به گزارش "ورزش سه"، بازی‌هایی هستند که تاریخ انقضا ندارند. یکی از آنها بازی آلمان-مجارستان است، فینال جام جهانی 1954 در سوئیس، دو رقیبی که امشب، 70 سال بعد، دوباره به هم می‌رسند. در آن 4 جولای، فوتبال برای همیشه تغییر کرد، حتی اگر بازی در زمین بی طرف بود، در ورزشگاه واندورف در برن.

معجزه برن پیروزی آلمان برابر پسران جادویی مجارستان بود. تیمی‌که دیگر هرگز نتوانست آن قدرت را پیدا کند.

منتخبی از شعبده بازان

مجارستان قبل از فینال، شانس مسلم پیروزی محسوب می‌شد. تیمی‌که چهار سال بود شکست نخورده بود و یک قدرت ویرانگر داشت. چند ماه قبل از جام جهانی آنها ومبلی و در یکی از بزرگترین نمایش‌های تاریخ فوتبال، انگلیس را نابود کردند.

در سال 1953 مجارستان به نمایشی در سطح جهانی برابر انگلیس نیاز داشت و با درخشش پوشکاش 3-6 به آن رسید. استنلی متیوس، بعد از بازی گفت: «آنها ثابت کردند که بهترین تیمی‌هستند که تا به حال در برابر آن بازی کرده‌ایم.» 

با وجود دوستانه بودن، مردم بوداپست برای جشن گرفتن یک شاهکار فراموش نشدنی به خیابان‌ها رفتند.

مجارستان پر از ستاره و فوق ستاره بود. با پوشکاش به عنوان فرمانده در داخل و خارج از زمین، هیدگکوتی بازیساز،  بوژیک، کوچیس و سیبور، شکست دادن آنها غیرممکن به نظر می‌رسید.

عواقب بعد از فروپاشی نازیسم

مجارستان در بازی‌های المپیک هلسینکی در سال 1952 موفق به کسب طلا شده بود و مدعی اصلی فتح جام جهانی محسوب می‌شد. در سوی دیگر آلمان بعد از نازیسم، لگه ننگ و تاریک دنیا محسوب می‌شد و حتی اجازه حضور در جام جهانی 1950 را نیز کسب نکرده بود. بازیکنان آلمان نیز در سطح آماتور بودند. مجارستان در دور اول بازی‌ها توانست 8-3 آلمان را شکست دهد. یک برد بدون حرف و حدیث و ویران کننده. دیداری که پوشکاش مرد اول آن بود و در همان بازی نیز مصدوم شد.

مصدومیت پوشکاش

مجارستان بدون پوشکاش و مچ پای شکسته‌اش، از دو مرحله یک چهارم نهایی و نیمه نهایی مقابل برزیل و اروگوئه به سلامت عبور کرد و خلاص شد. در بازی برابر برزیل که به مبارزه برن معروف شد، VAR اگر وجود داشت، چندین بازیکن دو تیم اخراج می‌شدند و حالا آلمان در فینال منتظر مجارستان بود تا شکست 8-3 را جبران کند.

در 4 جولای همه چیز آماده بود تا مجارستان به عنوان پادشاه فوتبال تاج گذاری کند. زیر باران مداوم و زمانی که بعد از ده دقیقه مجارها با گل‌های پوشکاش و سیبور 2-0 پیش افتادند، به نظر می‌رسید یک برد پرگل دیگر در راه است. احتمال شکست برای مجارستان دور از تصور بود، اما آلمان واکنش نشان داد. قبل از دقیقه 20، مورلوک و هلموت ران بازی را به تساوی کشاندند. پس از استراحت و در نیمه دوم، داستان متفاوت شد.

جام در دستان یک اسیر جنگی

آلمان در زمینی پر از آب و گل، در محاصره شدید مجارستان بود. توپ‌ها به تیر می‌خورد و راهی به دروازه آلمان پیدا نمی‌کردند. این تا دقیقه 84 بود که هلموت ران یک بار دیگر گروسیچس، گلر مجار، را مغلوب کرد.

دروازه‌بان مجارستان بعد از بازی گفت: «اگر فردا یا چهل سال بعد کسی من را بیدار کند و بازی را به من یادآوری کند، دوباره گریه خواهم کرد.» 

مجارستان واکنش نشان داد و گل پوشکاش بازی را به تساوی کشاند اما گل به دلیل آفسایدی جنجالی، مردود اعلام شد.

فریتز والتر، چترباز در جنگ جهانی دوم، که به اسارت گرفته شده و از سیبری فرار کرده بود، به عنوان کاپیتان آلمان، جام را بالای سر برد. کشور او آلمان، حالا در جهان اعتباری دوباره به دست آورده بود و آن قهرمانی، شرافتی را که نازی‌ها لکه دار کرده بودند، برگرداند. روزهای بارانی از آن زمان در آلمان به «روزهای فریتز والتر» معروف شد.

فرانتس بکن باوئر، اسطوره فوتبال آلمان و جهان، که به تازگی درگذشت، والتر را اینگونه توصیف کرد: «او مهم‌ترین فوتبالیست آلمانی قرن بود. پس از برن، آلمان وارد جمع نخبگان فوتبال شد و هرگز از آن جایگاه سقوط نکرد.»

بعد از آن شکست، مجارستان دچار رکود در فوتبالش شد. 

پوشکاش در کتاب "پوشکاش درباره پوشکاش"، می‌گوید: «ما مستحق برد بودیم. ما دو گل مضحک دریافت کردیم و اجازه دادیم آلمان به بازی برگردد. کشور بعد از آن شکست شرایطی شبیه به یک مراسم تشییع جنازه داشت. پلیس و نظامی‌ها به ما گفتند چند روز از خانه بیرون نرویم.»

وحشت کمونیسم

مجارستان همانجا سوخت. نفوذ روسیه در این کشور محسوس بود و فضا به طور فزاینده‌ای سرکوبگر شد. حتی با وجود اینکه بخشی از آن تیم پرستاره، ماه‌ها بعد برای یک بازی دوستانه دوباره یکدیگر را ملاقات کردند، ولی دیگر هیچ راهی برای التیام آن زخم وجود نداشت، نه در فوتبال و نه در جامعه. بازیکنان فوتبال به اشیایی تبدیل شدند که مشکوک به همکاری با سرمایه داری یا جاسوسی برای دشمن بودند.

بسیاری چون پوشکاش، کوچیس و سیبور از مجارستان کمونیستی فرار کرده و در اسپانیا ساکن شدند. تیم جادویی مجارستان نیز تکه تکه شد.

بعد از فینال برن، گفته شد، آلمان در برابر آب و گل بهتر مقاومت می‌کند زیرا آدی داسلر، بنیانگذار آدیداس، میخ‌های مخصوصی را برای کفش‌های ملی پوشان آماده کرده بود و در نیمه دوم آنها کفش‌های خود را عوض کردند. یک شایعه نیز همان زمان مطرح شد که آلمانی‌ها با مواد ناشناخته تا آن زمان، دوپینگ کرده بودند.

یک فیلم آلمانی به نام «معجزه برن» (2003)، شاهکار آلمان را جاودانه کرد. مجارستان دیگر هرگز در زمین فوتبال مثل قبل نشد. 

امشب، 70 سال بعد، مجارها به دنبال معجزه‌ای کوچک در اشتوتگارت می‌گردند.