سید منصور محمودی؛ مشاور انجمن صنفی شرکت های حمل و نقل ریلی و خدمات وابسته با تاکید بر اینکه سهم راه آهن از حمل کانتینری اندک است معتقد است که شکل گیری یک کارگروه بزرگ ریلی متشکل از بخش دولتی و خصوصی ضرورت دارد و نیاز است با اعمال مدیریت نوین، راه آهن را از این رشد اندک چند دهه ای و هرچه زیاد فاصله سهمی با حمل و نقل جاده ای نجات بخشید.

به گزارش خبرنگار تین نیوز، حمل ریلی کانتینری به عنوان زیرشاخه ای از حمل و نقل ریلی دارای هزینه پایین، استاندارد جهانی، انعطاف پذیری و نیز سرعت و ایمنی بالا برای حمل محمولات در مسافت طولانی است. علاوه بر این، امکان بارگیری و تخلیه آسان و سریع تر، بر این مزیت می افزاید اما  با وجود تمام مزایای قابل ملاحظه ای که دارد، سهم کمی از بخش حمل و نقل ریلی راه آهن ایران را به خود اختصاص می دهد.

سهم راه آهن از حمل کانتینری اندک است

سید منصور محمودی؛ مشاور انجمن صنفی شرکت های حمل و نقل ریلی و خدمات وابسته با اذعان به اینکه تجارت جهانی مدتی بیش از نیم قرن است که به سوی کانتینری شدن پیش می رود در این باره به خبرنگار تین نیوز گفت: راه آهن ایران بر اثر غفلت دراز مدت از این قافله به شدت عقب مانده است.

وی در پاسخ به این پرسش که مهمترین مشکلات حمل ترکیبی و کانتینری در راه آهن ایران چیست؛ توضیح داد: باید قبول کرد که سهم راه آهن با شبکه و امکانات به این بزرگی، از حمل ترکیبی و کانتینری آنقدر اندک است که اعلام مقادیر آن موجب شرمساری شده و بهتر است که از واکاوی ارقام و دستاوردهای ناچیز مربوطه گذر کرد.

وابستگی راه آهن به کمک های دولت و شکوه و شکایت مستمر از ارزانی نرخ سوخت در کشوری که گران کردن آن ریسک سیاسی اجتماعی در بر دارد، چاره ساز نیست. تنها کمکی که بخش نفت به راه آهن کرده ولی نه به طور اختصاصی، از محل اعتبارات ماده 12 برای خرید ناوگان بوده است. حالا باید طرحی نو درانداخت و با اعمال مدیریت نوین، راه آهن را از این رشد اندک چند دهه ای و هرچه فراختر شدن فاصله سهمی با حمل و نقل جاده نجات بخشید.

پربازدیدترین خبر سرویس ریلی را اینجا بخوانید:

باتلاقی به نام راه آهن رشت آستارا

مشکل کجاست؟

محمودی ادامه داد: معضل امر توسعه حمل ترکیبی و کانتینری حایز جنبه های بسیار مختلفی است که برای رفع آنها باید با انجام مطالعات میدانی و اعمال مدیریت همه جانبه و همزمان، به تدریج کلیه مشکلات مربوطه را از سر راه برداشت. بخشی از این مشکلات درون سازمانی و بخشی دیگر برون سازمانی است. تعدادی از آنها به وضع قوانین و مقررات، بعضی به هماهنگی های مدیریتی، برخی نیز به ایجاد نظام ویژه (مثلاً بارفرابری) نیاز دارند. تعدادی به سرمایه گذاری، بعضی به تغییر فرهنگ سازمانی، برخی به ایجاد تغییرات ساختاری و غیره وابسته اند.

در کل بهبود نظام حمل ترکیبی و کانتینری مستلزم تحولی بزرگ و ایجاد اصلاحات عمده در جمیع جهات مرتبط با راه آهن است. خوش خیالی های گذشته باید کنار گذاشته شوند که با انعقاد یک تفاهم نامه کم فایده یا یک دستور مدیریتی یا ایجاد تغییرات جزئی در امور یا فقط با کاهش تعرفه حمل می توان بر این کاستی بزرگ فائق آمد.

ضرورت تشکیل یک کارگروه بزرگ ریلی

محمودی متذکر شد: لازم است یک کارگروه بزرگ در عالی ترین سطح راه آهن تشکیل شود که نمایندگانی از وزارتخانه متبوع، بخش صنعت ریلی و سایر ذینفعان مربوطه در آن آن حضور داشته باشند. این کارگروه سیاست گذاری امور، هدایت مجموعه و تصویب پیشنهادهای اصلاحی را عهده دار شوند. می بایست که تعدادی زیرکارگروه در هر زمینه تشکیل شوند که مطالعات میدانی و ارائه طرحها، پیگیری امور، انجام هماهنگی ها و اجرای اصلاحات را بر عهده داشته باشند.  

وی در پایان خاطرنشان کرد: اگر راه آهن نخواهد یا نتواند به نظام در حال رشد حمل ترکیبی و ترانزیتی جهانی بپیوندد و همچنان به حمل سنتی خود ادامه دهد، مطمئناً همچون چند دهه گذشته، میزان سهم حمل آن از کل حمل و نقل زمینی به تدریج کاسته می شود. رقیب جاده ای در تمامی بخش هایی که حتی سال ها در انحصار راه آهن بوده (نظیر حمل مواد اولیه معدنی) با موفقیت تمام وارد شده و به تدریج سهمش را از آن افزونتر کرده است.