به گزارش سرویس ترجمه خبرگزاری ایمنا، بی‌خانمانی در اروپا هر سال در حال بدتر شدن است و در طول هر انتخابات وعده‌هایی برای بهبود اوضاع، حل بحران مسکن و ایجاد خانه‌های بیشتر داده می‌شود. با این حال شهرهای سراسر قاره به یک دولت مسئول مناسب نیاز دارند که در واقعیت به رفع این معضل کمک کند.

پیاده‌روهای مرکز دوبلین، پایتخت ایرلند، به‌دنبال کمبود شدید مسکن در این شهر پر از تخت‌خواب‌هایی از جنس کارتن، پتو، ملحفه یا زیرانداز و در بهترین حالت چادرهایی شده است که هر قشر از جامعه را از افراد بیمار گرفته تا اساتید دانشگاه در خود جای داده است. بحران مسکن در این شهر تعداد بی‌خانمان‌ها را در عرض یک دهه چهار برابر کرده و به حدود ۱۴ هزار نفر رسانده است.

در اکثر کشورهای اروپا قانون اجازه رأی دادن به این اقشار جامعه را نمی‌دهد، اما این بار شرایط متفاوت است و بی‌خانمان‌های ایرلند می‌توانند هفتم ژوئن در انتخابات اتحادیه اروپا مشارکت داشته باشند. این اقدام نخستین رویداد از این دست پس از اصلاحات سال ۲۰۲۲ است که به سازمان‌های خیریه اجازه می‌دهد به افراد بی‌خانمان آدرسی را ارائه دهند که برای رأی دادن ضروری است. البته این مکان نه جایی برای اقامت، بلکه تنها محلی است که از آنجا رأی دهند، اما کارشناسان معتقدند ایجاد فرصت برای رأی‌دهندگان بی‌خانمان می‌تواند قانون‌گذاران را مجبور کند به بحران روبه‌رشد افزایش هزینه‌های مسکن و زندگی رسیدگی و این جمعیت را وارد صحنه اتحادیه اروپا کنند، به‌ویژه که بحرانی به نام بی‌خانمانی حتی در اخبار نیز جایی ندارد.

بحران بی‌خانمان‌ها و مسکن بزرگ‌ترین مشکل جامعه ایرلند در سال‌های اخیر بوده است و این کشور تنها حدود ۷۰ هزار نفر را در خانه‌های اضطراری و اجتماعی جای داده است. هزاران نفر دیگر نیز کارتن‌خواب شده‌اند. با این وجود تا همین اواخر، این مردان و زنان از نظر سیاسی مسکوت مانده و توسط نامزدهای انتخاباتی نادیده گرفته می‌شدند.

این در حالی است که سخنگوی وزارت مسکن و دولت محلی فعلی ایرلند در سال ۲۰۲۰ از اجرای برنامه ۱۰ ساله مسکن برای همه به‌عنوان طرحی ۲۰ میلیارد یورویی با بودجه دولتی برای تحویل ۳۰۰ هزار خانه تا سال ۲۰۳۰ برای از بین بردن بی‌خانمانی خبر داده بود که بزرگ‌ترین تغییر در سیاست مسکن طی دهه‌های اخیر محسوب می‌شد.

با این حال کسری حدود ۲۵۰ هزار خانه تنها در دوبلین که حل آن سال‌ها طول می‌کشد، متوسط قیمت خانه در پایتخت ایرلند را به ۴۳۰ هزار یورو و هزینه اجاره آپارتمان‌ها را به متوسط ۱۵۱۳ یورو در ماه افزایش داده و به سومین شهر اروپایی پس از ژنو و لندن در زمینه گران‌ترین شهرها برای اجاره‌نشینی تبدیل کرده است.

مسکن مهم‌ترین مشکلی است که توسط جمعیت پنج میلیونی جمهوری ایرلند شناسایی شده و با اختلاف زیادی از مهاجرت، هزینه‌های زندگی و مراقبت‌های بهداشتی پیشی گرفته است.

حق رأی فعلی کمی احساس قدرت و امید به تغییر اوضاع را در دل جمعیت بی‌خانمان ایرلند زنده کرده است تا بتوانند کاری برای خود و خانواده خود انجام دهند. آن‌ها به‌طور قطع رأی خواهند داد و امیدوارند که حتی یک مشارکت اندک، بحران بی‌خانمانی را به‌ویژه با برجسته کردن بحران مسکن، به دستور کار سیاسی کشور وارد کند.