به گزارش خبرنگار ایلنا به نقل از لایو ساینس، یک مطالعه جدید روی DNA اسب‌های باستانی نشان می‌دهد که انسان‌ها، اسب‌ها را ۱۰۰۰ سال دیرتر از آنچه قبلا تصور می‌شد، اهلی کرده‌اند. انسان‌ها در ابتدا برای دسترسی به گوشت و شیر و سپس برای قابلیت‌های حمل و نقل شروع به اهلی کردن اسب‌ها کردند. 

اسب‌ها به دلیل استقامت در مسافت‌های طولانی، توانایی‌شان در جابجایی بارهای سنگین و حمایت از سواران، به انقلاب گسترش انسان‌ها در تاریخ بشر کمک کردند. پس از اهلی شدن اسب‌ها بود که انسان‌ها توانستند به سرعت در سراسر جهان پراکنده شوند، غذا و وسایل را با خود جابجا کنند و در حالی که سوار بر اسب بودند با سلاح‌ها مبارزه کنند. تحقیقات روی اسکلت‌های انسان از فرهنگ یامنایا در سال ۲۰۲۳ زمان وقوع این انقلاب را بین ۳۳۰۰ تا ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد نشان می‌دهد، زمانی که این مردم نیمه کوچ‌نشین در سراسر اروپا و غرب آسیا حرکت کردند و زبان هند و اروپایی را با خود آوردند. 

اما تجزیه و تحلیل جدید از ۴۷۵ ژنوم اسب باستانی این ایده را رد می‌کند که گله‌های بزرگ اسب با مهاجرت مردم به سراسر اروپا در هزاران سال پیش همراه بوده‌اند. در مطالعه‌ای که به تازگی در مجله نیچر منتشر شد، تیمی از محققان تغییرات مشخصی را در ژنتیک اسب‌های اهلی شناسایی کردند که به تاریخی در حدود ۲۲۰۰ سال قبل از میلاد مسیح اشاره می‌کنند، یک هزاره دیرتر از آنچه قبلاً تصور می‌شد. 

در بررسی DNA اسب، تیمی از محققان تلاش کردند تا شواهدی از پرورش یا مدیریت انسانی گله‌های اسب، از جمله کاهش شدید تنوع ژنتیکی و زمان کوتاه‌تر بین نسل‌ها را شناسایی کنند. 

محققان کشف کردند که ژنوم اسب تا پایان هزاره سوم قبل از میلاد، یعنی مدت زیادی پس از گسترش یامنایا، در اروپای مرکزی و حوضه‌های کارپات و ترانسیلوانیا محلی بود. علاوه بر این، زمان بین نسل‌های اسب در حدود ۴۲۰۰ سال پیش به طور قابل توجهی کاهش یافت، که نشان می‌دهد پرورش دهندگان در تلاش برای تولید حیوانات بیشتری بودند. 

مطالعه ژنتیکی همچنین نشان داد که یک خط خونی جدید - که با اسب‌های اهلی مدرن مطابقت دارد - در حدود ۲۲۰۰ سال قبل از میلاد به وجود آمد که به خوبی با شواهد باستان‌شناسی از تصاویر اسب در بین النهرین و تدفین ارابه‌ها در کوه‌های اورال مطابقت دارد. 

«لودویک اورلاندو» باستان‌شناس مولکولی در مرکز انسان‌شناسی و ژنومیک تولوز در فرانسه، به لایو ساینس گفت: «به نظر می‌رسد که انگیزه اولین اهلی‌سازی دسترسی به گوشت و شیر در برخی از گروه‌های شکارچی ساکن آسیای مرکزی بوده است و مردمی که در قزاقستان کنونی زندگی می‌کردند، از اسب برای حمل و نقل استفاده نمی‌کردند. 

به گفته اورلاندو، محرک این رویداد اهلی‌سازی، ممکن است یک رویداد آب و هوایی باشد که منجر به فصول خشک در جنوب غربی آسیا و استپ‌ها باشد، زیرا اسب‌ها می‌توانستند با انتقال سریع مردم به مناطق مرتعی جدید به زنده ماندن کمک کنند. 

در حالی که این موضوع تا حدودی یک راز باقی مانده است که چرا انسان‌ها تا زمانی که حیوانات دیگر مانند سگ، گوسفند، گاو و حتی الاغ را اهلی کردند، اسب‌ها را اهلی نکردند، اما پس از آن، انسان‌ها خیلی زود تقریباً به هر کجا که می‌رفتند، اسب‌ها را با خود می‌بردند. 

اورلاندو گفت: «این گسترش اسب نسبتاً دیرتر به وضوح توسط مردم انجام شد، زیرا چنین گسترشی در مجموعه داده ما که ۵۰۰۰۰ سال را پوشش می‌دهد بی‌سابقه بود.»