به گزارش ایلنا، خداحافظی اشکان دژاگه از فوتبال، تلنگری بود بر اینکه فوتبال ایران در حال از دست دادن ستاره‌های یک نسل است و باید به فکر جانشینی برای آنها باشد. دژاگه البته چند سالی است که عضو تیم ملی نیست و در خط میانی بازیکنان دیگری دعوت شده و بازی می‌کنند اما نگاهی به ترکیب تیم ملی نشان می‌دهد بازیکنی مثل اشکان در تیم ملی نیست و قابلیت‌های او دیگر در تیم ملی تکرار نشد. دژاگه ستاره‌ای بود که در فوتبال آلمان رشد کرد و به فوتبال ایران هدیه داده شد، هدیه‌ای ارزشمند و کارآمد. او توانایی‌های تکنیکی و تاکتیکی بالایی داشت اما بازیکنان مشابه او در فوتبال ایران پرورش داده نشده‌اند. البته معنی‌اش این نیست که مثل اشکان وجود ندارد اما «پرورش» داده نشده‌اند و هر استعدادی در فوتبال ایران باید خوش شانس باشد که مورد توجه قرار گیرد و به سطح اول فوتبال راه یابد و در واقع رشد آنها بر حسب استعداد ذاتی و خوش‌شانسی است. نگاهی به میانگین سنی تیم ملی ایران که در جام ملت‌های آسیا نیز نقدبرانگیز شده بود، نشان می‌دهد که نسل فعلی تیم ملی باید به فکر خداحافظی باشند، اما در کنار آن، نگرانی از این است که چه کسانی باید جایگزین آنها شوند. طارمی 31 ساله، جهانبخش 30 ساله، پورعلی‌گنجی 32 ساله، کنعانی‌زادگان 30 ساله، شجاع خلیل‌زاده 35 ساله، حاج صفی 34 ساله، میلاد محمدی

30 ساله، رامین رضاییان 34 ساله و... نمونه‌هایی از بازیکنانی هستند که جایگزین مشخص و شناخته شده‌ای برای آنها وجود ندارد.

ستاره‌هایی که قرار بود نسل طلایی فوتبال ایران باشند اما جامی به دست نیاوردند حالا کنار می‌روند و به نظر می‌رسد که نسل جدیدی هم در راه نیست. محمدامین حزباوی تنها بازیکن شناخته شده و امیدوارکننده از نسل زیر 23 سال فوتبال ایران است. به نظر می‌رسد هیچ برنامه و تلاش هدفمندی نیز برای ساختن نسل جدید فوتبال وجود ندارد. اشکان دژاگه، مسعود شجاعی، قوچان‌نژاد و در ادامه طارمی، جهانبخش و... می‌روند و فوتبال ایران ظاهراً فقیرتر می‌شود و امید به کسب افتخار و جام نیز کمرنگ و کمرنگ‌تر. امیدی که البته با همان نسل پرستاره نیز به تحقق نرسید.