به گزارش «راهبرد معاصر»؛ می گویند طوس را آفریدند تا سرزمینی باشد برای عاشقی، قطعه ای از بهشت در دل زمین که دست رد به سینه هیچ حاجتمند، دردمند، زائر و مسافری نمی‌زند، زیرا صاحب این خانه امام مهربانی ها است؛ مردی از خاندان عصمت و طهارت، همان امام رئوفی که آهو را ضمانت کرد، نور را به سرزمین خراسان ارزانی داشت و حالا صدها سال است خورشید در خراسان آسان طلوع می‌کند که قبله گاه عاشقان و دلدادگان اهل البیت(ع) است.

 ۱۱ ذی القعده روز ولادت سلطان خراسان است؛ روزی که می‌شود صدای بال فرشتگانی که برای پابوسی و تبریک به محضر حضرت رضا (ع) آمده اند را بشنوی؛ امشب آسمان خراسان ستاره باران است، مشهدالرضا در پوست خود نمی‌گنجد و ایران زمین به خود می بالد، زیرا فرشتگان از شرق و غرب عالم به پابوس آمده اند تا به مناسبت میلاد مبارک هشتمین اختر تابناک امامت و ولایت جشن و سرور به پا کنند.

امام صادق(ع) پیش از ولادت، امام هشتم را عالم آل محمد نامیدند، زیرا به خوبی می دانستند حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) قرار است فریادرس دردمندان و غریب الغربا در سرزمین خورشید باشد

نقاره های عاشقی

صدای نقاره های عاشقی گلدسته های بارگاه منور را می‌لرزاند و نوید حضور معصومی را می دهد که وجود مبارکشان برکتی برای خراسانی ها و افتخاری برای مردم ایران زمین است.

آقای مهربانی که وقتی در شهر پیامبر دیده به جهان گشود افق مدینه نورباران شد و آسمان و زمین هلهله به پا کردند، همان امامی که وقتی از مدینه قدم در راه خراسان گذاشتند، زمین پشت قدومشان می‌گریست، زیرا آخرین باری بود قدوم مبارک را بر بالین خود داشت. این حضور مبارک از مدت‌ها قبل و حتی پیش از ولادتشان به اهل خراسان نوید داده شده بود.

فریادرس اهل زمین

امام رضا(ع) را فریادرس اهل زمین خوانده اند و امام صادق(ع) پیش از ولادت، امام هشتم را عالم آل محمد نامیدند، زیرا به خوبی می دانستند حضرت علی ابن موسی الرضا (ع) قرار است فریادرس دردمندان و غریب الغربا در سرزمین خورشید باشد و طوس قبله گاه و زیارتگاهی می‌شود که شیعیانش از سراسر دنیا به زیارت و پابوسیشان می‌شتابند؛ زیارتگاهی برای عاشقان امامت و ولایت چرا که مشهدالرضا قطعه ای از بهشت و عالم ترین مردمان زمین و مردی از تبار محمد(ص) را دربر گرفته است.

حضرت علی ابن موسی رضا (ع)، امام هشتم شیعیان است که بعد از پدر بزرگوارشان امام موسی کاظم (ع) که در سال ۱۸۳ هجری قمری به دست هارون عباسی به شهادت رسید، در سن ۳۵ سالگی امام شیعیان شدند و مادر بزرگوارشان نجمه خاتون نام داشت.

مدت امامت حضرت امام رضا(ع) نزدیک به ۲۰ سال طول کشید که 10 سال نخست، هم‌زمان با خلافت هارون الرشید، پنج سال بعد از آن مقارن با حکومت امین و پنج سال آخر امامت ایشان مصادف با خلافت مأمون بود. پس از گذشت ۱۷ سال از دوران امامت، ایشان مجبور شدند با نقشه و حیله مأمون عباسی راهی خراسان شوند، به اجبار ولایتعهدی مأمون را نیز پذیرفتند و سه سال آخر امامت خود را زیر نظر مأمون در خراسان سپری کردند.

امام هشتم(ع) را انیس النفوس(همدم جان‌ها) می نامند، زیرا وقتی با وی صحبت میکنی، با جان و دل به تو گوش می‌کند و راحت با او اُنس و اُلفت می گیری

غریب الغربای طوس

مأمون عباسی با خوراندن سم به امام رضا (ع) سبب مسمومیت و سپس شهادت ایشان شد، حضرت را در طوس به خاک سپردند و حالا این مرقد مطهر و گنبد طلایی زیبایش هر حاجتمند و زائری را به خود می خواند تا از خوان پر نعمت و پر برکت امام مهربان متنعّم شوند و امام این مهربانی را از هیچکس دریغ نمی‌کند. غریب الغربای طوس حالا آشناترین آشنایان برای شیعیان، عاشقان و دوستداران آن حضرت است. 

امام هشتم(ع) را انیس النفوس(همدم جان‌ها) می نامند، زیرا وقتی با وی صحبت میکنی، با جان و دل به تو گوش می‌کند و راحت با او اُنس و اُلفت می گیری. ایشان را شمس الشموس می‌نامند، زیرا ذات مقدس امام، خورشیدی است که با روشنایی خود برای مردم هادی و راهنما به سوی کمالات و فضائل انسانی به همراه دارد.

سلام عاشقانه برای امام رئوف

شاید برای همین است وقتی چشمت از چهار گوشه حرم به گنبد طلا می افتد، دست بر سینه می‌گذاری و با ادب و احترام به سوی گنبد عاشقی سلام می رسانی و می‌گویی «السلام علیک یا غریب الغربا، السلام علیک یا سلطان خراسان یا انیس النفوس یا شمس الشموس» و همانجا پایبند آقای مهربانی ها می شوی و اشکت از گوشه چشم بر روی گونه می لغزد و دل بیتاب و بی قرارت آرام می گردد. 

آقا کم نمی‌گذارد و از پنجره فولاد تا سقاخانه و گوهرشاد و از تک تک کوچه پس کوچه های امام رضا (ع)، نواب و طبرسی هوای همه مهمانانش را دارد تا مبادا زائری برود، اما کوله بار دلتنگی هایش را بر زمین نگذارد.

شب میلاد آقای مهربان بار دیگر نقاره ها می نوازند تا شادی و سرور اهل زمین با هلهله و شادی اهل آسمان درهم آمیزد و چشم فلک به شادی این میلاد منور گردد.