31 اردیبهشت روز «اهدای عضو، اهدای زندگی» است. موضوعی که می تواند به معنای واقعی جان بسیاری از بیماران و چشم انتظاران زندگی را نجات دهد.
براساس آمارهای رسمی موجود سالانه 16هزار نفر براثر مرگ و میر ناشی از تصادفات جاده ای جان خود را از دست
می دهند(آمارهای غیررسمی بیش از20 هزارنفر می باشد). همچنین سالانه ۵ تا ۸ هزار مرگ مغزی در کشورمان رخ می دهد.
از مجموع این مرگ و میرها تعداد قابل اهدا 2500 تا 4000 مورد  می باشد که نهایتاً هزار مورد از آنها به اهدای عضو قطعی می انجامد.
به عبارتی تنها درمورد مرگ و میرهایی که ما در حوزه تصادفات رانندگی و مرگ مغزی در کشور داریم، نهایتاً 4هزار مورد آن شرایط اهدا را دارا می باشند و از این میزان نیز تنها هزار نفرآن به اهدای عضو قطعی ختم می شود.
این اعداد و ارقام فارغ از مرگ ومیرهای طبیعی است که با محاسبه "ساعت طلایی" فوت (4 ساعت اولیه فوت) می تواند میزان اهدای عضو را به شکلی فزاینده افزایش دهد. البته امروز در آرامستان های بزرگ همچون بهشت زهرای تهران تیمی پزشکی مستقر هستند و ضمن مذاکره با خانواده متوفی درمورد امکان استفاده از اعضای بدن فرد فوت شده جهت نجات و یا درمان بیماران در صف انتظار دریافت اهدای عضو شرح می دهند که اقدامی قابل تقدیر است.
اما مسئله باید بسیار فراتر از چنین اقداماتی و با برنامه ریزی کلان آموزشی و فرهنگی پیگیری شود. البته بنابرآمارهای موجود روند گرایش و پذیرش جامعه درمورد فرهنگ اهدای عضو در کشورمان نموداری صعودی دارد اما این آمار در برابر میزان مرگ و میرهای روزانه و مرگ و میرهایی که مستعد اهدای عضو هستند بسیار ناچیز است.
ضمن اینکه طی دهه های اخیر مراجع دینی نیز بر اهمیت و ارزش معنوی اهدای عضو تاکید داشته اند و نجات جان یک انسان را مورد تاکید و تایید قرار داده اند، می توان با تمرکز بیشتر بر آموزش های فرهنگی از این پتانسیل استفاده کرد و در مناسبت های مختلف ملی و مذهبی که مشارکت مردم درآنها بالاست این موضوع را عرضه کرد. قطعاً اگر برنامه ریزی مناسبی در این حوزه صورت گیرد، به لحاظ فرهنگی نگرشی سازنده در جامعه حاکم می شود که ضمن نجات جان بسیاری از بیماران، موجب ارتقای رشد فکری و بینش اجتماعی جامعه خواهد شد.
عرصه فرهنگ همچون دریایی بیکران است که انواع و اقسام فرصت ها و امتیازها و ارزش ها و پتانسیل های فراوان در آن نهفته است که اهلش را می طلبد تا این گوهرها را از آن استخراج کنند. متأسفانه برداشت ما از این دریای بیکران گشتن در مناطق کم عمق و پرداختن به اموری سطحی است که دستاوردی برای کشور به همراه ندارد.
با تمام این اوصاف باز امیدواریم تا مراکز درمانی و فرهنگی که در حوزه اهدای عضو، اهدای زندگی فعالیت می کنند با بهره گیری از توان فضای مجازی و شبکه های اجتماعی دست از آموزش و تبلیغ بر ندارند تا جامعه برای یک حرکت اجتماعی سازنده و معنوی خود را آموزش دهد و به بینش اجتماعی برسد.