گروه فرهنگ و هنر خبرگزاری دانشجو- زهرا قربانی رضوان؛ جشنواره کن مهم‌ترین و سیاسی‌ترین جشنواره هنرمندان است که سالانه در فرانسه برگزار می‌شود. حال این جشنواره به هفتادوهفتمین دوره خود رسیده. حضور ایران و هنرمندان ایرانی در این جشنواره همه ساله با حاشیه‌های فراوانی همراه است. امسال نیز محمد رسول اف با فیلم جدید خود «دانه انجیر معابد» در این جشنواره حضور پیدا کرد و برنده جایزه ویژه جشنواره شد. جایزه ویژه‌ای که از ناکجاآباد اختراع شد تا رسول اف با تمام حواشی که ایجاد کرد دست خالی از این جشنواره بیرون نرود.

فیلم روایتی از یک قاضی دادگاه به نام ایمان است که در ناآرامی‌های تهران با بدبینی به همه نگاه می‌کند. او اسلحه خود را گم کرده و به همسر و دخترانش شک دارد و به دلیل سخت‌گیری‌هایی را نسبت به آن‌ها اعمال می‌کند.

با نگاهی به نظر منتقدان این جشنواره نسبت به فیلم رسول‌اف می‌بینیم که خبر از فریاد‌ها و ظلم‌هایی است که به نسل جدید و زنان جامعه ایرانی روا شده است، یعنی همان سناریو قدیمی و سیاه نمایی و پرداخت به موضوعاتی که به مذاق جشنواره‌ای سیاسی فرهنگی خوش آید. بعد از تامین این سیاه نمایی که خوراک جشنواره است سرانجامی همچون دست و تحسین دوازده دقیقه‌ای نثار کسانی می‌شود که زبان هنر را برای به نمایش گذاشتن نقطه‌های سیاه از جامعه ایرانی به کار برده اند و آنچه نسیب کارگردان می‌شود وجدی کودکانه هنگام این تحسین است.

با نگاهی به کارنامه کاری این دست کارگردانان شاهد آن هستیم که حتی یک فیلم قابل دفاع از خود ندارند و حال هنری‌ترین فستیوال سینمایی جهان به افتخار‌شان جایزه اختراع می‌کند و به طریقی فرش قرمزی برایشان پهن می‌کند تا زمینی باشد برای ریختن اشک تمساح و فریاد آنچه که به مذاق اروپاییان موبور خوش آید.

کن۲۰۲۲ نیز با رویکردی سیاسی و مغرضانه فیلمی با نام «عنکبوت مقدس» را که همکاری مشترک میان کشور‌های آلمان، دانمارک، سوئد و فرانسه بود در رقابت نخل طلای هفتادوپنجمین دوره این جشنواره قرار داد. فیلمی کودکانه که ساده‌ترین نکات فنی تصویری که هر کارگردان آمارتوری از آن آگاه است را رعایت نکرده بود، اما با این حال از سوی منتقدان این جشنواره مورد تحسین قرار گرفت و توانست جایزه بهترین نقش اول زن را از آن خود کند. امسال نیز علی عباسی کارگردان همین اثر فیلمی با نام «کارآموز» را راهی جشنواره کن کرد.

اکران فیلم «برادران لیلا» ساخته سعید روستایی برای اولین بار در جشنواره کن نیز با حواشی بسیاری همراه بود تا جایی که مجوز پروانه نمایش را نگرفت و سرانجام بصورت قاچاق روانه کانال‌های تلگرامی شد. نکته قابل توجه سینمای زیرزمینی است که اکنون بیشتر از قبل رشد پیدا کرده است. آثاری که بدون مجوز شروع به فیلمبرداری می‌کنند و در انتها بصورت غیررسمی در جشنواره‌هایی اینچنین نماینده مردم ایران و نمایشگر جامعه‌ای سیاه و خلاف واقع از کشور می‌شوند. آماری غیررسمی که نشان میدهد حداقل ۷۱ اثر به این جشنواره ارسال شده است!

جشنواره کن با حضور عباس کیارستمی روزگار متفاوتی را آغاز کرد. حضوری که پس از انقلاب از «طعم گیلاس» آغاز گردید و توانست اولین نخل جشنواره را برای عباس کیارستمی به ارمغان آورد. کارگردانانی، چون بهرام بیضایی، مجید مجیدی و اصغر فرهادی که نامشان در تاریخ حضور جشنواره کن بر خاطره‌ها باقی مانده است. حال شاهد حضور غیررسمی و پرحاشیه از کسانی هستیم که برای تقدیرشان جایزه اختراع می‌کنند تا کاسبی سیاه‌نمایی‌شان کساد نشود. جشنواره‌ای که از طعم گیلاس به دانه انجیری رسید که نه تنها لایق جوایز اصلی جشنواره نبود بلکه برای روسیاه نشدن برگزاری کنندگان و حامیان این فیلم، جایزه‌ای برایش اختراع شد!