گروه استان‌های دفاع‌پرس - «سید حسین ناصری شکیب» پیشکسوت دفاع مقدس؛ بیست و پنجم اردیبهشت‌ماه در تقویم رسمی خورشیدی ایران به روز بزرگداشت حکیم ابوالقاسم فردوسی و پاسداشت زبان فارسی نامگذاری شده است. 

فارسی یا پارسی یکی از زبان‌های ایرانی است که در کشورهای ایران، افغانستان، تاجیکستان، ازبکستان، پاکستان، عراق، ترکمنستان و آذربایجان به آن سخن می‌گویند و زبان ملی ایران، تاجیکستان و افغانستان به‌شمار می‌رود.

از آنجا که زبان، شناسنامه و کیستی (هویت) یک ملت است، همواره باید تلاش کنیم این دارایی معنوی را از آلایش غیرضروری به واژگان بیگانه دور داشته و با آفرینش و برابرسازی واژه‌های نو و بایسته، زبانی پویا و پاسخگو برای نیازهای روز داشته باشیم.

زبان فارسی، زبان دوم جهان اسلام و زبان اول جهان تشیع است،  امروز آن اندازه که در جهان، ایران را به فردوسی فرزانه، ناصر خسرو جهانگرد، خیام ریاضی‌دان و شاعر، مولانای عارف و فیلسوف، سعدی شیرین سخن و حافظ شاعر و جامعه‌شناس و ... می‌شناسند به کدام عامل دیگر می‌شناسند؟

پاسداشت زبان فارسی بایستگی (وظیفه) همه مردم ایران است ولی خراسان و مشهد در این رهگذر جایگاه ویژه دارند چراکه از گذشته دور «فارسی خراسان» زبان زرسنج (معیار) دیگر نقاط کشور بوده است و حکیم ابوالقاسم فردوسی و شاهنامه جهان آشنا و مانای او براستی که خط‌کش جداکننده سره از ناسره نوشته‌های (متون) فارسی است.

در سال ۱۳۹۵ لایحه تشکیل سازمان «ایتا» یا سازمان فرهنگی هنری سه کشور فارسی زبان ایران، تاجیکستان و افغانستان از تصویب مجلس شورای اسلامی گذشت و قرار بود بر اساس دستور مقام معظم رهبری مبنی بر تقویت زبان فارسی و اینکه «علم باید به گونه‌ای پیش رود تا زبان فارسی زبان مرجعی باشد تا دیگران از این زبان استفاده کنند.»  مشهد به علت دربرداشتن مجموعه فرهنگی، تاریخی و زبانی آرامگاه حکیم طوس به اضافه وجود مقابر و بقعه‌های ناموران تاریخی دیگری در این منطقه مانند امام محمد غزالی، خواجه نظام‌الملک طوسی و... کانون و مرکز این سازمان قرار گیرد. ولی شوربختانه با گذشت چند سال هنوز گامی برای عملی شدن این مهم برداشته نشده است و مکان سازمان در سه راه ادبیات مشهد همچنان نیمه تعطیل است!!

آیا در مشهد با این گستردگی و جمعیت و ظرفیت و امکانات، زمینه راه‌اندازی و فعالیت فرهنگی هنری سازمان «ایتا» وجود ندارد!؟ یا قرار است به سرنوشت شهر تاریخی توس دچار شود که با گذشت نزدیک به ۳۰ سال از دستور مقام معظم رهبری برای احیای منطقه توس، هنوز در پرده ابهام است!؟

ما که مدعی تمدن‌سازی در جمهوری اسلامی هستیم چه اندازه به اهمیت زبان و ادبیات و میراث مکتوب‌مان در این زمینه آگاهی داریم!؟ و کدام موضوع به اندازه زبان فارسی می‌تواند ما را به این هدف برساند اگر واقعاً در ادعای‌مان راست می‌گوییم و درک درستی از آن داریم.

انتهای پیام/