فرادید| تاریخ‌گذاری رادیوکربن این استخوان‌های اسب نشان داده که قدمت تدفین آن‌ها به اواخر دوره گالی/اوایل دوره رومی، یعنی حدود ۱۰۰ قبل از میلاد تا ۱۰۰ پس از میلاد بازمی‌گردد. 

به گزارش فرادید، این محوطه ۱.۳ هکتاری توسط باستان‌شناسان موسسه ملی تحقیقات باستان‌شناسی پیشگیرانه فرانسه (INRAP) قبل از ساخت یک جادۀ جدید در حال حفاری است. تحقیقات انجام‌شده منجر به یافتن شواهدی از ساختمان‌ها، خندق‌ها، گودال‌ها و مسیری از یک سکونتگاه اوایل قرون وسطی (قرن پنجم تا ششم پس از میلاد) و همچنین گودال‌های تدفین اسب بسیار قدیمی‌تر شده است. 

تنها ۲ گودال از ۹ گودال تا کنون به طور کامل حفاری شده‌اند، اولی حاوی بقایای ۱۰ اسب و دومی تنها حاوی بقایای ۲ اسب است. اسکلت‌های هر دو گودال کامل و بندبند هستند. آن‌ها با دقت و آگاهانه درون گودال‌هایی در سمت راستشان گذاشته شدند و سرشان به سمت جنوب است. اسب‌های گودال بزرگتر در دو ردیف و دو لایه چیده شده بودند. دو اسب گودال کوچکتر در یک ردیف قرار دارند. 

همه اسب‌ها نر بالغ و زمان مرگ، بالای چهار سال بودند. آن‌ها کوچک هستند، به اندازه‌ی حدود ۱۱.۸ دست بلندی (کمتر از چهار پا) در قسمت جلوگاه. موقعیت و نحوه‌ی اتصال استخوان‌های اسب‌های مختلف در گودال نشان می‌دهد همه آن‌ها خیلی زود پس از مرگشان در یک زمان دفن شدند. 

بین دو گودال اسب یک گودال دفن حیوانات دیگر نیز وجود دارد که حاوی بقایای اسکلتی دو سگ بالغ با جثه متوسط است. این بقایا نیز با تامل و دقت در سمت چپشان قرار گرفتند و سرشان به سمت غرب است. 

گودال‌های باقی‌مانده اکنون در حال حفاری هستند و استخوان‌هایی که تاکنون پیدا شدند، تعداد کل اسب‌ها را به ۲۸ عدد رسانده‌اند. با پایان حفاری، شمار اسب‌های بیشتری به این تعداد اضافه خواهد شد. باستان‌شناسان امیدوارند علت مرگ این اسب‌ها را کشف کنند. چیزی که می‌دانیم اینست که علت مرگ، یک بیماری همه‌گیر نبوده وگرنه اسب‌ها همه‌شان نرهای بالغ هم سن و سال نبودند. 

خوشه‌های مشابهی از تدفین اسب‌ها از این دوره در مکان‌هایی در دشت گِرگُویا یافت شده، جایی که پایتخت قبیله آروِرنی بود و رئیس آن‌ها وِرسینگِتوریکس، سواره نظام خود را علیه ارتش رومی ژولیوس سزار در سال ۵۲ قبل از میلاد رهبری کرد و پیروز شد. دو ماه بعد، سزار قاطعانه در نبرد آلِسیا پیروز شد و وِرسینگِتوریکس را وادار به تسلیم کرد و به جنگ‌های گالیک پایان داد. ویلدو-سور-اندر نزدیک به نبرد بین رومی‌ها و گال‌ها نیز بود. سزار آن را در جنگ‌های گالیک ثبت نکرد، اما گلوله‌های زنجیر رومی در اُپیدیوم مجاور پیدا شده، بنابراین این منطقه، قطعاً منطقه‌ی درگیری بوده است. 

باستان‌شناسان معتقدند ارتباطی میان تدفین اسب‌ها و نبردهای جنگ‌های گالیک وجود دارد. تدفین‌ها به قدری یکدست و منظم هستند که بعید است متعلق به اسب‌های کشته‌شده در نبرد باشند. فرضیه فعلی این است که این تدفین‌ها بخشی از یک آیین ناشناخته بودند، به این معنا که این اسب‌ها قربانی شدند. اگر این فرضیه درست باشد، اهمیت این تشریفات به قدری زیاد بوده که نیاز به گروهی از قربانیان داشته که تجربه جنگ داشته باشند.

مترجم: زهرا ذوالقدر