوس های لندن از محبوبیت بالایی برخوردار هستند، به طوری که حتی گفته می شود فلمینگ نام رمز جیمز باند «۰۰۷» را بر اساس اتوبوسی انتخاب کرد که از کنار مغازه مورد علاقه اش عبور می کرد. اتوبوس های شبانه لندن نیز الهام بخش «اتوبوس شوالیه» در مجموعه هری پاتر هستند.

لندن نخستین شهری است که اتوبوس های دوطبقه تمام برقی بدون آلایندگی را پذیرفته است. در سال ۲۰۰۶، لندن دریافت که بخش حمل ونقل آن مسئول حدود ۲۰ درصد از انتشار دی اکسید کربن است، از این رو شهر تصمیم گرفت کل ناوگان اتوبوسرانی خود را به خودروهای هیبریدی تبدیل کند. در سال ۲۰۱۵، لندن شروع به اجرای آزمایشی اولین اتوبوس دو طبقه برقی جهان کرد که به طور رسمی در ژوئن ۲۰۲۱ وارد خدمت شد. لندن امیدوار است که تا سال ۲۰۳۷، ناوگان اتوبوس های بدون آلایندگی را به طور کامل راه اندازی کند.