به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، تحقیقات جدید نشان می‌دهد با تشدید شرایط زیست‌محیطی شدید و وارد آمد فشاری زیاد بر حیات دریایی سیاره، اقیانوس‌های جهان با تهدید سه‌گانه گرمای شدید، از دست دادن اکسیژن و اسیدی شدن مواجه هستند.
مطالعات حاکی از آن است که حدود یک‌پنجم سطح اقیانوس‌های جهان به‌طور ویژه در برابر سه تهدیدی آسیب‌پذیر هستند که به یک‌باره به آن‌ها وارد شده است و توسط فعالیت‌های انسانی مانند سوزاندن سوخت‌های فسیلی و جنگل‌زدایی ایجاد و تشدید می‌شود. این رویدادهای ترکیبی اکنون سه برابر طولانی‌تر و ۶ برابر شدیدتر از اوایل دهه ۱۹۶۰ در عمق ۳۰۰ متری اول آب اقیانوس‌های آسیب‌دیده وارد شده‌اند.
اقیانوس‌های جهان به دلیل بحران آب‌وهوا در حال حاضر وارد یک وضعیت جدید شده‌اند. گرما با از بین رفتن حیات دریایی در اقیانوس آرام همراه بوده که تأثیرات آن از سال‌ها پیش دیده و احساس شده است. وقایع شدید این‌چنینی به احتمال زیاد در آینده دوباره اتفاق می‌افتد و اکوسیستم‌های دریایی و شیلات سراسر جهان را مختل می‌کند.
تحقیقات وقوع گرمای شدید، اکسیژن‌زدایی و اسیدی شدن اقیانوس‌ها را مورد تجزیه‌وتحلیل قرار داده و دریافته است که چنین رویدادهای شدیدی می‌تواند تا ۳۰ روز ادامه داشته باشد. در این میان مناطق استوایی و شمال اقیانوس آرام به‌طور ویژه تحت تأثیر تهدیدات ترکیبی قرار دارند.
تهدید سه‌گانه برای اقیانوس‌ها
افزایش بی‌امان گرما در اقیانوس‌ها که در ماه‌های اخیر به سطوح خطرناکی رسیده است، بسیار نگران‌کننده به‌نظر می‌رسد. گرما به‌معنای واقعی کلمه از نمودارها خارج شده است که بخشی از آن می‌تواند به دلیل فصل طوفان سال جاری رخ داده باشد. اما علاوه بر گرما که ماهی‌ها و سایر گونه‌های آبزی را به مهاجرت به اقلیم‌های مناسب‌تر در صورت امکان مجبور می‌کند، اقیانوس‌ها بهای سنگین دیگری را برای جذب حجم عظیمی از گرما و دی‌اکسیدکربن ناشی از انتشار سوخت‌های فسیلی می‌پردازند که در غیر این صورت جو را برای مردم در خشکی بیشتر گرم می‌کردند. دی‌اکسیدکربن اضافی آب دریا و اقیانوس را اسیدی‌تر، پوسته موجودات دریایی را حل و اقیانوس را گرسنه اکسیژن می‌کند. این به‌معنای تحت‌فشار قرار گرفتن حیات دریایی است.
در اصل اقیانوس‌ها از بشر در برابر میزان گرمایی که روی خشکی احساس می‌کند، محافظت کرده‌اند، اما این امر برای خود آن‌ها بدون عواقب نبوده است. ترکیبی از کاهش سطح اکسیژن، افزایش اسیدی شدن و بالارفتن گرمای اقیانوس‌ها نیز در پایان دوره پرمین (حدود ۲۵۲ میلیون سال پیش)، زمانی که زمین بزرگ‌ترین رویداد انقراض شناخته شده در تاریخ خود به نام مرگ بزرگ را تجربه کرد، مشاهده شد و سوابق فسیلی فعلی نشان می‌دهد همین الگو در انتهای دوره پرمین وجود داشته است که در آن حدود دوسوم از موجودات دریایی منقرض شدند.
نظر شما