سیلوستر استالونه و آرنولد شوارتزنگر بیشتر به خاطر فیلم های اکشن دهه ۸۰ میلادی شناخته می شوند. استالونه در بخشی از مجموعه مستند نتفلیکس به نام «آرنولد»، به یاد رقابتش با شوارتزنگر در گذشته خود می افتد و به او ادای احترام می کند.
استالونه می گوید: «دهه ۸۰ میلادی زمان بسیار جالبی بود، چرا که هنوز تصویری مشخص از قهرمان اکشن شکل نگرفته بود. تا آن زمان، اکشن به تعقیب و گریز با ماشین مانند “بولیت” یا “ارتباط فرانسوی بود” و کل فیلم درباره هوش و کنایه های کلامی بود.»
استالونه معتقد است که با انتشار فیلم اولین خون در سال ۱۹۸۲ بود که فیلم های اکشن تغییر کردند و می گوید: «شما واقعاً به بدن خود برای روایت داستان تکیه می کردید. دیالوگ لازم نبود. من دیدم که فرصتی وجود دارد، چون کس دیگری این کار را نمی کرد… به جز یک نفر دیگر اهل اتریش که نیازی به زیاد حرف زدن نداشت.»
استالونه به میل به تلاش و رقابت در شواتزنگر اشاره می کند و معتقد است هر بار که استالونه فیلم جدیدی مانند رمبو ۲ را داشت، شوارتزنگر راهی پیدا می کرد تا کار بهتری از آن انجام دهد و از استالونه پیشی بگیرد.
با فیلم هایی مانند ترمیناتور و کماندو، شوارتزنگر به رقیب استالونه تبدیل شده و فضا بسیار رقابتی گشت. استالونه می گوید آنها مانند محمد علی و جو فریزر یا جنگجویان بزرگی بودند که در یک مسیر پیش می رفتند: «تنها جا برای یکی از ما وجود داشت.»
اگرچه هر دو ستاره فیلم های اکشن بودند، اما استالونه برتری را به شوارتزنگر می دهد و می گوید: «او برتر بود. او همه جنبه ها را داشت. او بدن خوبی داشت. او قدرت داشت و همه بخشی از شخصیت او بود.»
استالونه اشاره می کند که در فیلم های اکشن، او معمولاً شخصیتی را بازی می کرد که زیاد آسیب می دید و مجبور بود در موقعیت های سخت و دردناک قرار بگیرد. در مقابل، آرنولد شوارتزنگر در نقش های خود به ندرت آسیب جدی می دید و معمولاً در پایان مبارزات، بدون آسیب دیدگی زیادی پیروز می شد. استالونه به شوخی به آرنولد می گفت: «آرنولد تو می تونی با یک اژدها بجنگی و تنها با یک چسب زخم برگردی.»
شوارتزنگر اشاره کرد که «بدون استالونه، شاید در دهه ۸۰ به اندازه کافی انگیزه نداشتم که بر روی فیلم هایی که ساختم، سخت کار کنم. من آدم رقابتی ای هستم.»
