دیپلماسی ایرانی: سرانجام عدالت؛ اولین نشانه‌های آغاز یک عدالت دیرهنگام و نسبی به چشم می خورد که در ضمن حال معیاری برای دادگستری نیز است.

هیچ لذتی وجود ندارد که نخست وزیر و وزیر دفاع کشور شما در سرتاسر جهان تحت تعقیب قرار گیرند، اما نمی توان از آغاز اجرای نسبیِ عدالت احساس خوشنودی نکرد.

در خودخواهی و قربانی نماییِ اسرائیلی ها؛ درمیزگردهای بی پایان خودپسندانه در تلویزیون؛ در فریادهای شکایت از جهانی یهودی ستیز و گله نسبت به تشبیه اسرائیل به حماس، جای یک پرسش اساسی و سرنوشت ساز خالی است: آیا اسرائیل مرتکب جنایات جنگی در غزه شده است؟ هیچ کس جرأت نمی کند این مسئله ی مهم و کلیدی را توضیح دهد: آیا جنایت رخ داده است یا نه؟

اگر جنایات جنگی رخ داده است، و به نظر دادستان شجاع کریم خان (که اسرائیل به خاطر سوءظن داشتن نسبت به سَلَف او، در پشت صحنه در انتصاب او دخالت داشت) کشتار دسته جمعی و ایجاد گرسنگی را مرتکب شده اند، بنابراین جنایتکارانی مسئولی ارتکاب آنها هستند. و اگر جنایتکاران جنگی وجود دارند، وظیفه جهانیان است که آنها را در برابر دادگستری قرار دهند. آنها باید تحت تعقیب قرار بگیرند و دستگیر شوند.

اگر حماس مرتکب جنایات جنگی شده، باید مرتکبان آن به دست عدالت سپرده شوند. و اگر اسرائیل مرتکب جنایات جنگی شده است – و به نظر می رسد هیچ بحثی در این مورد در جهان وجود ندارد، مگر در اسرائیلی که خود را فریب می دهد – مسئولان آنها نیز باید به عدالت سپرده شوند. آوردن آنها در کنارِ هم، نه به معنای تقارن اخلاقی است و نه برابری قضایی. حتی اگر اسرائیل و حماس جداگانه متهم می شدند، باز اسرائیل علیه دادگاه جنجال برپا می کرد.

اکنون، تنها استدلالی که در اسرائیل به گوش می رسد، این است که قاضی را «حرام زاده» می نامند. تنها وسیله ای که برای جلوگیری از محکومیت شدید وی پیشنهاد می شود، آسیب رساندن به دادگاه کیفری بین المللی لاهه است.

تلاش می کنند تا کشورهای دوست را به عدم پایبندی به احکام آن متقاعد کنند، و قاضی های دادگاه را تحریم (!) کنند. همه جنایتکاران چنین فکر می کنند، اما یک کشور حق ندارد این گونه برخورد کند. دو دادگاه بین‌المللی که اسرائیل و اسرائیلی‌ها را محاکمه می‌ کنند، شایسته احترام دولت هستند، نه تحقیر. هتکِ حرمتِ دادگاه از سوی اسرائیل فقط به فهرست اتهام های اسرائیل و سوءظن ها نسبت به آن خواهد افزود.

چه زمانی مسئولیت هر کاری را که به نام ما انجام می شود، خواهیم پذیرفت؟ ۱۰۶ نماینده مجلس که تومار علیه دیوان کیفری لاهه را امضا کرده اند، و هیچ نماینده ای که پشتیبانی از اعلام جرم این دیوان [که وجود خارجی ندارد!] را امضا نکرده، بازتاب غمگینی از اسرائیل است. متحد علیه عدالت، متحد در احساس خودقربانی تصور کردن، چه راست و چه چپ، همخوانیِ آسمانی دارند. اگر روزی اسرائیل به جنایت های جنگی محکوم شود، باید به خاطر داشت که ۱۰۶ نماینده مجلس به تبرئه ی بنیامین نتانیاهو و یوآو گالانت رای داده اند.

نوار غزه ویرانه است، ساکنان آن کشته، زخمی، یتیم، گرسنه و تنگدست شده اند، در حالی که قریب به اکثریت آنها بی گناه هستند. این کار، آشکارا یک جنایت جنگی است. در اسرائیل، همه گرسنگی دادن را وسیله ای مشروع می دانند که یا باید از آن پشتیبانی کرد یا با آن مخالفت، همان گونه که کشتار جمعی نیز عامدانه صورت گرفته است. چگونه کسی می تواند ادعا کند که گرسنگی یا کشتار جمعی عامدانه وجود نداشته است؟

یک روز پس از اعلام حُکمِ دادگاه کیفری بین‌المللی، اسرائیل باید برای یک حسابرسی ملی درون‌نگر آماده شود، کاری که هرگز انجام نداده است. هر اسرائیلی باید از خود بپرسد: چگونه به این جا رسیده ایم؟ تنها محکوم کردن نتانیاهو، مقصر اصلی، کافی نیست، و همچنین توجیه آن با "هاسبارا" به مثابه مشاور قضائی نادرست، و ادعاهای افراطی مقام های اسرائیلی نیز کاری از پیش نمی برد.

مسئله بسیار پیچیده تر است: ۵۷ سال است که اسرائیل رژیمی بد و خلافکار را حفظ کرده است و اکنون، سرانجام، جهان بیدار شده و علیه آن اقدام می‌کند. آیا امکان دارد، دست‌کم برخی از اسرائیلی‌ها را از این بی‌توجهی به عدالت و بی تفاوتی بیدار کند؟

منبع: لوموند دیپلماتیک / تحریریه دیپلماسی ایرانی/۱۱