به گزارش همشهری آنلاین، «امیر دیپلماسی ایران» لقبی است که به وزیر شهید امورخارجه ایران یعنی دکتر حسین امیرعبداللهیان داده‌اند. شخصیتی که از دل دستگاه سیاست‌خارجه ایران رشد کرد و با پشت سر گذاشتن مراحل مختلف، در دولت سیزدهم به سکّان‌داری شهید جمهور، سیدابراهیم رئیسی سه سال امور سیاست‌خارجه کشور در وزارت امور خارجه ایران را به دست گرفت. برای بررسی بهتر نقش او سیدهادی سیدافقهی، کارشناس مسائل منطقه گفت‌وگویی داشتیم که در ادامه می‌خوانید.

روحیاتی مشترک بین دو شهید

سیدافقهی در ابتدا گفت: روحیات و رویکرد شهید امیرعبداللهیان بسیار شبیه به روحیات شهید سلیمانی بوده و در زمان حیات این دو ما شاهد آن بودیم که همسویی و همراهی بین‌شان تا حد زیادی برقرار است. گرچه این دو در دو حوزه مختلف مشغول به فعالیت و کار بودند؛ اما شهید امیرعبداللهیان به خوبی دریافته بودند که هرچه رویکردشان به «میدانی» که حاج قاسم و همکاران او در طرح‌ریزی کردند نزدیک باشد هم منافع انقلاب اسلامی تأمین خواهد شد هم منافع محور مقاومت.

شکافی میدان و دیپلماسی

وی افزود: در دوره‌های قبل از شهید امیرعبداللهیان با با یک شکاف جدی نسبت به شرق‌گرایی مواجه بودیم و توجه بیشتر دولت‌مردان به سمت کشورهای مغرب‌زمین است، بماند که بعضاً جملات قصاری از آنان صادر شد مبنی بر اینکه باید با کدخدا بست و دم آن را دید. اما شهید امیرعبداللهیان چنین رویکردی نداشت و معتقد بود میدان و دیپلماسی ما باید همسو و در وضعیت توازن قرار بگیرد. اینکه ما در دیپلماسی امتیاز می‌دادیم و غرب حق ما را نمی‌داد موجب می‌شد تا در دستگاه دیپلماسی ما و حتی در میدان نیز یک رنجشی به وجود بیاید.

این تحلیلگر مسائل منطقه ادامه داد: ما بارها با آمریکا کنار آمدیم اما آن‌ها با ما یک بار هم کنار نیامدند. جیمی‌کارتر در زمان انقلاب اشاره کرده بود که انقلاب اسلامی باید در نطفه خفه شود! آنان اصلا همسویی و نظر مثبتی نسبت به انقلاب نداشتند و برای همین هم سفارت آمریکا تبدیل به لانه جاسوسی شد.

آشتی میدان و عرصه سیاست‌خارجه

سیدافقهی تصریح کرد: در آن دوره شکست ما به گمان آقای ظریف نه بی‌عرضگی خودشان؛ بلکه تندروی‌های میدان و مقاومت بود و به جای آن که بگویند ما در میدان صاحب موفقیت شدیم اظهار می‌کردند میدان مانع تبلور و ثمربخشی موفقیت‌های دیپلماسی ما شده است! این درحالی بود که شهید امیرعبداللهیان معتقد بود که هرچی میدان قوی‌تر باشد به نفع عرصه دیپلماسی ما بوده و در پای میز مذاکره به نفع ما است. این موضوعی بود که حتی شهید رئیسی هم به آن تأکید داشتند و ما شاهد بودیم که در دوره سه ساله دولت سیزدهم فاصله میدان و دیپلماسی تقریبا به صفر رسیده بود.