ماه تاثیر مهمی روی اکوسیستم زمین دارد و نبود آن می‌تواند مشکلات زیادی را رقم بزند. اما اگر زمین دو ماه در مدار خود داشت، چه اتفاقی در انتظار انسان و سایر جانوران بود؟

چند سال پیش این ایده در چین مطرح شد که می‌توان یک ماه مصنوعی را در مدار زمین قرار دارد. هدف از اینکار نیز صرفه‌جویی در مصرف انرژی عنوان شده بود. در واقع این ماه مصنوعی می‌بایست نور مورد نیاز معابر را در شب تامین کند. همانطور که می‌دانید این پروژه هرگز عملی نشد. اما این سوال مطرح می‌شود که اگر زمین دو ماه داشت، چه اتفاقاتی برای ما رخ مي‌داد.

اگر زمین دو ماه داشت فاجعه‌ای بزرگ برای تمامی جانداران اتفاق می‌افتاد

تصور کنید که یک جرم آسمانی مشابه زمین بتواند از گرانش قوی سیاره مشتری بگریزد و به‌سمت زمین بیاید. این جرم آسمانی اسیر گرانش کره خاکی خواهد شد و در مداری بین زمین و ماه اصلی قرار می‌گیرد. در شرایط فعلی ماه روی جزر و مد دریاها تاثیر می‌گذارد؛ بنابراین اضافه شدن ماه دوم می‌تواند وضعیت را تشدید کند.

در این حالت ارتفاع موج‌ها ۶ برابر بیشتر خواهد شد، خطوط ساحلی کاملا زیر آب می‌روند و بسیار از شهرهای بزرگ جهان از جمله نیویورک، سنگاپور (پایتخت کشور سنگاپور) و لندن عملا نابود می‌شوند. در نتیجه این اتفاق اکوسیستم مناطق مختلف آسیب می‌بیند و زنجیره‌های تامین مواد غذایی با مشکل جدی مواجه خواهند شد.

همچنین فعالیت‌های آتشفشان‌ها شدت می‌گیرد و شاهد زمین‌لرزه‌های شدید خواهیم بود. در واقع می‌توان انتظار داشت که ساکنین کره زمین تا چند سال مشغول کنار آمدن با شوک این حادثه بزرگ باشند.

هرچند اگر زمین دو ماه داشت، تمامی خرابی‌ها برای سیاره ما رخ نمی‌داد. ماه دوم نیز در شرایط سختی قرار می‌گرفت. مهمان تازه‌وارد در جنگ گرانشی بین زمین و ماه اصلی گرفتار می‌شد. فشار شدید وارده بر این جرم آسمانی سبب می‌شد که در نهایت از شکل اصلی خود خارج شود. پس از این اتفاق نیز آتشفشان‌های زیادی روی سطح آن فوران می‌کردند. در واقع ماه دوم میزبان رودخانه‌هایی از مواد مذاب می‌شد.

دقیقا همانند صدها آتشفشانی که روی قمر جهنمی سیاره مشتری یعنی IO فوران می‌کنند. اما این پایان مسیر ماه دوم و بازگشت به زندگی عادی نیست. در حال حاضر ماه هر سال حدود ۳.۸ سانتی‌متر از زمین فاصله می‌گیرد. این میزان برابر با رشد سالیانه ناخن‌های شما است و شاید چندان به‌چشم نیاید. ماه نیز در جهت مقابل به زمین نیرو وارد می‌کند و سبب می‌شود که سرعت چرخش آن کاهش یابد. این مسئله باعث می‌شود که طول روزهای کره زمین هر ۴۰ هزار سال حدود ۱ ثانیه افزایش یابد. شاید مسئله بی‌اهمیت به‌نظر برسد؛ اما اگر زمین دو ماه داشت، شرایط شدت می‌گرفت.

با گذشت چند میلیون سال طول روزهای زمین ۱۶ درصد بیشتر می‌شد. در این حالت طول شبانه‌روز به‌جای ۲۴ ساعت حدود ۲۸ ساعت می‌شد. شاید فکر کنید که اگر زمین دو ماه داشت، شرایط چندان هم بد نمی‌شد. اما اینگونه نیست. چند میلیون سال پس از وارد شدن ماه دوم، کم‌کم شرایط برای برخوردی بزرگ فراهم می‌شد. دو ماه زمین با هم برخورد می‌کردند و انفجاری بزرگ رخ می‌داد. در نتیجه این برخورد شدید هسته هر دو ماه متلاشی می‌شد و می‌توانستیم فوران مواد مذاب را مشاهده کنیم.

در این زمان اگر انسان‌ها هنوز منقرض نشده باشند، می‌توانند نوری قرمز رنگ را در آسمان شب مشاهده کنند. همچنین تکه‌های جدا شده از هر دو ماه به جهات مختلف پرتاب خواهند شد و برخی از آنها قطعا به زمین برخورد می‌کنند. چنین برخوردی می‌تواند دهانه‌هایی به شعاع چندین کیلومتر را در زمین ایجاد کند. آتش‌ همه‌جا را فرا خواهد گرفت و آخرالزمان برای موجودات گوناگون سر می‌رسد.

البته این تنها آتش نیست که می‌تواند پایان موجودات زنده را رقم بزند، دود شدید ناشی از آتش‌سوزی و برخورد تکه‌های ماه زمین را فرا می‌گیرد و مانع از رسیدن نور خورشید خواهد شد. در این هنگام اکوسیستم زمین کاملا دچار فروپاشی می‌شود و شاهد عصر یخبندان خواهیم بود. شاید تعداد بسیاری کمی از موجودات زنده بتوانند از این فاجعه جان سالم به‌در برند.

پس از مدتی تکه های باقی مانده از هر دو ماه اسیر گرانش زمین شده و همچون حلقه‌ای در اطراف آن شکل می‌گیرند. درست همانند چیزی که در سیاره زحل شاهد هستیم. هرچند این حلقه چندان پایدار نخواهد بود؛ زیرا تکه‌های باقیمانده پس از چند سال متراکم شده و ماهی جدید را شکل می‌دهند. در نهایت می‌توان گفت که اگر زمین دو ماه داشت شرایط چندان جالب پیش نمی‌رفت و حالا در بهترین وضعیت ممکن هستیم.