به گزارش «خبرنامه دانشجویان ایران»؛ یادداشت از محمد ایمانی */// روزنامه زنجیره ای هم میهن (وابسته به غلامحسین کرباسچی)، درباره ترکیب منتخبان جدید مجلس نوشته: "۱ - حامیان دولت (شریان، پایداری، مصاف و امناء): ۹۸ نفر. ۲ - حامیان قالیباف فهرست شانا: ۷۴ نفر. ۳ - اصلاح‌طلب و اعتدال‌گرا: ۶۳ نفر. ۴-مستقلین ..."

دیگرانی هم سعی کرده اند به طناب کشی شب انتخاباتی دامن بزنند. هدف این شیطنت، ممانعت از همدلی منتخبان در یک فراکسیون همدل و هماهنگ است. در این باره دو سند را مرور کنید:

۱) کرباسچی، آذر ۱۳۹۴ در گفت و گو با روزنامه شرق: "ما بعد از پیروزی در انتخابات ۹۲، روش نامعقولی به کار نگرفتیم. دولت روحانی از طرف مقابل یارگیری کرده، مثلا در سیاست خارجی و برجام. در مجموع بازی طرفداران دولت به واسطه همین سربازگیری از جبهه مقابل بوده است".

۲) عباس عبدی (همکار کرباسچی در هم میهن/ محکوم پرونده فروش اطلاعات به بیگانگان) شهریور ۱۳۹۵ در نشریه "صدا" نوشت: «مهم‌‌ترین عاملی که در شرایط کنونی به‌عنوان پیشران برنامه ما عمل خواهد کرد، جلوگیری از وحدت میان اصولگرایان است. این هدف در ۵ سال گذشته به نحو مطلوبی پیش ‌رفته. نهایی کردن شکاف میان جناح حاکم، بسیار مهم است. اصلاح‌طلبان باید نقش «قُوِه»ای را بازی کنند که این شکاف را به مرز جدایی کامل برساند».

رسانه های جبهه انقلاب، نباید به فضا سازی معارضان ضریب بدهند. به مغالطه هم میهن عنایت کنید: اولا پایداری و شانا در کنار هم بوده اند. ثانیا تعبیر "حامیان دولت" و گذاشتن آن مقابل حامیان قالیباف، تعبیر نفاق افکنانه ای است و حال آن که قالیباف نوعا از دولت پشتیبانی کرده است.

ثالثا بر اساس تجارب گذشته، بخش قابل توجهی از منتخبان، به جریان حامی انتخاباتی مقید نخواهد ماند و اصالت را بر سوگند نمایندگی و اقتضائات کلان جبهه انقلاب خواهند داد.

از قدرت های جهانی تا قبیله های بدوی، به تجربه آموخته اند از یک جایی به بعد، آتش بس اعلام کنند و از درگیری بکاهند؛ منتسبان به جبهه انقلاب که جای خود دارند و اهمیت کاهش مجادلات در حل مشکلات کشور را درک می کنند.

در کنار همدلی برای حل مشکلات کشور، باید سر فرصت بررسی کرد که دولت، مجلس، شانا، امنا و مصاف و ...، هر کدام جداگانه (و مجموعا) چقدر با عملکرد خود توانسته اند به انتخابات، معنا و اعتبار و کارکرد ببخشند، در حالی که دشمنان و پادوی آنها در مقابل، برنامه گسترده ای داشته اند. کاستی ها را باید جبران کرد.

ائتلاف های سیاسی و انتخاباتی باید توجه داشته باشند که معرفی خود از طریق تخطئه دیگری، هر چند که نرخ رایج رقابت ها شده، اما کارکرد محدودی دارد. بماند که بد اخلاقی به نام افشاگری، مردم را دلزده می کند.

سخنی با ائتلاف ها و منتخبان

در اینجا باید به یک ویژگی مهم در ارزیابی انقلابی بودن تشکل ها اشاره کرد و آن این که بعد از موفقیت و پیروزی (مثلا انتخاباتی) متواضع تر می شوند و همّ و غم خود را متوجه مسئولیت سنگینی که بار آن بر دوش شان افتاده می کنند، یا مبتلا به سرمستی و تفاخر و کُری خوانی می شوند؟

تفاوت این دو رفتار، تفاوت توقع خداوند از پیامبر (ص) و مومنان در "سوره نصر"، با تفاخر جاهلیت مآبانه مشرکانی است است که در "سوره تکاثر" مذمت شده اند. جبهه مومن در موفقیت ها، افتاده تر، متذکر تر و با گذشت تر می شود، و دیگران، کارشان به فخر فروشی های نازل و مبتذل می کشد.

امنایی ها و مصافی ها و حامیان آنها، احتمالا خرسند باشند که به عنوان تشکل های نوپا توانسته اند با تشکیلات قدیمی تر رقابتی موفق داشته باشند و این، برای شانایی ها و حامیان آنها ناخوشایند باشد. اما باید از این هیجان ها عبور کرد.

موضوع مهم تر که باید برای آن متعهدانه -فراتر کُری ائتلاف های انتخاباتی- تدبیر کرد، ضعف تشکیلات سیاسی پایدار و پویا و اجتماعی شده ای است که بتواند از طریق تعامل درست با دستگاه های حاکمیتی (هم افزایی/ مطالبه گری/ مشورت و نصیحت و نقد/ تدوین برنامه و مطالبه آن از منتخبان در مجلس و دولت)، همدلی و مشارکت بخش مهمی از مردم را، چه در انتخابات و چه فراتر و عمیق تر از آن برانگیزد.

در این باره، ائتلاف های موجود، غالبا از تراز های مطلوب، فاصله دارند و باید به روز رسانی شوند. این که انگیزاننده ائتلاف ها، صرفا رقابت منفی و فرسایش یکدیگر باشد، آورده ای برای مردم و نظام ندارد و معمولا موجب دلزدگی می شود.

تراز مشارکت عمومی مطلوب، تراز جمعیت های چند ده میلیونی در راهپیمایی ها، و اجتماعات بزرگ مذهبی و ملی مشابه است. اگر تشکل ها و منتخبان بر آمده از آن بتوانند کارکرد موفقی بر جا برگذارند -که لارمه اش عبور از حواشی، فرعیات و هیجان های فرصت سوز است- آنگاه بسیج گری و مشارکت انتخاباتی هم مانند مناسبت های اسلامی و ملی دیگر، گسترده تر می شود.

*فعال رسانه