به گزارش خبرگزاری خبرآنلاین، سعید جلیلی در برنامه «با مردم» که از شبکه یک پخش شد، گفت: امروزدر آستانۀ یک تصمیم سرنوشت ساز قرار داریم. ان‌شاالله با حضور پرشور و کم نظیر مردم در این انتخابات رقابتی؛ جهان دوباره جلوە درخشان  دیگری از حماسه جمهوریت را در ایران اسلامی و انقلابی خواهد دید.

نامزد انتخابات ریاست جمهوری چهاردهم، افزود: مطالعۀ روند تحولات جهان و پیشرفت ایران نشان می‌دهد که در یک بزنگاه تاریخی هستیم. یک جهان فرصت پیش‌روی ماست که می‌تواند ایران را جهش بدهد. عرصه عرصۀ تعارف و درنگ نیست. این فرصت‌ها باید به قدرت و پیشرفت و تعالی ملت تبدیل شود.

گزیده ای از سخنان جلیلی در ادامه می آید:

*با حضور پرشور مردم در این انتخابات رقابتی، جهان جلوه درخشان جمهوریت را در ایران اسلامی و انقلابی خواهد دید.

*باید برنامه آماده باشد و از قبل تهیه شده باشد.

*عرصه امروز ایران و جهان، عرصه ی تعارف و درنگ نیست.

*تحقق این امر را مستلزم نقشۀ راه و برنامه است. برنامه تدوین شده باید بر پایه مطالعات عمیق و با استفاده از تجربه های علمی و عملی باشد و به درکی عمیق از ریشه های مسائل کشور رسیده باشد همچنین این برنامه باید به راهکارهای حساب شده ای دست یافته باشد و سالها روندهای جهانی را با بینشی عمیق دنبال کرده باشد و از دستاوردهای مردم ایران آگاهی داشته باشد، با مطالعۀ شب امتحانی نمیشود در این بزنگاه تاریخی، تصمیم درست گرفت.

* در یازده سال گذشته عمده وقت من و صدها نفر از همراهانم در گفتمان دولت سایه، بر شناخت مسائل کشور و راه حل آن ها متمرکز بود. کمتر وقت داشتم تا در جلسات محفلی و گعده های سیاسی شرکت کنم؛ البته این موجب گلایۀ برخی دوستان هم شد. تلاش کردم ذهنم را به روی حاشیه ها و لابی ها و جلسات کم مایۀ سیاسی ببندم و در عوض، درهای دفترم را به روی صدها کارشناس و متخصص و مدیر و دانشمند و فعال اجتماعی و دانشگاهی و ... باز کنم، کسانی که از ماندن پشت لابی های خسارت بار سیاسی و مناسبات جناحی خسته شده بودند.

*ده ها کارگروه تخصصی برای رصد مشکلات کشور و طراحی راه حل های جدید تحت عنوان  گفتمان دولت سایه تشکیل دادیم. تعداد مدیران و کارشناسانی که با ما همکاری کردند به بیش از هزار نفر رسید. مدیران میانی موسوم به اصلاح طلب، متخصصان و کارشناسان موسوم به اصولگرا؛ عناصر نظریه پرداز، نیروهای راهبردگذار، مدیران پرتجربه اجرایی در حوزه‌های مختلف اقتصادی و صنعتی و کشاورزی و نظامی و امنیتی و اجتماعی و فرهنگی، پیران پیش کسوت موسفید و نخبگان جوان پرانرژی و خلاق از جمله این مدیران هستند. در این مدت هزاران جلسه عمدتا نه با دوستان سیاست زده، که با اصناف گوناگون نخبگان و  توده های مردم برگزار کردم.

*در کنار فعالسازی این ستاد چابک و کم هزینه ولی پرکار، بیش از ۱۴۰ بار به نقاط مختلف  کشور سفر کردم و از نزدیک و در دل میدان با مشکلات اقشار و اصناف مختلف آشنا شدم.

*رییس جمهور بعدی حتی یک روز هم فرصت تأمل و تردید و تاخیر قبل از شروع دولت ندارد.

*از همان فردای انتخابات کار را شروع خواهیم کرد؛ با تصمیمات نقطه زن و راهبردی و البته اولویت دار و نه تصمیم‌های فرعی و نمایشی.

*{در پاسخ به این پرسش که ریاست جمهوری چه هست چه نیست؟}: مقام ریاست جمهوری، جایگاه تشخیص و تصمیم است مقام اجرا به معنی پیمانکاری نیست. ریاست جمهوری، جایگاه  تشخیص و تصمیم است. دوری از تردید و تأخیر و تعجیل های نادرست، لازمۀ این جایگاه است.

*مسائل کشور راه حل های آماده دارد. اما محال است ایده و راهکاری بدون اینکه تبدیل به اولویت و دستور کار سیاستمدار شود، به عرصه تحقق راه یابد. دولتی که صدها اولویت داره، یعنی هیچ اولویتی ندارد.

*ادعا می کنم و بسیاری به این شهادت می‌دهند که به تصویر جامع، درک دقیق و تحلیل عمیقی از مسائل کشور رسیده ایم و با جمع بندی های کارشناسی و راهبردی، برنامه های حساب شده ای معتنابهی تهیه کردیم که نه محصول یک تکاپوی عجولانۀ چندروزه یا چندماهه،که حاصل یک فرآیند روشمند کارشناسی و تجربی حداقل ۱۱ ساله است.من در تمام این سالها تلاش کردم به جوانانی که علاقمند به کار سیاسی هستند الگوی متفاوتی از کنش سیاسی ارائه کنم که بدانند کار سیاسی فقط به معنای جابجا شدن در جلسات و محافل و باندهای سیاسی و جناحی نیست و سیاست ورزی درست یعنی متمرکز شدن روی مسائل واقعی، پرهیز از کارهای نمایشی و فرمایشی و کار تخصصی درست ذیل چتر معرفتی و راهبردی صحیح. خوشحالم که گفتمان دولت سایه تا حدی توانست این الگوی متفاوت را آشکار کند.

* به عنوان کسی که سالها هم با سیاست خارجی درگیر بودم و هم با سیاست داخلی، معتقدم بیشتر  از اینکه نگران «تهدید»های داخلی و خارجی باشیم، باید نگران استفاده نکردن و هدر دادن فرصت ها و ظرفیت های کشور باشیم. ما امروز در یک فرصت تاریخی بزرگ هستیم.  «هر» ملتی که از فرصت های تاریخی غفلت کرد، از مسیر پیشرفت عقب ماند. تدبیر یعنی باید فرصت های فرهنگی، تاریخی، منطقه ای، اقتصادی، علم و فنآوری را از قبل شناخت و اولویت بندی و برنامه ریزی کرد تا با اشراف کامل اجرایی کنیم.

*با همین پشتوانه، در بزنگاه های تصمیم گیری، دولت سایه تلاش کرد با تصمیم سازی‌های  کاملا تخصصی، و ناظر به منافع ملی، دولت ها را با هر گرایشی یاری کند. ده ها نامه کارشناسی در مورد راه حل مسائل کشور به عالیترین مراجع تصمیم گیری از رهبر معظم انقلاب تا روسای محترم جمهور و روسای قوای دیگر ارسال شد. رئیس جمهور شهید از هریک از این نامه ها با اخلاص استقبال می‌کرد، ارجاع می‌داد و  پیگیری کرد که مجموعه ای از دستورهای شهید رئیسی روی این پیشنهادها به اطلاع شما خواهد رسید.

*قبل از شهید رییسی ادعا می شد نمی توانیم نفت را بفروشیم، ما در دولت سایه راهکارهای فروش نفت در همان شرایط را تهیه کردیم، به دولت وقت دادیم و در همان دولت، فروش نفت شروع شد. کار در دوره شهید رییسی جدی گرفته شد و تکمیل شد و به جایی رسید که فروش ما به بیش از ۱ و نیم میلیون بشکه در روز رسید.

*درک ما از شرایط کشور ما را به این اولویت‌ها رساند. چهار سرفصل اصلی را سرلوحۀ دولت خودم قرار دادم. به عنوان اولویت آن‌ها را پیگیری جدی  خواهم کرد.

* براساس جمع بندی که بر پایه مطالعه نسبتا گسترده راجع به مالیه ایران ازمشروطه تا امروز داشتم انضباط مالی را امری مهم تلقی می‌کنم. سی سال پیش من رئیس بازرسی وزارت خارجه بودم. بعدها در جایگاه معاون وزیرو بعد هم دبیر شورای عالی امنیت ملی دقیقا این را تجربه کردم و به این نتیجه رسیدم که تا انضباط مالی محقق نشود اکثر بخش‌های دولت مختل خواهد شد.

*انضباط مالی یعنی چه؟ در تعبیر محاوره ای یعنی حساب_کتاب! شما یک منبع آب دارید. قرار است این منبع با یک شبکه لوله کشی به باغچه های تشنه برسد. اگر لوله ها و شلنگ هایی که قرار است بودجه کشور را به مصارف ضروری برسانند سوراخ باشند و نشتی داشته باشند شما هر چقدر هم که منبع را پرآب کنید باز تشنگی باغچه ها برطرف نخواهد شد. نفت ۲۰ دلار است مشکلات هست، ۷۰ دلار می‌شود مشکلات هست، ۱۳۰ دلار میشود باز هم مشکل هست. اشکال کجاست؟

*به خاطر نداشتن اشراف و انضباط، سالانه حدود ۷ میلیارد دلار هدر رفت منابع داریم! دولت نمی داند دقیقا چه میزان نفت تولید و توزیع شده و فروش رفته است. برخی می گویند پرتی در حدود ۴ درصد طبیعی است!!! این یعنی حدود ۷ میلیارد دلار در سال! آیا این عدد طبیعی است!؟ چرا برای دیگر کشورها طبیعی نیست؟ با هزینه ای حدود یک میلیارد دلار، در ظرف چند ماه سالی ۷ میلیارد دلار به منابع دولت اضافه می شود. البته بعد از تلاشهای زیاد در دولت سایه، این موضوع در برنامه هفتم درج شد و باید به سرانجام برسد.

*اگر انضباط مالی در «اولویت»، تکرار میکنم «در اولویت» دولت قرار بگیرد برکات بسیار بزرگی به دنبال خواهد داشت. و من این را اولویت جدی دولت خودم قرار خواهم داد. اگرچه مخالفت ها و سروصدای زیادی را ایجاد خواهد کرد اما مزه آن را همه مردم خواهند چشید. در دولت سایه درباره فهرست اولویت های انضباط مالی کارکرده ایم و برنامه مشخص داریم.فساد جای دبش چرا پیش آمد؟ چون انضباط مالی در طی سال ها جدی گرفته نشد.

*یکی از راه های منضبط کردن دولت، اشراف دولت به جریان ریال  در کشور و ایجاد انضباط بانکی است.

*دومین سرفصل مهمی که در همه بخش‌ها آن را با جدیت پیگیری خواهم کرد مشارکت فراگیر و همه جانبه همه احاد و اقشار مردم در پیشرفت کشور است. وقتی از مردم حرف می‌زنیم منظورمان از تخصصی‌ترین فضاها تا توده‌ای‌ترین میدان‌هاست. صدها دانشکده در کشور داریم که کارشان برگزاری کلاس و امتحان گرفتن است. سهم این‌ها از ارزآوری در مملکت چیست؟ نقش دانشگاه در نوشتن برنامه توسعه چیست؟ نقش دانشگاه در جهش اقتصادی، رشد اقتصادی هشت درصد یا گسترش صادرات کشور چیست؟ چه ماموریتی برای دانشگاه تعریف شده تا پیوندهای اجتماعی را محکم کند، تا مرزهای فرهنگی ما را گسترش دهد؟این در حالی است که دانشگاه‌های ما این قابلیت را دارند و همه باید ماموریت پیدا کنند تا در مسیر پیشرفت کشور نقش داشته باشند.

*در دولت ما از نیمسال اول سال تحصیلی بعد هر دانشگاهی این ماموریت را بر دوش خود میبیند و نقش تعریف شده خود در نقشه پیشرفت کشوررا با همت خودش و ذیل اسناد بالادستی پیدا می‌کند. و باز تاکید می‌کنم استفاده از همه این فرصت‌ها نیاز به مشارکت مردم دارد. مشارکت مردم هم - توجه کنید که- یک رهنمود نیست. باید برای این هم مدل داشت. برای هر گروه از مردم.

*نمونه دوم از نقش‌آفرینی مردم، همین پول‌هایی است که مردم از ترس از بین رفتن ارزش ان، طلا و سکه و دلار خریداری میکنند البته این وسط راهزن هایی هم هستند که برای کلاهبرداری از  مردم کمین کرده اند. من یادم هست در یک شهر محروم سیستان و بلوچستان در سال ۹۶ نزدیک  به ۲۰۰ میلیارد تومان، از مردم آن شهر کلاهبرداری شد. اگر طرحهای قرص و محکمی از سمت دولت طراحی و عملیاتی شود که سوددهی خوبی داشته باشد، این پولها به سمت این طرح ها میرود.

* با پول های خرد مردم میتواند کارهای بزرگ انجام دهد، دولت می خواهد پروژه های عمرانی به نفع  مردم انجام دهد ولی هزینه آن را ندارد از سویی دیگر مردم می خواهند سرمایه های خود را حفظ کنند، ولی زمینه در اختیار آنها نیست.

*به تصمیم‌های نقطه زن نیاز داریم در لحظه ای که نظم دنیا و منطقه غرب آسیا در حال تغییراست، ما بیش از هر لحظه دیگری به «تصمیم های نقطه زن» نیاز داریم در غیر این صورت از سایر کشورها چند دهه عقب خواهیم ماند.

* اقتصاد دریامحور یکی از این موضوعات است. بسیاری از کشورهای دنیا که سواحلی کمتر از ایران و موقعیت دریایی ضعیف  تر از ما دارند چندین برابر ما از برکات دریا منتفع می شوند.

*بارها  گفته ام هر روستا یک واحد حیاتی برای پیشرفت کشوراست. ۴۰ هزار روستای بالای ۲۰ خانوار  داریم. در این سال‌ها به روستاهایی که می‌توانند الگوی سایر روستاها در کشور باشند  رفته ام. هر روستا به نحوی میتواند یک نقشی مهم و متمایز در پیشرفت و جهش کشور و حتی صادرات داشته باشد. به شرطی که طرح و نقشه وجود داشته  باشد که در دولت من به این امر توجه خواهد شد.

* فرجام تولید، صادرات است. باید بازارهای منطقه و جهان دسترسی داشته باشیم پس تعامل سازنده با اکثر کشورها نیاز است. می توان با ۲۰۰ کشور دنیا روابط را توسعه داد. زمانی می گفتند گشایش ایجاد شده است صادرات ما به افغانستان دو برابر کشورهای اروپایی بود. زمانی فقط با سه چهار کشور ارتباط گرفته شد که دشمن ما بودند. در سه سال گذشته نفت ما فروخته شد و بسیاری از کشورها می کویند می خواهند روابط راهبردی با ایران داشته باشند. اجازه نمی دهم نگاه های جزئی مانعی برای همکاری های پرسود برای کشور باشد.

*ایران بزرگ در طول تاریخ فراز و نشیب های زیادی داشته و  ماجراهای بزرگی گذرانده است. ما در جهان  فقط یک کشور نیستیم، یک تمدن و یک فرهنگ بوده و هستیم. هنر مردم ایران، انتخابهای  بزرگ است. با انقلاب اسلامی یک خیز بلند برای احیای این نقش تمدنی ایجاد شد. امروز  دوباره بعد از صدها سال ما شخصیت‌هایی داریم که به مرزهای دانش نزدیک شدند و در  بعضی رشته ها در رده های یکم تا پنجم دنیا هستیم. از ابن سیناها تا کاظمی آشتیانی ها. از خواجه  نصیرها تا شهید شهریاری ها، از خوارزمی ها تا فخری‌زاده ها و از سربداران تا قاسم سلیمانی‌ها.  

*ما راه درازی را آمدیم و امروز در یک پیچ تاریخی هستیم. در یکی دو قرن گذشته هر بار که ما  خواسته ایم جهشی داشته باشیم، دشمنان خارجی ما تلاش کردند مانع شوند. متاسفانه جریان هایی را هم از داخل کشور همراه خود کردند و به خدمت خود گرفتند. امیر کبیر حرکت بزرگی  را شروع کرد ولی علیه او فضاسازی شد و در نهایت او را به شهادت رساندند.

*اکنون این ماییم که به جای سرگرم شدن به انبوهی از کارهای بی اولویت، باید اولویت های نقطه زن را درک کنیم و با انتخاب هایی حساب شده شانه زیر بار مسئولیت دهیم تا بار از دوش مردم ایران برداریم.ما یک نقشۀ راه جامع و فراگیر میخواهیم؛ ما به یک دولت نقش آفرین نیاز داریم که برای همۀ آحاد مردم (تک تک مردم ایران) در اصناف و اقشار گوناگون نقشی در مسیر پیشرفت و جهش  کشور تعریف کند و اکنون وقت نقش آفرینی است.همه باید نقش ایفا کنند و دولت برای نقش آفرینی، نقشۀ راه داشته باشد. اکنون یک جهان فرصت پیش روی ماست، تا عقب ماندگی های چندصدساله را در چند سال جبران کنیم.اکنون یک جهان فرصت پیش روی ماست، تا با جهادی بزرگ به ایران جهش دهیم. اکنون نوبت شماست تا با جهادی بزرگ، یک جهان فرصت را شکوفا کنید تا ایران را جهش دهیم. یک جهان فرصت، یک ایران جهش؛ هر ایرانی، یک نقش پرشکوه. بسم الله الرحمن الرحیم.

۲۹۲۹