آقای نچیروان بارزانی، رئیس اقلیم کردستان عراق، پس از سفر به ایران و در بازگشت به اقلیم، با اعلام رضایت از این سفر و دیدار و گفتگو با مقامات عالی‌رتبه جمهوری اسلامی ایران، اظهار کرده است: «گروه‌هایی که بخواهند روابط اقلیم و همسایگان را مختل کنند، جایی در اقلیم نخواهند داشت.» وی در این کنفرانس خبری، بر خلع سلاح و برچیدن گروه‌های تجزیه‌طلب تأکید کرده و هشدار داده، گروه‌هایی که از قانون سرپیچی کنند و بخواهند روابط اقلیم و همسایگان را مختل کنند، جایی در اقلیم نداشته و باید خاک عراق را ترک کنند یا تن به قوانین اقلیم، دولت عراق و درخواست‌های سازمان ملل بدهند. 
این نوع ادبیات و اعلام مواضع آشکار و صریح نسبت به گروهک‌های تجزیه‌طلب مستقر در اقلیم، گویای تغییر رویکرد در دولت اقلیم کردستان است که پیش از این چالش‌هایی را در مناسبات و روابط خود با جمهوری اسلامی تجربه کرده بود. 
چالش‌هایی، چون دریافت چندباره هشدار نسبت به فعالیت گروهک‌های تجزیه‌طلب در اقلیم با ماهیت تروریستی و اقدامات ضدامنیتی علیه جمهوری اسلامی و همچنین تحرک و حضور این گروهک‌ها در اغتشاشات سال ۱۴۰۱ به بهانه مرگ مهسا امینی و آنچه جنبش زن، زندگی، آزادی خوانده می‌شد. 
همچنین در سالیان گذشته سرویس‌های جاسوسی برخی کشور‌های منطقه‌ای و فرامنطقه‌ای برای حمایت و مدیریت این گروهک‌ها علیه جمهوری اسلامی ایران در اقلیم نفوذ داشته و به دنبال سازماندهی و واداشتن آن‌ها به اقدامات تروریستی بوده‌اند و برخی اقدامات خصمانه خود را به شکل نیابتی با استفاده از همین گروهک‌ها به اجرا می‌گذاشتند. 
از این‌رو، جمهوری اسلامی ایران با اطلاع از این نفوذ و روابط تشکیلاتی بین سرویس‌های جاسوسی از قبیل موساد و گروهک‌های تجزیه‌طلب، به ویژه نقش محوری سرویس رژیم‌صهیونیستی و حضور عناصر این سرویس که چند عملیات تروریستی را طراحی و هدایت کرده بودند و ادامه فعالیت‌های براندازانه و تروریستی گروهک‌ها، اقدام به حمله علیه مقر‌هایی در اقلیم کردستان عراق کرد. 
در همین حال، تهران مسیر‌های دیپلماسی و رایزنی با مقامات عراقی را نیز دنبال کرد، ولی نتایج چندانی نگرفته بود. 
در این میان هم دشمنان بیرونی و هم معاندان داخلی ایران، جنگ روانی حساب‌شده‌ای را کوک و این‌گونه القا می‌کردند که حمله به برخی مقر‌ها در اقلیم کردستان و اجتناب از حمله به کشور‌هایی که سرویس فعال در اقلیم دارند، ناشی از ضعف و محافظه‌کاری جمهوری اسلامی است و حتی حمله به مقر گروهک‌های ضد انقلاب هم برای کنترل اغتشاشات به شیوه غیرمستقیم انجام می‌شود. چنین تلقی اشتباهی حتی در ذهن آن دسته کشور‌ها هم وجود داشت. 
اما اشتباه محاسباتی برآمده از این تلقی و مفروض غلط که رژیم صهیونیستی براساس آن به کنسولگری ایران در دمشق حمله نظامی کرد، موجب شد شرایط تلافی‌جویی و حمله مستقیم به اراضی اشغالی فراهم و با وجود اینکه رژیم اشغالگر به بالاترین سطح فناوری نظام دنیا دسترسی داشته و از سلاح هسته‌ای برخوردار است و حمایت سه قدرت اتمی را نیز پشت سر خود دارد، این رژیم مورد حمله مستقیم موشکی ایران قرار گیرد. 
حمله‌ای که نه تنها قدرت بازدارندگی ایران را به صهیونیست‌ها، بلکه به تمام جهانیان به اثبات رساند و صبر راهبردی ایران را نه برآمده از ضعف، بلکه متکی به عقلانیت و قدرت قاطع معرفی کند. 
این حمله پیروزمندانه و متهورانه که قدرت ایران را به اثبات رساند، موجب تحول در نظم و مناسبات منطقه‌ای شده و جایگاه جمهوری اسلامی را برای ممانعت از هرگونه مداخله و اقدام مغایر با منافع و امنیت ملی خود به دیگران معرفی کرده است. 
البته در ارتباط با دولت اقلیم کردستان موارد دیگری هم در تنظیم روابط و مناسبات با ایران وجود دارد که مهم‌ترین آن‌ها عبارت‌اند از: 
۱- اشتراکات هویتی و فرهنگی کرد‌ها با ایرانی‌ها که هم قومیت و هم‌زبان را شامل می‌شود و واجد میراث‌ها و علایق مشابه و مشترک می‌باشند که بسیار عمیق‌تر و ماندگارتر از برخی امواج و حوادث گذراست. 
۲- تعاملات اجتماعی عمیق و حضور چندباره مهاجرین کرد عراقی در ایران، قبل و بعد از انقلاب که با تکریم و اقبال همراه بوده و روحیه برادری و محبت را بین ایرانیان و اکراد تقویت و این همبستگی روحی و عاطفی را در وجدان و حافظه تاریخی آنان جا داده است. 
۳- کمک بی‌چشمداشت برای حفظ امنیت و موجودیت کرد‌های عراقی که نمونه برجسته آن حضور شهید سلیمانی و نیرو‌های ویژه همراه او در شرایط بحرانی حمله تروریست‌های تکفیری به اقلیم در دوران جولان داعش در عراق، هرگز از حافظه تاریخی ساکنان اقلیم پاک نخواهد شد. 
بسیاری از ساکنان فعلی اقلیم و حتی مسئولان آن از جمله خود آقای نچیروان نه تنها تجربه سکونت در ایران و تحصیل و فعالیت را دارند، بلکه برخی در شهر‌های ایران متولد شده و در ایران ازدواج کرده‌اند که خود نزدیکی اشتراک هویتی و فرهنگی آنان با ایرانیان را عمیق‌تر و شدیدتر کرده است. این ادعا که اکراد ساکن در اقلیم کردستان عراق، بیشترین قرابت و نزدیکی را با ایرانیان دارند، کاملاً منطقی و قابل پذیرش بین هر دو طرف بوده و هیچ‌گاه امواج سیاسی و حوادث ساختگی نمی‌تواند بر آن سایه بیندازد.