شرق: مهلت بازدید از نمایشگاه پناه که فضای دنج کارخانه یخچال‌سازی فروزان بود، تمام شد. نمایشگاهی که از چهارشنبه 23 تا جمعه 25 خرداد ادامه داشت.

ما به شهر زیبا نیاز داریم؛ این باور خالق نمایشگاه پناه است. جایی که به باور بسیاری از بازدیدکنندگان تمام طرح و نقش‌های آن سرشار از عشق و زندگی و حتی شکست بوده است. تمام نقاشی‌ها و طرح‌های این نمایشگاه یک داستان مشخص دارد که منتهی به بطن زندگی است.

 تمام دیوارهای کهنه، درهای رنگ‌‌و‌رو‌رفته، همه با خلقی جاودانه جان گرفته است. گروه‌های مختلف جوان و پیر، در گوشه و کنار این فضا دور هم جمع شدند و خط داستان این نقاشی‌ها را پی گرفتند تا شاید به حقیقت پنهان آن دست پیدا کنند.

طرح‌های این پناهگاه همچون سفری درونی، انسان را تا انتها پیش می‎‌برد. میرزا حمید خالق این پناهگاه در تلاش برای بی‌نام‌و‌نشان ماندن در وصف این پناهگاه نوشته است: «هر خط و طرحی حامل یک داستان از زندگی است. حامل عشق است. سالنی که بالای سرش رنگین‌کمان دارد، نوجوانی و جوانی است.

 طبقه پایین و نیم‌طبقه آن نوجوانی است. فیلی روی سقف دارد، عشق‌های رؤیایی دارد. پری و پرنده دارد و حتی شکست‌هایش را می‌توان بند زد و یک جو قشنگی سر هم آن کرد. همان‌طور که ژاپنی‌ها ظرف‌های شکسته‌شان را با طلا بند می‌زدند و با پذیرش شکست به زیبایی تازه‌ای می‌رسیدند. 

اما طبقه دومش جوانی است و واقعیت ناگهان خودش را نشان می‌دهند که عشق‌ها واقعی‌تر و دردناک‌تر می‌شوند. آفتاب بر مادری می‌تابد که فرزند بی‌جانش را در آغوش گرفته و تمام پنجره‌ها گواهی می‌دهند که تو باختی تا بازنده‌ها تنها نباشند و دلشان گرم باشد که باختن در این دنیا می‌تواند فضیلت باشد».

به قول برخی از بازدید‌کنندگان آثار میرزا حمید، «او رنگ‌های مختلف را با توجه به داستان هر نقاشی به شکلی انتزاعی، در ذهن تجمسم می‌کند. او حتی از ویژگی پرسپکتیو نیز کم یا به اندازه استفاده می‌کند و هیچ اصراری به هنرنمایی در این زمینه ندارد. با این همه معانی عمیق انسانی را در فرم‌هایی ساده اما خلاقانه صورت می‌دهد».

شاید با نگاه دقیق و کنجکاوانه در شهر، آثار او را در کوچه پس‌کوچه‌ها، روی دیوارهای خسته و پیر دیده باشیم که طرح‌های میرزا حمید جانی دوباره به آن داده است.