بسکتبال ایران روز‌های سیاه و تلخی را پشت‌سر می‌گذارد؛ ناکامی در کسب سهمیه المپیک و غیبت در بازی‌های پاریس به کنار، اما اتمام پرحاشیه لیگ برتر ثابت کرد ورزش دانشگاهی با سرعت به قهقرا می‌رود و مسئولان کت‌وشلوارپوش این رشته نیز در خواب خرگوشی به سر می‌برند!
اختتامیه این فصل لیگ در واقع مرثیه‌ای بود برای رشته‌ای که روزگاری به ادب، احترام و شخصیت معروف بود. آن روز‌ها کسی تصور نمی‌کرد شرایط به‌قدری بحرانی شود که برای اهدای جام قهرمانی مجبور به تخیله سالن از تماشاگر شوند. فصل بیست و پنجم لیگ‌برتر به بدترین و تلخ‌ترین شکل ممکن به پایان رسید تا دیگر جای هیچ توجیه و مماشاتی باقی نماند. حساسیت زیاد فینال پنجم بر کسی پوشیده نبود، اما معلوم نیست چرا مسئولان برگزاری جدال شهرداری – طبیعت و فدراسیون بسکتبال این حساسیت را جدی نگرفتند! در اولین تصاویر منتشر شده از سالن برگزاری مسابقه به وضوح مشخص بود تماشاگران خیلی بیشتر از ظرفیت به سالن آمده و گویا مسئولان امر راهکاری برای این مسئله نداشته‌اند. معلوم بود خون بسیاری از هواداران متعصب که چند ساعت زودتر وارد سالن شده و گرمای شدید را تحمل کرده‌اند با دیدن ناکامی تیم محبوبشان و از دست رفتن جام پس از سه فصل متوالی به جوش می‌آید. پیش‌بینی این موضوع نیز کار سختی نبود، ولی حتی حضور پرتعداد مأموران نیروی انتظامی هم نتوانست جلوی فحاشی‌های گسترده، پرتاب اشیا به زمین و توقف بازی را بگیرد. این اتفاقات مقابل چشم وزیر ورزش، نمایندگان مجلس و مقامات استان رقم خورد و مسئولان ارشد حاضر در سالن واقعیت‌های بسکتبال ایران را نظاره کردند. 
با این همه حاشیه و جنجال دیگر چطور می‌توان حرف از پیشرفت و برنامه زد؟! البته فحاشی و زدوخورد‌های شدید در لیگ فرسایشی اخیر به گرگان محدود نمی‌شود و اوضاع در سایر شهر‌ها هم بدتر نباشد قطعاً بهتر نیست. کیومرث هاشمی پس از این همه جنجال، حرف از ساخت سالنی بزرگ‌تر در شهر گرگان زده است. درست است که ساخت سالن‌های بزرگ و استاندارد رؤیای همیشگی اهالی و هواداران بسکتبال بوده، اما در این برهه بسکتبال با چالش‌های مهم‌تری دست به گریبان است؛ سوءمدیریت، برنامه‌ریزی‌های غیرحرفه‌ای، بی‌توجهی به فرهنگ‌سازی، عدم کنترل سکو‌ها و لیدرها، ترویج بی‌اخلاقی بین تیم‌ها و انفعال فدراسیون در مقابله با هتاکان و بی‌اخلاق‌ها مشکلاتی هستند که این فصل تیشه به ریشه بسکتبال زده و به عبارتی برند و اعتبار بسکتبال کشورمان را به شدت زیر سؤال برده است. وقتی بازیکن تیم بازنده به راحتی به هم‌تیمی و بازیکن ملی سیلی می‌زند و فیلمش پخش می‌شود، باید فاتحه آن رشته را خواند، به ویژه که گویا این رفتار قبلاً هم سابقه داشته، ولی مدیران تیم بی‌تفاوت از کنارش گذشته‌اند. قرار بود با آمدن رئیسی که سال‌ها پیراهن ملی را به تن کرده، بسکتبال به اوج برگردد، اما مدیریت پرحاشیه جواد داوری به سقوط این رشته سرعت بیشتری بخشیده است. برنامه‌ریزی افتضاح لیگ تنها یکی از مواردی است که مستقیماً به فدراسیون برمی‌گردد. برگزاری سری فینال بیش از یک ماه به طول انجامید! اتفاقی که لنگه‌اش در هیچ‌جا پیدا نمی‌شود. با این حجم از جاروجنجال، عجیب اینکه در سایت فدراسیون شرایط متفاوت است و در خبر و گزارش‌های تصویری منتشر شده، آرامش کامل برقرار است! ولی سرعت انتقال اطلاعات و اخبار آنقدر بالا رفته که با این ترفند‌ها نمی‌توان حقایق را پنهان یا کتمان کرد. از طرفی فدراسیون باید در خصوص انتخاب بهترین‌ها، به‌ویژه در بخش بهترین مربی شفاف‌سازی و ملاک‌هایش را اعلام کند.