گروه علمی:اسا مأموریت فضایی لندولت را با هزینه ۱۹.۵ میلیون دلار برای ارسال یک ستاره مصنوعی به مدار زمین تایید کرده است. در واقع این اولین ابزار نجومی در نوع خود خواهد بود که می تواند روش مطالعه فضا را متحول کند.به گزارش همشهری آنلاین،این مأموریتی تواند به مطالعه سیارات فراخورشیدی و انبساط کیهان در میان مناطق دیگر کمک کند.
ستاره مصنوعی
ناسا در حال قراردادن یک «ستاره مصنوعی» در مدار زمین است. این مأموریت می‌تواند به مطالعه سیارات فراخورشیدی و انبساط کیهان در میان مناطق دیگر کمک کند.باتوجه‌به اینکه اخترشناسان معمولاً با تلسکوپ‌های بزرگ، کهکشان‌های غول‌پیکر و ستاره‌های بزرگ در حال انفجار سروکار دارند.
این موضوع می‌تواند یکی از انقلابی‌ترین ابزارهای نجوم دهه به شمار بیاید؛ ماهواره کوچکی به‌اندازه یک جعبه نان. این ماهواره به‌عنوان یک ستاره مصنوعی برای ستاره‌شناسان عمل می‌کند تا از روی زمین رصد کنند و به آنها اجازه می‌دهد تا روشنایی یک شی ء فضایی را بادقت بیشتری اندازه‌گیری و بعضی از بزرگ‌ترین اسرار جهان ما مانند انرژی تاریک را بهتر درک کنند.
ابزار جدید انقلابی برای ستاره‌شناسان
تایلر ریچی - یوول، محقق فوق دکتری در رصدخانه لاول که نجوم ستاره‌ای و سیارات فراخورشیدی را مطالعه می‌کند، به Business Insider گفت: این یک علم واقعاً عالی است که ناسا از آن حمایت می‌کند و در واقع چیزی است که به همه ستاره‌شناسان کمک خواهد کرد.
این ماهواره کوچک که CubeSat نام دارد برای گردش به‌دور زمین از فاصله ۲۲۲۳۶ مایلی طراحی شده است. در آن فاصله، سرعت آن با چرخش زمین مطابقت دارد، بنابراین ماهواره در آسمان شب ثابت ظاهر می شود و هدف، آسانی برای ردیابی تلسکوپ ها خواهد بود.شما نمی توانید آن را با چشم غیر مسلح ببینید. اما برای تلسکوپ‌ها، شبیه یک ستاره خواهد بود. این ماموریت قرار است در سال ۲۰۲۹ پرتاب شود. این اولین ابزار در نوع خود خواهد بود.
کالیبره کردن تلسکوپ ستاره‌شناسان
چیزی که این ستاره مصنوعی را بهتر از یک ستاره واقعی می کند این است که اخترشناسان دقیقاً می دانند که چقدر نور ساطع می کند.CubeSat لیزرهایی را با تعداد خاصی از ذرات نور یا فوتون ها پرتاب می کند که ستاره شناسان می توانند از آنها برای کالیبره کردن تلسکوپ های خود برای اندازه گیری نور استفاده کنند.این می تواند به حذف بسیاری از حدس هایی که اخترشناسان در حال حاضر هنگام استفاده از ستاره های واقعی برای کالیبره کردن ابزار خود انجام می دهند، کمک کند.
تخمین دقیق نور ساطع شده از ستارگان
لایو ساینس گزارش داده انتظار می‌رود این ماموریت به اخترشناسان کمک کند تا نور ساطع شده از ستارگان را با دقت ۱۰ برابر تخمین‌های فعلی اندازه‌گیری کنند.در واقع مانند آن است که یک پازل ۱۰۰۰ تکه ای به شما داده شود که فقط نیمی از قطعات را در خود جای دهد و سپس شخصی چند صد قطعه دیگر را به شما هدیه دهدبه این ترتیب می توانید تا جزئیات دقیق تری را بیابید.
به گفته ریچی-یوول، علم نجوم بر اساس نور پایه ریزی شده است. بنابراین ما واقعاً باید بدانیم که چقدر نور دریافت می کنیم.شما می توانید از یک پرتو نور چیزهای زیادی یاد بگیرید: دمای یک ستاره، جرم آن، انواع سیارات فراخورشیدی که به دور آن می چرخند و اینکه آیا آنها می توانند حیات را در خود جای دهند.
تخمین فاصله سیاره فراخورشیدی
ریچی-یوول می گوید : دانستن اینکه یک ستاره میزبان چقدر داغ است می تواند به شما بگوید که یک سیاره فراخورشیدی باید چقدر فاصله داشته باشد تا بتواند آب مایع را روی سطح خود نگه دارد.
آب یکی از اجزای اصلی حیات است و یکی از ویژگی های کلیدی که اخترزیست شناسان هنگام شناسایی سیارات احتمالی که می توانند دارای حیات باشند جست و جو می کنند.
چالش بزرگ کیهان شناسان
در حال حاضر، کیهان شناسانی که انبساط جهان را مطالعه می‌کنند با یک چالش بزرگ روبه‌رو هستند؛ آنها نمی‌توانند به یک مقدار واحد برای میزان انبساط بسنده کنند.بنابراین، هر چیزی از سیارات کوچک گرفته تا کل مقیاس کیهان به درک ما از ستارگان، میزان روشنایی آنها و نوع نوری که از خود ساطع می‌کنند متکی است.
∎
ستاره مصنوعی
ناسا در حال قراردادن یک «ستاره مصنوعی» در مدار زمین است. این مأموریت می‌تواند به مطالعه سیارات فراخورشیدی و انبساط کیهان در میان مناطق دیگر کمک کند.باتوجه‌به اینکه اخترشناسان معمولاً با تلسکوپ‌های بزرگ، کهکشان‌های غول‌پیکر و ستاره‌های بزرگ در حال انفجار سروکار دارند.
این موضوع می‌تواند یکی از انقلابی‌ترین ابزارهای نجوم دهه به شمار بیاید؛ ماهواره کوچکی به‌اندازه یک جعبه نان. این ماهواره به‌عنوان یک ستاره مصنوعی برای ستاره‌شناسان عمل می‌کند تا از روی زمین رصد کنند و به آنها اجازه می‌دهد تا روشنایی یک شی ء فضایی را بادقت بیشتری اندازه‌گیری و بعضی از بزرگ‌ترین اسرار جهان ما مانند انرژی تاریک را بهتر درک کنند.
ابزار جدید انقلابی برای ستاره‌شناسان
تایلر ریچی - یوول، محقق فوق دکتری در رصدخانه لاول که نجوم ستاره‌ای و سیارات فراخورشیدی را مطالعه می‌کند، به Business Insider گفت: این یک علم واقعاً عالی است که ناسا از آن حمایت می‌کند و در واقع چیزی است که به همه ستاره‌شناسان کمک خواهد کرد.
این ماهواره کوچک که CubeSat نام دارد برای گردش به‌دور زمین از فاصله ۲۲۲۳۶ مایلی طراحی شده است. در آن فاصله، سرعت آن با چرخش زمین مطابقت دارد، بنابراین ماهواره در آسمان شب ثابت ظاهر می شود و هدف، آسانی برای ردیابی تلسکوپ ها خواهد بود.شما نمی توانید آن را با چشم غیر مسلح ببینید. اما برای تلسکوپ‌ها، شبیه یک ستاره خواهد بود. این ماموریت قرار است در سال ۲۰۲۹ پرتاب شود. این اولین ابزار در نوع خود خواهد بود.
کالیبره کردن تلسکوپ ستاره‌شناسان
چیزی که این ستاره مصنوعی را بهتر از یک ستاره واقعی می کند این است که اخترشناسان دقیقاً می دانند که چقدر نور ساطع می کند.CubeSat لیزرهایی را با تعداد خاصی از ذرات نور یا فوتون ها پرتاب می کند که ستاره شناسان می توانند از آنها برای کالیبره کردن تلسکوپ های خود برای اندازه گیری نور استفاده کنند.این می تواند به حذف بسیاری از حدس هایی که اخترشناسان در حال حاضر هنگام استفاده از ستاره های واقعی برای کالیبره کردن ابزار خود انجام می دهند، کمک کند.
تخمین دقیق نور ساطع شده از ستارگان
لایو ساینس گزارش داده انتظار می‌رود این ماموریت به اخترشناسان کمک کند تا نور ساطع شده از ستارگان را با دقت ۱۰ برابر تخمین‌های فعلی اندازه‌گیری کنند.در واقع مانند آن است که یک پازل ۱۰۰۰ تکه ای به شما داده شود که فقط نیمی از قطعات را در خود جای دهد و سپس شخصی چند صد قطعه دیگر را به شما هدیه دهدبه این ترتیب می توانید تا جزئیات دقیق تری را بیابید.
به گفته ریچی-یوول، علم نجوم بر اساس نور پایه ریزی شده است. بنابراین ما واقعاً باید بدانیم که چقدر نور دریافت می کنیم.شما می توانید از یک پرتو نور چیزهای زیادی یاد بگیرید: دمای یک ستاره، جرم آن، انواع سیارات فراخورشیدی که به دور آن می چرخند و اینکه آیا آنها می توانند حیات را در خود جای دهند.
تخمین فاصله سیاره فراخورشیدی
ریچی-یوول می گوید : دانستن اینکه یک ستاره میزبان چقدر داغ است می تواند به شما بگوید که یک سیاره فراخورشیدی باید چقدر فاصله داشته باشد تا بتواند آب مایع را روی سطح خود نگه دارد.
آب یکی از اجزای اصلی حیات است و یکی از ویژگی های کلیدی که اخترزیست شناسان هنگام شناسایی سیارات احتمالی که می توانند دارای حیات باشند جست و جو می کنند.
چالش بزرگ کیهان شناسان
در حال حاضر، کیهان شناسانی که انبساط جهان را مطالعه می‌کنند با یک چالش بزرگ روبه‌رو هستند؛ آنها نمی‌توانند به یک مقدار واحد برای میزان انبساط بسنده کنند.بنابراین، هر چیزی از سیارات کوچک گرفته تا کل مقیاس کیهان به درک ما از ستارگان، میزان روشنایی آنها و نوع نوری که از خود ساطع می‌کنند متکی است.