سال گذشته ۲۵۹ نفر در جریان سوانح رانندگی تهران جانشان را از دست دادند که ۴۱ درصد از این قربانیان عابران‌پیاده بودند. فراوانی این آمار نشان می‌دهد رهگذران در جریان سوانح رانندگی از آسیب‌پذیری بالایی برخوردار هستند. بخشی از این سوانح به دلیل بی‌احتیاطی رانندگان و بخشی هم به دلیل بی‌احتیاطی رهگذران صورت می‌گیرد. راننده‌ای که هنگام رانندگی مشغول کار با گوشی همراهش است، متوجه رهگذری که در حال عبور از عرض خیابان است، نمی‌شود و بعد از برخورد با وی حادثه خونین رقم می‌خورد. این موضوع به شکل‌های متفاوت در مورد رهگذران هم صدق می‌کند. عابر‌پیاده که هنگام عبور از عرض خیابان سرش در گوشی است و توجه کافی به محیط پیرامونش ندارد، از همین‌رو در برخورد با خودرو‌های عبوری دچار حادثه می‌شود. 
بخشی از عابران‌پیاده، اما قربانی بی‌توجهی سازمان‌های شهری می‌شوند از جمله اینکه بخشی از پیاده‌رو و سواره‌رو خیابان‌ها توسط ساختمان‌های در حال ساخت، ساختمان‌های در حال ترمیم یا پارک‌های غیرمجاز خودرو‌ها اشغال می‌شود. وقتی پیاده‌رو و بخشی از خیابان این چنین اشغال شود، عبور برای هر رهگذری سخت می‌شود، از همین‌رو وقتی رهگذر در چنین وضعیتی قرار می‌گیرد، چاره‌ای ندارد جز اینکه از بخش سواره‌رو عبور کند و اگر در برخورد با خودرو‌های عبوری دچار سانحه شود، احتمالاً به دلیل استفاده از بخش سواره‌رو، مقصر هم شناخته شود، در حالی که او قربانی بی‌توجهی سازنده یا مالک خوروی متخلف شده‌است. بی‌توجهی به وضعیت ایجاد شده جان رهگذران را در معرض خطر جدی قرار داده‌است. در مورد تعرض ساختمان‌ها به محل عبور عابران، شهرداری‌ها از سهم تقصیربرخوردار هستند. آن‌ها باید سازنده‌های ساختمان‌ها را ملزم کنند سازوکار‌های لازم را برای عبور امن رهگذران تا هر زمان که فعالیت آن‌ها به سرانجام برسد، فراهم کنند. مسیر‌های ایجاد شده هم باید به گونه‌ای باشد که رهگذر هنگام عبور بیم سقوط مصالح از بلندی روی سرش را نداشته‌باشد که مجبور شود به جای عبور از دالان مرگی که کنار برخی از این سازه‌ها ایجاد شده ترجیحش این باشد خطر سانحه را به جان بخرد و از بخش سواره‌رو عبور کند. در چنین وضعیتی شهرداری‌ها به جای قرار گرفتن کنار مالکان پروژه‌ها باید کنار مردم قرار گیرند. 
در مورد خودرو‌هایی هم که به هر شیوه‌ای مسیر عبور رهگذران را مسدود می‌کنند وضعیت باید به همین شیوه باشد. درست است به دلیل فراوانی خودروها، پیدا کردن جای پارک در برخی نقاط تهران مثل پیدا کردن گنج شده‌است، اما در نبود جای پارک، عابران‌پیاده نباید تقاص بی‌توجهی قانون‌شکنان را بدهند. هر رهگذری که از کنار سازه‌های مورد اشاره عبور می‌کند، شهرداری را مقصر وضعیت ایجاد‌شده می‌داند. هر رهگذری هم که با دیدن خودرو‌هایی که به صورت غیرمجاز در مسیرش پارک شده پلیس را مقصر وضعیت ایجاد شده می‌داند. درست است که در پس این تخلف‌ها منافع بسیاری از جمله منافع مافیای خودرو تأمین می‌شود، اما در وضعیت موجود پلیس و شهرداری‌ها باید در برداشتن موانعی که در مسیر رهگذران قرار گرفته تلاش خود را به کار گیرند. متخلف هم در چنین وضعیتی فقط راننده خودرویی که خودروی سواری‌اش را در پیاده‌رو پارک می‌کند. تلقی می‌شود. او بیشتر از اینکه متخلف باشد، قربانی ساختار اشتباهی است که وضعیت موجود را ایجاد کرده‌است؛ وضعیتی که به گفته پلیس تهران هشت برابر ظرفیتش خودرو دارد. خب این چند برابر ظرفیت خودرو را باید در کجا پارک کرد؟ در نبود سازمان حمل و نقل مناسب، ترجیح شهروندان این است با خودرو‌های شخصی‌شان تردد کنند و خودروهایشان را در محل‌های پارک ممنوع حتی شده پیاده‌رو‌ها پارک کنند. پلیس هم توان این را ندارد همه خودرو‌هایی را که در محل پارک ممنوع پارک شده با جاروبرقی جارو کند، بنابراین در بهترین حالت خودرو را جریمه می‌کند. بنابراین پول کلانی بابت خرید خودرو و پولی هم بابت جریمه داده می‌شود تا منافع مافیای خودرو تأمین باشد، حالا به گفته مدیرعامل یکی از این شرکت‌های مافیای خودرو که فایل صوتی‌اش منتشر‌شده این خودرو آدم هم کشت، کشت. ممکن است یکی از این قربانیان همان رهگذری باشد که وقتی متوجه می‌شود خودرویی مسیر عبورش را در پیاده‌رو سد کرده قدم به بخش سواره‌رو می‌گذارد و در برخورد با یک خودروی عبوری جان می‌دهد.