یک روانشناس و مددکار اجتماعی معتقد است یکی از پدیده هایی که به شدت ارزش های انسانی را زیر سؤال می برد بدعهدی است.

دکتر مراد روشن بین به قدس آنلاین می گوید: بدقولی و دروغگویی مانند بسیاری از آسیب های دیگر ممکن است در خانواده شکل گرفته باشد چراکه فرزندان رفتارها را از ما می آموزند.

این مدرس دانشگاه ادامه می دهد: یک عامل بسیار مهم دیگر در بدعهدی این است که ارزش های انسانی درونی سازی نشده اند؛ بنابراین آنچه در تربیت ضرورت دارد؛ درونی شدن رفتارها و باورهاست؛ مثلا وقتی ارزش کمربند ایمنی یا چراغ راهنمایی برای فرد درونی شده باشد کاری به بود یا نبود پلیس ندارد چون می داند که رعایت آن برای ارزش جامعه و حفظ نظام جامعه الزامی است.

روشن بین می گوید: یکی از رفتارهایی که به شدت ارزش های انسانی را زیر سؤال می برد بدعهدی است که از معضلات اصلی جامعه است. از طرفی گاهی خود جامعه به بدعهدی دامن می زند، مدیران و کارمندان یک اداره یا نهاد گرفته تا متصدیان دفاتر خدماتی یا حتی فروشنده سوپرمارکت محله؛ قول ها و وعده هایی می دهند اما به آن عمل نمی کنند.

بدعهدی؛ دروغگویی است؟

بدقولی یکی از پدیده هایی است که دروغگویی را ترویج می دهد. وقتی فردی وعده ای داده و به آن عمل نکرده است در واقع دروغ گفته است. بنابراین دروغگویی و بدقولی دو پدیده همراه و همزاده هم هستند.

این روانشناس درباره عواقب بدعهدی در جامعه می گوید: چنانچه کودک در خانواده، کارمند در اداره و یا هر کسی در هر جایگاهی بدقولی را یاد بگیرد، با بدقولی ارزش های انسانی را زیر پا  گذاشته و ناهنجاری ها را به جای آن قرار می دهد.

برای مثال اگر دانشجو یا دانش آموز ببینید استاد یا معلمش قول می دهد اما عمل نمی کند پیامد آن، تربیت نسلی است که بدقول و دروغگو خواهد بود؛ نسلی که آرامش ندارد. چراکه فردی که وعده ای می دهد و عمل نمی کند مانند معتادی است که منزوی شده و می خواهد از خود و جامعه اش فرار کند. بنابراین یکی از مصایب بدقولی همین فرار از خود و جامعه و منزوی شدن است. در نتیجه افراد بدقول ضد ارزش بودن بدعهدی را تبدیل به ارزش می کنند.

روشن بین تصریح می کند: بدقولی اعتماد را در جامعه به هم می زند و سبب بی اعتمادی می شود. به عبارتی بدقول ها یکی از مسببان اصلی سلب اعتماد مردم در جامعه هستند. چه این بی اعتمادی در سطح خانواده باشد چه در سطح عمومی جامعه.

راهکاری برای خوش قولی

این مددکار اجتماعی می گوید: یکی از مهارت های زندگی «خودآگاهی» است. در این روش فرد باید خودش را بشناسد و هنگامی که از طریق خودشناسی به ارزش های خویش پی برد و جایگاه خود را مشخص کرد، می گوید که این ارزش ها را دارم بنابراین به تدریج دست از خطاهایی از جمله بدقولی برمی دارد.

وی تأکید می کند: باید از همان ابتدای کودکی ارزش های انسانی از جمله راستگویی، خوش قولی و غیره را به فرزندانمان القا کنیم تا این ارزش ها در وجود آن ها درونی سازی شود.