به گزارش خبرنگار گروه سیاسی خبرگزاری دانشجو، برای  دومین بار در چهار دهه‌ی اخیر انقلاب اسلامی به دلیل درگذشت شهادت‌گونه آیت الله رئیسی، انتخاباتی زودهنگام رقم خورد‌ه است. علی رغم این زودهنگامی باید در راستای اعتلای انتخابات قدم برداشت که قدم اول آن تقاضای برنامه از نامزدهای انتخاباتی است.

کشور ما در قرن‌های اخیر به دلیل موقعیت جغرافیایی و استراتژیک خود برهه‌های حساسی را از سر گذرانده ‌است. اکنون نیز به دلایلی از جمله جنگ غزه و اسرائیل و دوران گذار نظام بین الملل، نارضایتی‌های مردمی، مشکلات اقتصادی، مهاجرت فزاینده نخبگان، مسائل محیط‌زیستی و... در برهه‌ی حساسی قرار داریم.این برهه بعد از سانحه سقوط بالگرد آیت الله رئیسی و درگذشت وی، کشور را در موقعیت حساس‌تری قرار داده است؛ چراکه باید انتخابات دوره چهاردهم ریاست جمهوری زودتر از موعد برگزار شود.

انتخابات زودهنگام
22خرداد اسامی نامزدهای انتخابات اعلام می‌شود و آن‌ها از 23 خرداد تا 6 تیر فرصت تبلیغات دارند. اما آنچه که باید موردنظر قرار دهیم این است که هر کدام از کاندیداهای انتخاباتی چه ایده‌ها و برنامه‌هایی را برای چهار سال آتی در نظر دارند. به واقع باید آنچه که به آن رای می دهیم، برنامه‌ها و ایده‌های نامزدها باشد نه اسامی آشنا و ناآشنای کاندیداهای انتخاباتی. برنامه‌هایی که توانایی حل مسائل پیچیده ایران را داشته باشند و ارتقای کشور در سطح منطقه و نظام بین الملل را رقم زنند.

بنابراین باید دید که نامزدهای این دوره از انتخابات چه ایده‌ها و برنامه‌هایی را برای چهار سال آینده ارائه می‌دهند. این برنامه‌ها می‌تواند در حوزه‌های مختلفی از جمله سیاست داخلی، سیاست خارجی، اجتماعی، اقتصادی، فرهنگی، ارتباطاتی، آموزشی، امنیتی-دفاعی و محیط زیست باشد.

حوزه‌های ارجح در چهار سال آتی
طبیعتا هرکدام از حوزه‌هایی که پیش‌تر ذکر شد، اهمیت خاص خود را دارند؛ اما به دلیل موقعیت زمانی خاصی که در آن قرار داریم و مسائل پیچیده‌ای که با آن درگیر می‌باشیم، می‌توان برخی از حوزه‌ها را در بازه کوتاه‌مدت ارجح دانست. همچنان که در شعارهای سال که توسط رهبر معظم انقلاب اعلام می‌شود، حوزه اقتصاد بر دیگر حوزه‌ها ارجح دانسته شده است. مهم‌ترین حوزه‌هایی را که رئیس جمهور آینده ایران باید مدنظر قرار دهد سیاست خارجی، اقتصاد، محیط زیست و آموزش است.

سیاست خارجی: کشور ما به دلیل موقعیت ژئواستراتژیک خود و دوران گذار نظام بین الملل فرصت‌های زیادی را در آینده خواهد داشت. نامزدهای انتخاباتی باید اید‌ه‌ و رویکرد خود در سیاست خارجی و رابطه‌ و نگاه خود نسبت به دیگر کشورها را مشخص کنند. خصوصا باید نگاه خود نسبت به کشور‌هایی از جمله ایالات متحده، چین، روسیه و قدرت‌های نوظهوری مانند اتحادیه اروپا، هند، برزیل، ژاپن و... را مشخص کنند و نوع رابطه‌ای که قرار است با آن ها داشته باشند را بیان کنند. همچنین باید برنامه‌ای را که برای ارتباط با کشورهای همسایه و همچنین دیگر کشورهای خاورمیانه مدنظر دارند را ارائه دهند. برنامه‌هایی که باید بیشترین حد از منافع ملی و امنیت ملی را تامین کنند. همچنین باید نقش گروه‌های مقاومت را در سیاست منطقه‌ای خود مشخص کنند. خصوصا که به دلیل جنگ غزه و اسرائیل این گروه‌ها از اهمیت بیشتری نسبت به گذشته برخوردار گشته‌اند و نقش مهمی را در منطقه خاورمیانه ایفا می‌کنند.

 اقتصاد: با توجه به مشکلات اقتصادی و نارضایتی‌های اجتماعی برآمده از آن، نامزدهای انتخاباتی باید برنامه خود در این زمینه را به طور دقیق و مشخص ارائه دهند. همچنین باید رویکرد و دیدگاه خود نسبت به اقتصاد را مشخص کنند. درست است که اقتصاد کشور ما به دلیل تحریم‌ها و رابطه با دیگر کشورها با سیاست خارجی پیوند عمیقی خورده اما دولت آینده باید بتواند با توجه به شعار سال یعنی «جهش تولید با مشارکت مردم»، چرخ تولید را بیش از پیش حرکت دهد و تورمی که بیشترین صدمه را به طبقات پایین وارد می‌کند، مهار کند. همچنین نامزدهای انتخاباتی باید برنامه‌های خود را در خصوص زیر مجموعه‌های این حوزه مانند بانک، مسکن، صنعت، تجارت، کشاورزی و... ارائه دهند تا بتوان به وسیله این برنامه‌ها سیاست‌های اقتصادی مدنظر آنان را مورد بررسی قرار داد. نکته حائز اهمیت آن است که وعده‌هایی که در قالب این برنامه‌ها داده می‌شود باید دارای «زمانمندی مشخص»، «کمی » و «قابل سنجش» باشد تا بتوان دولت آینده را با وعده‌هایی که داده، مورد سنجش قرار داد.

محیط زیست: کشور ما به دلیل سیاست‌های غلطی که در دوره‌های پیشین اجرا شده است با مشکلات زیست‌محیطی متعددی دست و پنجه نرم می‌کند. به عنوان مثال گزارش‌های متعددی از فرونشست‌های زمین اعلام شده است. همچنین در سال‌های گذشته دعواهای زیادی بین استان‌ها بر سر مسئله آب به وجود آمد و این مسئله اکنون یکی از مهم‌ترین مسائل کشور می‌باشد. همچنان که استان سیستان و بلوچستان در این زمینه با مشکلات فراوانی روبه‌روست.

مسائل زیست‌ محیطی، بقا و آینده کشور را در خطر قرار می‌دهند و برای نسل‌های آتی موقعیت‌های خطرناکی را رقم خواهند زد.
بنابراین نامزدهای انتخاباتی باید برنامه‌های خود را در این حوزه به طور دقیق و تا حد امکان قابل سنجش ارائه دهند. حوزه‌ای که می‌تواند امکان بقای کشور در آینده را مورد تهدید قرار می‌دهد.

 آموزش: این حوزه یکی از مهم‌ترین حوزه‌هایی است که باید به آن توجه شود. همچنان که رهبر انقلاب در این زمینه بیان کرده‌اند: «نقش بی‌نظیر تعلیم و تربیت عمومی در پیشرفت کشور، در سعادت کشور یک مسئله‌ی فوق‌العاده مهمی است. به نظر ما این جزو واضحات است، جزو بدیهیات است -اگرچه بعضی متأسفانه این امر بدیهی را درست درک نمی‌کنند- که آموزش و پرورش و تعلیم و تربیت عمومی، زیرساخت اصلیِ سعادت یک ملت و پیشرفت یک کشور و در جمهوری اسلامی، حرکت به سمت آرمانها است.»

رویه‌ها و سیستم‌های آموزشی موجود نارسایی و ضعف‌های فراوانی دارند. سیستم‌های آموزشی موجود که باید نسل‌های آینده را تربیت کنند و متخصصین کارآمد در عرصه‌های مختلف را پرورش دهند، بیش از هر چیز استعدادها را نابود ‌می‌کنند. همچنین مسئله مهاجرت نخبگان، یکی از مهم‌ترین مسائلی است که دولت آینده با آن سروکار خواهد داشت. بنابراین نامزدهای انتخاباتی باید در این حوزه، راهکارها و برنامه‌هایی که می‌تواند راهگشای مسائل این زمینه باشد را ارائه دهند.

برنامه‌ها و ایده‌هایی که نامزدهای انتخاباتی ارائه می‌دهند، می‌توانند شاخص‌های مناسبی برای سنجش کاندیدای اصلح باشند. کاندیدایی که نه به دلیل وابستگی‌های جناحی و اسم و رسم سیاسی، بلکه باید به دلیل شایستگی و توانایی خود، توسط مردم انتخاب شود.

رای ما، دولت تعیین می‌کند

علی‌رغم اینکه در انتخابات، تنها از کاندیداها نام برده می‌شود اما واقعیت آن است که در کنار هر نامزد انتخاباتی، مشاوران و افرادی قرار دارند که در دولت کاندیدای برنده‌ی خود نقش‌های مهمی را ایفا خواهند کرد. افرادی که برای رای آوردن کاندیدای خود تلاش می‌کنند و در صورت رای آوردن وی، باید برنامه‌ها و وعده‌های رئیس‌جمهور را تحقق ببخشند.

در واقع رای ملت، فقط رئیس‌جمهور را مشخص نمی‌کند؛ بلکه دولت آینده را مشخص خواهد کرد. بنابراین نامزدهای انتخاباتی باید مشاورین خود در حوزه‌های مختلف و افراد موردنظر برای کابینه خود را اعلام کنند تا مردم بتوانند با تحقیق درباره این افراد، از توانایی نامزد ریاست‌جمهوری در تحقق وعده‌های داده شده، اطمینان حاصل کنند. وعده‌ها و برنامه‌هایی که بدون تحقق، ارزشی نخواهند داشت و صرفا در حد حرف خواهند ماند. حرف‌هایی که تا کنون، هیچ دردی از جامعه و کشور را دوا نکرده‌اند.