به گزارش خبرگزاری بسیج استان مرکزی از خمین؛ علی مؤذنی کارشناس مسائل سیاسی و استاد دانشگاه در یادداشتی نوشت: وقتی در یک ماراتن انتخاباتی، دو گروه یا حزب که از لحاظ مرام و مسلک سیاسی، با هم مخالف هستند، روبروی یکدیگر قرار می‌گیرند، هر گروه تلاش می‌کند به روش‌های مختلف، گروه و جریان مقابل را شکست دهد و خودش به پیروزی برسد، زیرا شکست یک تشکل سیاسی در یک انتخابات مهم، به معنای دور شدن از سازوکار قدرت - دستکم به مدت ۴ سال - از یک‌سو و به حاشیه رفتن و تنزّل جایگاه اجتماعی در سطح جامعه از سوی دیگر خواهد بود.

لذا رسیدن به پیروزی و جلب اعتماد مردم، شاه‌بیت هر حزب و جناح سیاسی در بحبوحه رقابت‌ها به شمار می‌رود، در این میان، اگر یک حزب و جریان سیاسی در جریان رقابت‌ها، به‌جای یک کاندیدا، دو یا سه کاندیدای شاخص داشته باشد، عقل سلیم حکم می‌کند که فقط یک نفر در عرصه رقابت با جناح مقابل باقی بماند و بقیه به نفع آن‌یک نفر انصراف دهند.

اما چرا این اتفاق باید بیافتد؟ دلیل این مسئله واضح است، آیا صِرفاً، داشتنِ چند کاندیدا برای یک حزب مهم است یا پیروزی آن حزب و جریان سیاسی؟

در ویترین یک تشکل سیاسی در جریان رقابت‌ها، بهترین و شایسته‌ترین فرد قرار می‌گیرد که سمبل و نماد آن تشکّل به شمار می‌رود و قرار است با کاندیدای جناح مقابل رقابت کند، مردم به هر دو جناح و گروه نگاه می‌کنند و کاندیداها را با هم مورد ارزیابی قرار می‌دهند و در نهایت تصمیم نهایی خود را می‌گیرند.

 اگر قرار باشد یک جناح با دو یا بیش از دو کاندیدا، خود را عرضه کند، انتخاب مردم از آن جناح، معطوف به انتخابِ درون جناحی و درون تشکیلاتی خواهد بود و آراء طرفداران آن جناح به‌جای آن‌که در رقابت با جریان و جناح رقیب قرار گیرد، در یک رقابت درونی و خانوادگی توزیع خواهد شد و بنابراین توانِ رقابت و زورآزمایی سیاسی این جناح در برابر جناح مقابل و رقیب، به‌شدت کاهش می‌یابد و شکست سنگین و دور شدن از صحنه قدرت، برای این جناح بسیار قریب‌الوقوع است.

هم‌اکنون که در جریان رقابت‌های انتخابات ریاست جمهوری، این وضعیت چندگانه را در اردوگاه سیاسی جناح انقلابی شاهد هستیم، طرفداران و دلسوزان نظام و انقلاب، بی‌صبرانه منتظر وحدت کلمه و اتحاد انقلابیِ کاندیداهای این جناح هستند تا با یک انسجام سیاسی، حرکتی نوین و همّتی مضاعف را در رسیدن به قلّه‌های پیشرفت، شاهد باشند.

انتهای پیام/